'सर्चिंग' आणि '...आणि डॉ. काशिनाथ घाणेकर'

दोन्ही चित्रपटांची ओळख आवडली.

सर्चिंग बघण्याची इच्छा आहे. काशिनाथ बघितला आणि खूप आवडला. बाकी तुमचा लेख पण आवडला छान ओळख करून दिलीत दोन्ही चित्रपटांची.

'सर्चिंग' कुठे पाहिला ?

'सर्चिंग' ची भन्नाट ओळख आवडली. पहायलाच पाहिजे हा सिनेमा.

'अंधाधून'मध्ये दुसर्या भागात अकारण गुंतागुंत वाढवून ठेवल्यासारखी वाटते. कथा कशी वळण घेईल याचा अंदाज न आल्याने मध्यांतरानंतरच्या भागात किडनी, दुबईचा शेख वगैरे खूपच अतार्किक उपकथानके ठिगळ लावल्यासारखी घुसडण्यात आली आणि त्यामुळे पहिल्या भागात जी मजा येते तशी मजा दुसर्या भागात येत नाही. 'अंधाधून' याचमुळे दुसर्या भागात जरा फसतो.

अगदी परफेक्ट लिहिलंय ! त्या उपकथानकात्मक प्रसंगामुळे अंधाधून प्रेडिक्टेबल झाला शेवटी, शेवटी... आता काहीबाही प्रसंग घडणारच आहे असं समजूनच पाहिला गेला सिनेमा !

'सर्चिंग' डॉ घाणेकर आणि संजू या तिघांचा तुलनात्मक ग्राफ काढणारा हा लेख मस्तच जमलाय !
वॉव, समीरसूर !

डॉ. घाणेकर बेदरकार होतेच पण म्हणून डायरेक्ट घरभेद्या संजय दत्त बरोबर त्यांची तुलना नको हो! अगदी राजा भोज नसले (तुमच्या मते) तरी गंगू तेली नव्हते डॉ. दोघांची तुलना होणार नाही.

डॉ काशिनाथ घाणेकर हे कलंदर, बेदरकार आणि बेफिकीर असेच होते.( यामुळेच त्यांचे त्या काळात तरुण मनावर जबरदस्त गारुड होते). परंतु अभिनयाच्या बाबतीत अस्सल होते. त्यामुळेच मराठी रंगभूमीवर एकाच दिवशी तीन तीन प्रयोग ते सुद्धा हाऊसफुल्ल जात असत हि वस्तुस्थिती. असे नंतर कोना नटाच्या बाबतीत झाले का हे माहिती नाही.

छत्रपती संभाजी राजे याना मराठी मनात "जागा" देण्याचे आणि त्यांच्यावर इतिहासकारांनी केलेला अन्याय दूर करण्याचे बऱ्यापैकी श्रेय त्यांनी केलेल्या "रायगडाला जेंव्हा जाग येते" आणि "इथे ओशाळला मृत्यू" या नाटकांना जाईल. यात श्री वसंत कानेटकर यांच्या सशक्त लेखणी चा भाग किती आणि डॉक्टरांच्या जिवंत अभिनयाचा भाग किती हा एक वादाचा मुद्दा होऊ शकतो. "रायगडाला जेंव्हा जाग येते" या नाटकातील तरुण संभाजीच्या भुमिकेत असणारे आतड्याला पीळ पडणारे संवाद पाहताना घळाघळा रडल्याचे मला स्पष्टपणे आठवते. आजहि त्यातील अनेक संवाद मला पाठ आहेत.

माणूस म्हणून ते मोठ्या मनाचे होते दिलदारही होते. बी डी एस (दंतवैद्यकाचा अभ्यासक्र करताना सुद्धा त्यांचा जीव नाट्कातच होता त्यामुळे महाविद्यालयात सुद्धा ते नाटकताच रमलेले असत हे त्यांच्या वडिलांना अजिबात पसंत नव्हते. त्यावर वडिलांनी 'तुमच्याच्याने काहीही होणार नाही मुसळाला कधी अंकुर फुटतो का?' असे टोचून बोलल्यावर डॉक्टरांनी वडिलांना पहिल्या वर्गात पहिला आलो नाही तर तुमचे नाव लावणार नाही असा निश्चय बोलुन दाखवला आणि त्याप्रमाणे ते पहिल्या वर्गात पहिले आलेही.

बाकी आपण मिठाई खावी कारखाना पाहण्याच्या फंदात पडू नये हे व्यंकटेश माडगूळकरांचे वाक्य येथे चपखल बसते.

चेन स्मोकर,भरपूर दारू पिणे आणि अनेक बायकांची लफडी हे त्यांचे "दुर्गुण" कशानेही झाकले जाणार नाहीतच. पण त्यांनी कोणत्याही बाईला "फसवले" असे कधी ऐकिवात आले नाही. बायका त्यांच्या "नादाला" का लागत असत हे कोडे त्यांना प्रत्यक्ष पाहिलेल्या माणसांनाच कळू शकेल.

चित्रपट अगदी यथातथ्य दाखवला आहे आणि डॉक्टरांचा उदो उदो कुठेही केलेला नाही. चित्रपटाची सर्वच अंगे सुबोध भावे यांनी उत्तम हाताळली आहेत( त्यांचा स्वतःचा सशक्त अभिनय सुद्धा).

खरं सांगायचं तर, डॉकाघा टीव्हीवर आल्यावरच पाहायचं , असं ठरवलं होतं.
पण समीरसूर यांनी दिलेल्या सुरेख कॉन्टेक्स्टमुळे, आता लागलीच सवड मिळाल्यावर थेटरात जाऊन पाहीन ....

