वाट्या..

काही बोलायाचे आहे पण बोलणार नाही, असं काहीसं लेखकाच्या मनात असावं का?

बऱ्याच दिवसांनी खास गविटच काही वाचलं, बरचसं गूढ, पकडलं पण निसटून गेलं असं वाटणारं.
बाकी लिखाणाची वाटी दिलीत, आता साग्रसंगीत भरलेलं ताट पण येऊ द्यात.

मन कशात लागत नाही,
अदमास कशाचा घ्यावा ।
अज्ञात झऱ्यावर रात्री,
मज ऐकू येतो पावा ॥

इतकीच दुर्बोध वाटली.

अरे वा .. कर्नलभौ.... एकदम पद्यात उत्तर दिलेत

वाट्या पोहोचल्या, सॉरी वाट्यांच्या भावना पोहोचल्या.
रचना आवडली.

'नावं घातलेल्या षंढ वाट्या' असे का म्हटलं असेल बरं ?

-दिलीप बिरुटे

'षंढ' या शब्दावरून फार पूर्वी इथेच घडलेलं महाभारत आठवलं.

मिपारुपी फ्रीजमधल्या कोणत्या नव्या जुन्या 'वाट्या' कवीला आठवल्या असतील बरं?

ई मेल्सचा इनबॉक्स, जुन्या पावत्या आणि कागद पत्रं, आय क्लाऊड आणि गुगल फोटोजचं स्टोरेज.

वडील गेल्यानंतर हे असं महत्वाचं म्हणून जपलेलं कसं एका क्षणात कवडी मोल होतं ते कळलंय. म्हणून माझ्या पुरतं तरी बऱ्याच वाट्या जातांना रिकाम्या करून जाईन असं म्हणतोय.

नाजूक फुलं
कोरलेली खास वाटी
शिरा गुलाबजाम साठी
ठरलेली गोड वाटी...

दोन तीन दिवसांत
गोड पदार्थ संपतो
तरीही स्निग्धता
तशीच उरते वाटीत ....

पहीले वाटले मुक्तक आहे

मग वाटले शिंदे/ठाकरे/फडणवीस यांच्या खेळाबद्दल काहीतरी आहे

आता वाटतेय----जाऊदे, डोक्याची मंडई झालीये :)

माणसाचा भार स्वतः वर झेलणाऱ्या, दुखावलेल्या, घुसमटलेल्या
खुर्चीच्या धुळकट खरखरीत पृष्भागावर दबलेल्या वाट्या

संडास क्लिनिंग दिवशी, स्वतःची मर्यादा विसरून, फिनाईलच्या
निळ्या पट्ट्यांचा सर्वव्यापी गंध स्वतःच्या भाळी लाऊन घेणाऱ्या वाट्या

अपमान कुचेष्टेचा विषय राहून, बुटांची चिन्हे स्वतः वर वावरून,
दररोज आपले काम करत राहणाऱ्या वाट्या

झेलणे रखरखीत टॉयलेट पेपर असो, किंवा थंडगार पाण्याचा फवारा,
भगंदर, मूळव्याध झाल्याशिवाय कोणालाही न आठवणाऱ्या वाट्या

दृष्टीआड आणि विचारांतून सुद्धा, दूर केलेल्या, स्पर्श होणाऱ्या वस्त्रांचे
ब्लिचिंग करणाऱ्या परोपकारी वाट्या

वाट्या साठवुनी अती मी दमले
थकले रे नंदलाला थकले रे नंदलाला
:=)

जमलं.

भारी आहे ! काय लिहावं कळत नाहीय !

शेवटी किती किती साठवून ठेवणार ?

मोकळ्या होऊन क्षणभरच दवबिंदूनी डवरणाऱ्या..
पुन्हा स्वतःत जळकी ताजी उरलेली अर्धी कच्ची स्वप्नं कोंबून..
त्यांना बायोडिग्रेडेबल शिळी निर्माल्यं करणाऱ्या..

पुन्हा पुन्हा फ्रीजमध्ये ठासलेल्या ठरीव आकाराच्या थंड वाट्या..
कर्कश आवाजात ओरखडून तारखा नावं घातलेल्या षंढ वाट्या..

हे तर जबरदस्तच !

सगळं कसं थोडं थोडंसंच - (पासून) ... पोटातलं फेकून सुटकेची ओशट वाट बघणाऱ्या.. इथपर्‍यंत अर्थ सरळ वाटला (म्हणजे प्रत्यक्ष फ्रिजातल्या वाट्या बघून सुचलेल्या ओळी)
यापुढे - "शिळवड्याला दाबून डिस्पोजेबल वड्या बनवणाऱ्या.. पासून कविता काहीशी दुर्बोध होत गेलीसे वाटले.
शेवटल्या ओळीत 'षंढ वाट्या' हा शब्दप्रयोग 'थंड वाट्या' ला अनुप्रास म्हणून सुचला असावा. काय की बुवा.
- मार्कसबुवांना आकळलेला अर्थही भावला. 'दुर्बोधता' हे नवकाव्याचे 'व्यवच्छेदक लक्षण' असल्याचे गंगाधर गाडगिळ फार पूर्वीच सांगून गेलेले आहेत. त्यात एक वेगळीच गम्मत, सौंदर्य असते.
कविता आवडली, हेवेसांनल.

द्येवा! :-)
रुपकात्मक रचना आवडली. _/\_

खाण्याची खुप आवड असुनही घरात बनलेले जेवण बिल्कुल रुचकर लागत नाही असे कवी अप्रत्यक्षपणे सांगत हे अशी मी माझी समजुत करुन घेतली.
पहीली तीन कडवी खुप आवडली........पण ओशट म्हणजे काय असे विचारावसे वाटतेय...मला तो शब्द फार आवडला, पहील्यांदा वाचत आहे.