वाढदिवस..

मला या वयातही वाढदिवस साजरा करणं फार आवडतं. तो अगदी थाटामाटात,सर्व जवळच्या व्यक्तींना बोलावून,घरीच मस्त पार्टी करुन साजरा करायला मजा येते.

माझ्या लहानपणी मुलांचे काय कुणाचेच वाढदिवस साजरे करण्याची पद्धत नव्हती. नवे कपडे नाहीत, केक नाही, बुके नाही, हाॅल सजवणं नाही, गोडधोड नाही, अगदी साधा शिरा सुद्धा नाही. खेळगड्यांना बोलावणं नाही, गालाची पापी घेणं नाही. काही काही नाही.

वाढदिवसाला सकाळी उठून, आंघोळ करून घरातल्या मोठ्या मंडळींचे आशीर्वाद घेणं कंपलसरी असे. त्यानंतर माझी आई मला जवळ घ्यायची. तिच्या पदराचा, कुशीचा स्पर्श छान वाटायचा. मग ती माझं औक्षण करायची. मग माझ्या आवडीचे बटाटेवडे करायची. ते चवदार व्हायचे. माझी आई अन्नपूर्णा होती. फार चविष्ट स्वयंपाक करायची. घरातल्या सर्वांनी मिळून बटाटेवडे खायचे. बस्!झाला वाढदिवस. तेव्हा वडापाव नव्हते. त्यानंतर आयुष्यात इतक्यांदा वडापाव खाल्ला की आता त्या बटाटेवड्यांचं काहीच अप्रूप राहिलेलं नाही. घरची परिस्थिती निम्नमध्यमवर्गीय. वडील एकटे मिळवते. आम्ही चार भावंडं शिकणारी. वाढत्या वयाची. चैन परवडायचीच नाही.
मग मी मोठी झाले. मिळवायला लागले. तरीही सर्वांना बोलावून, पार्टी करुन मी स्वतःचा वाढदिवस साजरा केला नाहीच. नवरा दर वाढदिवसाला साडी मात्र घ्यायचा. आम्ही बाहेर जेवायला जायचो. तेवढंच.

माझ्या मुलाचा वाढदिवस मात्र मी साजरा करायची. त्याच्या मित्रांना बोलवायची. घरभर दिवे,फुगे लावायची. घरीच केक करायची. खायला काय काय करायची. पावभाजी हा प्रकार प्रसिद्धीस आला होता. मुलगा खुश होऊन जायचा.

मी पन्नाशी गाठली. आणि माझ्या घरच्यांनी माझा वाढदिवस मला सरप्राइज पार्टी देऊन दणक्यात साजरा केला. मला खूपच आनंद झाला.

तेव्हापासून आजतागायत मी दरवर्षी माझा वाढदिवस साजरा करते. जवळचे नातेवाईक आणि मैत्रीणींना बोलावते.

"म्हातारपणी बघा हिला केवढी हौस! (सोस..?!) खरं तर हे सगळ्यातून निवृत्त व्हायचं वय. पण ही वाढदिवस थाटात साजरा करते" ह्या संभाव्य टीकेकडे मी लक्ष देत नाही.

मी महिनाभर आधी मेन्यू ठरवते. स्वयंपाकिणीला सांगते. तिच्या मदतीला दुसरी एक स्वयंपाकीण शोधून ठेवते. मला हाॅटेलात पार्टी द्यायला आवडत नाही. कधी कधी देतेही. पण घरी द्यायला मला आवडतं. घरी मोकळेपणा असतो.भरपूर गप्पा होतात. अन्नाची नासाडी होत नाही. बिरड्याची उसळ, फणसाची भाजी,गोळ्याचं सांबार , पुरणपोळी असा आपला असा अनवट मेन्यू घरी करता येतो. हाॅटेलात नाही. मुलांना खेळता,बागडता येतं. ज्येष्ठांना विश्रांती घेता येते.

पोटभर गप्पा हे खास आकर्षण. हाॅटेलच्या गोंगाटात गप्पा होत नाहीत. थट्टामस्करी कर. ह्याची खेच,त्याची खेच. कुणाचं तरी गमतीनं रॅगिंग कर. हे सगळं घरीच जमतं. गाणी होतात. भेंड्या होतात. खेळ होतात. हे हाॅटेलात कसं होणार?

मी माझ्या सुहृदांचे वाढदिवस लक्षात ठेवते. त्यांना आवर्जून शुभेच्छा देते. जवळ राहणाऱ्या मैत्रीणींना, नातेवाईकांना सकाळी लवकर उठून शुभेच्छा देते. भेटवस्तू देते. मलाही खूपजण वाढदिवसाच्या शुभेच्छा देतात. काहीजण फोन करतात आदल्या रात्री बारा वाजता. पण मला राग येत नाही. झोपमोड झाली म्हणून मी चिडत नाही. मला त्यामागचं प्रेम,लोभ आवडतो. माझं मन त्यामुळे प्रसन्न होतं.
मी वाढदिवसाला नटते. माझ्याकडं मेकअपचं सामान नाही. साधी लिपस्टिकही नाही. कधीच नव्हती. माझ्या लग्नातही मी मेकअप केलेला नव्हता. त्यावेळी तशी पद्धत नव्हती मध्यमवर्गात. पण वाढदिवसाला मी पावडर लावते. छानशी भारी साडी नेसते. बाईच्या बांध्यातले डिफेक्टस् झाकणारी आणि नीटनेटकी नेसली तर तिचं सौंदर्य खुलवणारी साडी! तर मी साडी नेसते. मॅचिंग ब्लाऊज घालते. मोजके , ठसठशीत दागिने घालते. ठळक कुंकू लावते. आणि प्रसन्न चेहऱ्यानं येणाऱ्यांचं सर्वात करते. त्यादिवशी मी इतकी आनंदात असते की मी खूप बडबड करते. विनोद करते. थट्टमस्करी करते. वयाबद्दल कोणी कुजबूज केली तर दुर्लक्ष करते.

मला गिफ्टस् घ्यायला, द्यायला आवडतं. मला काय गिफ्ट मिळणार याविषयी मला अगदी लहान मुलासारखी उत्सुकता असते. माझा मुलगा मला खूप भारी गिफ्ट देतो. कुठंतरी ट्रीप, मोबाईल, कॅमेरा,नवा टीव्ही,ट्रान्झिस्टर! किती मजा ना! इतरही ड्रेस मटेरियल,साडी,पर्स, इमिटेशन का होईना पण ज्वेलरी, असं देतात. मी खुश होते. एकूणच मला माणसं जमवून सेलिब्रेशन आवडतं. आता वयपरत्वे आलेल्यांची खातिरदारी करता येत नाही. पण इतकं वय होऊनही मला मोहावर मात करता आलेली नाही. वाढदिवस याचा अर्थ आपला मृत्यू एका वर्षानं जवळ आला हे माझ्या खिजगणतीतही नसतं. मी एक वर्षानं मोठी झालेय याचा मला परमानंद झालेला असतो. माझी आई मनोमन माझं औक्षण करतेय असा भास मला होतो.