चांदणचुरा !

चांदणचुरा !

प्रेम एकदाच होतं आयुष्यात !
त्या नंतर उरते ती
फक्त जिवंत राहण्यासाठीची धडपड, बस्स !

भरती ओहोटी ने कोरडे झालेले
ते डोळे पुसून घ्यायचे ,
उसवलेलं पुन्हा विणून घ्यायचं ,
तू नाहीयेस इथे म्हणून
चंद्राची समजूत काढायची ,
झोंबणाऱ्या गार वार्याला
मिठीमध्ये सामावून घ्यायचं ,
बरंच काही सांडलेले
पुन्हा गोळा करून चालत राहायचं !

हूर हूर लावणारी ती रोजची निःसंग संघ्याकाळ
एकदा पार पडली, कि मग सारं आलबेलच !

या सगळ्या मध्ये भीती वाटत राहते ,
हा काळोख ग्रासून घेईल का
आपला मिणमिणता दिवा ?
धस्स होऊन पुन्हा मागे वळून पाहिलं ,

तर अजूनही चमकत असतो रेतीमध्ये
तुझ्या नि माझ्या स्वप्नांचा तो विखुरलेला चांदण चुरा !

-----//फिझा
--