प्रेमकाव्य

रस्त्यावरून या तू
चालू नकोस आता
निक्षून ती म्हणाली
हातात हात होता

(आला सुवास तोच
ती बैसता समीप
पण साठवू कसा तो
मन क्षुब्ध, हात कंप)

हळवे जुने तमाम
तू आठवू नको ते
कसलाच अर्थ नाही
उरला न जीव तेथे

नाही मी राहिले ती
तूही आता निराळा
वेड्या मनास लागे
वेडा निरर्थ चाळा

मैत्री असेल अपुली
भेटू अधूमधून
नजरेस मात्र ठेव
अपुल्या जरा जपून

नजरेत ना दिसू दे
ती ओल पावसाची
एकांत तो मनस्वी
ती रात्र मीलनाची

प्रेरणा : ओळखा पाहू

गावोगाव हिंडून
दारोदार भिक्षा मागतांना
कुणी दान दिलेल्या
कुणी फेकून दिलेल्या
कुठून कुठून मिळवलेल्या
गोळा केलेल्या
सुती, टेरीलीन, टेरीकोट, खादी अन् रेशमी
छाट्या

आज वाटून मोकळे होऊ
उद्या मोकळे होऊ
म्हणता म्हणता
दिवस सरता सरता
अजुन एक भर पडून
नीट घडी करुन,
जपून ट्रंकेत ठेवलेल्या
याने दिलेली
त्याने दिलेली अन
ती छाटी तर...
आठवणींची मोरपिसे
हळुवार उलगडून
हुळहुळत निश्वास
सोडायला लावणा-या
छाट्या

न्हाऊ कशी सख्या रे
तनु चंद्र जाहलेली
काया अजून आहे
स्पर्शात माखलेली..

न्हाऊ कशी सख्या रे
आताच फूल झाली,
कळी काल मोग-याची
केसांत माळलेली.

न्हाऊ कशी सख्या रे
अंगांग पेटलेले,
ते तेवतात अजुनी
तू दीप लावलेले.

न्हाऊ कशी सख्या रे
मृद्गंध आसपास,
जो कोसळून गेला
पाऊस काल खास.

न्हाऊ कशी सख्या रे
देही चितारलेले,
जे शब्द जाफरानी
ओठी तुझ्या न आले..

चांदणचुरा !

प्रेम एकदाच होतं आयुष्यात !
त्या नंतर उरते ती
फक्त जिवंत राहण्यासाठीची धडपड, बस्स !

भरती ओहोटी ने कोरडे झालेले
ते डोळे पुसून घ्यायचे ,
उसवलेलं पुन्हा विणून घ्यायचं ,
तू नाहीयेस इथे म्हणून
चंद्राची समजूत काढायची ,
झोंबणाऱ्या गार वार्याला
मिठीमध्ये सामावून घ्यायचं ,
बरंच काही सांडलेले
पुन्हा गोळा करून चालत राहायचं !

हूर हूर लावणारी ती रोजची निःसंग संघ्याकाळ
एकदा पार पडली, कि मग सारं आलबेलच !

आमची प्रेर्णा : अगा जे घडिलेचि नाही

एके रात्री - दुसरी सोबत, कवेत घेऊन तिसरीला
चत्वारि कुचमर्दित बसलो (खबर नव्हती पहिलीला)

पंचप्राणां धाप लागली, षड्रिपुंना तोषविले
सप्तमभोगें एकेहाती, अन्यभोगांसी लाजविले

अष्टभाव हे अनुभवतां, नवमद्वारीं योग साधला
गळुन गेले माझे मीपण दशदिशांत आनंद उरला !

-
शृंगाररात्री

_

तुझ्या बटांतून अवखळ वारा
छेदित जातो सळसळ पाने
मनात माझ्या तुझ्या ओठीचे
अल्लड आणिक अचपळ गाणे

नदी वळावी कटी पाहूनी
ओठांवरती लाली नभाची
मनात माझ्या कवेत घ्यावी
मोहक मूर्ती तुझ्या तनाची

फिकेच पडती सागर येथे
इतुके चंचल नयनी पाणी
मनात माझ्या खोल आतवर
तुझ्या प्रीतीची अबोल वाणी

सुरेख बांधा घट्ट कंचुकी
पदर जरीचा त्यावर तारे
मनात माझ्या चुंबून घ्यावे
पाठीवरचे कोंदण प्यारे

लाखेचे ते चढवूनी कांकण
साद कशाला नुपूर पदांना
मनात माझ्या इथे टिपावे
तुझ्या खोडकर खेच अदांना

नको रे नको

नको म्हटलं ना
नको

नक्को ना. नको.
अं हं
न
नको
न न
नको
नक्को ना रे
नको

आली जरी रात सजणी पण नभी हे चांदणे
तुझिया मनातील गुज मज सांगती तव कंकणे.

हा गार वारा बिलगता झाकता तू लोचने
हे मेघ ही बरसले तव पाहता ते लाजणे.

का डोलती या लता? ही वाट झाली धुंद का?
तू चालता छेडताती सुर तुझी ती पैंजणे.

डोळ्यात डोळे मिसळुनी तू मला गे पाहता
नाही जरी बोललो हृदयात या झंकारणे.

रेंगाळतो दीस माझा रूसुनी बसताच तू
तेव्हा मला आवडे ना ते तुझे गे वागणे.
.
.
दीपक पवार.

कितीदा ओठांवरती अव्यक्त राहिलेले
शब्द ते तुझ्या मी, डोळ्यांत वाचलेले

जायचे कुठेशी, मी चाललोय कोठे?
तुझ्या रूपाने, रूपाली, मला भारलेले

माळून दे म्हणालीस, माला तारकांची
केशी तुझ्या टपोरे, चंद्रफूल माळलेले

भेटता तुला उराशी, श्वासात आग येते
क्षण तप्त, दग्ध, तरीही, भान गोठलेले

घनगर्द भावनांचा कल्लोळ माजतो ग
दे दवांचे प्याले, पाकळ्यांत साठलेले

- संदीप चांदणे

तू म्हणालास, कविता लिहिणार... पण जरा जपून हो!
प्रेम बीम तर बिलकूल नको, लोकं बसलेयत टपून हो!
नको लिहूस चंद्र बिंद्र किंवा कंकणभरला हात
इथं सगळेच ओळखतात "त" वरून ताकभात..
विस्कटलेल्या केसांवरून उगाच करतील भलते तर्क.
एका नजरेत ओळखतील सरलेली वयवर्षं..
सहज म्हणून विचारतील इतका तू उदास का रे?
उतरलेला चेहरा मग न बोलता सांगेल सारे..
तुझ्या हरेक शब्दाचा अगदी कीssस पाडतील
बोलता बोलता हळूच माझं नाव काढतील.
तेव्हा मात्र सांभाळ हं, चेहरा ठेव कोरडा
एक जरी हलली रेष, अनर्थ होईल केवढा..
आणखी एक गोष्ट तू कटाक्षाने पाळ,