"दोघांनाही पुरेपूर संधी देण्याची क्षमता मराठी रंगभूमीमध्ये खचितच होती पण दोघांचेही अहंगंड मराठी रंगभूमीच्या व्याप्तीपेक्षा बरेच मोठे होते असंच म्हणावं लागेल."
किंचित असहमत. दोघांनाही पुरेपूर संधी मिळाली. घाणेकरांचा वारू चौखूर उधळला आणि ते " तरुणाईचे लाडके" बनतात न बनतात तोच घसरलाही. लागूंनी मात्र सातत्य राखून अनेकानेक उत्तम भूमिका दिल्या. अगदी सुरुवातीच्या वेड्याचे घर उन्हात पासून नटसम्राट,गिधाडे, काचेचा चंद्र, हिमालयाची सावली, दुभंग इत्यादि पंधरावीस नाटकांतून अभिनयाचे एकाहून एक उंचीचे मानदंड निर्माण केले. अभिनयाच्या कायिक, वाचिक आणि मौखिक या तीन अंगांवर त्यांचे विलक्षण प्रभुत्व होते. मराठी चित्रपटविश्वातही त्यांच्या काही भूमिका माईलस्टोन ठरल्या आहेत. चित्रपट हे नाटकापेक्षा वेगळ्या अभिनयाची मागणी करणारे माध्यम आहे हे ओळखून आपल्या सूक्ष्म अभिनयाद्वारे त्यांनी सिंहासन, पिंजरा, सामना इत्यादि चित्रपट एका वेगळ्या उंचीवर नेऊन ठेवले. ते खऱ्या अर्थाने नटसम्राट होते. नाटक आणि चित्रपट या दोन्ही माध्यमांतून त्यांनी उत्तम अभिनयाचे दर्शन घडवले आहे.

"दोघांनाही पुरेपूर संधी देण्याची क्षमता मराठी रंगभूमीमध्ये खचितच होती पण दोघांचेही अहंगंड मराठी रंगभूमीच्या व्याप्तीपेक्षा बरेच मोठे होते असंच म्हणावं लागेल."
किंचित असहमत. दोघांनाही पुरेपूर संधी मिळाली. घाणेकरांचा वारू चौखूर उधळला आणि ते " तरुणाईचे लाडके" बनतात न बनतात तोच घसरलाही. लागूंनी मात्र सातत्य राखून अनेकानेक उत्तम भूमिका दिल्या. अगदी सुरुवातीच्या वेड्याचे घर उन्हात पासून नटसम्राट,गिधाडे, काचेचा चंद्र, हिमालयाची सावली, दुभंग इत्यादि पंधरावीस नाटकांतून अभिनयाचे एकाहून एक उंचीचे मानदंड निर्माण केले. अभिनयाच्या कायिक, वाचिक आणि मौखिक या तीन अंगांवर त्यांचे विलक्षण प्रभुत्व होते. मराठी चित्रपटविश्वातही त्यांच्या काही भूमिका माईलस्टोन ठरल्या आहेत. चित्रपट हे नाटकापेक्षा वेगळ्या अभिनयाची मागणी करणारे माध्यम आहे हे ओळखून आपल्या सूक्ष्म अभिनयाद्वारे त्यांनी सिंहासन, पिंजरा, सामना इत्यादि चित्रपट एका वेगळ्या उंचीवर नेऊन ठेवले. ते खऱ्या अर्थाने नटसम्राट होते. नाटक आणि चित्रपट या दोन्ही माध्यमांतून त्यांनी उत्तम अभिनयाचे दर्शन घडवले आहे.

कालच निलायमला आणि डॉ. काशिनाथ घाणेकर पाहिला. सुबोधचे काम बेहद्द आवडले. मस्त बेरींग पकडले आहे सुबोधने घाणेकरांचे.

मी घाणेकरंना रंगमंचावर जरी पाहिले नसले तरी "रायगडाला जेव्हा जाग येते", "गारंबीचा बापू", "अश्रुंची झाली फुले", "तुझे आहे तुज पाशी" इत्यादी नाटके बघितली आहेत, त्या मुळे का काय कोण जाणे चित्रपट अधिकच आवडला. इतर सर्व कलाकारांची कामे मस्त झाली आहेत पण विषेश उल्लेख करावा असे काम सुमित ने केले आहे. डॉ लागुंची भुमीका त्याने उत्तम वठवली आहे.

माझ्या बाबांनी घाणेकरांना प्रत्यक्ष पाहिले होते. ते मुंबईत जेव्हा दवाखाना चालवत तेव्हा बाबा त्यांच्या कडे नेहमी जायचे . त्यानंतरही घाणेकर कुठे भेटले तर बाबांशी आवर्जुन बोलायला थांबायचे. त्यांनी घाणेकरांची सगळी नाटके देखिल पाहिली आहेत.

काल तेही चित्रपट बघायला आले होते. पण त्यांना मात्र हा चित्रपट अजिबात आवडला नाही. त्यांच्या मते घाणेकरांचे चित्रीकरण अतिशय भडक झाले आहे. म्हणजे ते चित्रपटात दाखवले तसे उद्दाम बेताल नव्हते असे नाही. पण चित्रपटात जरा जास्तच मीठ मसाला घातला आहे.

त्यांच्या मते काशिनाथ घाणेकर चांगला माणुस होता व त्या नंतर तो एक चांगला नट होता. घाणेकरंच्या व्यक्तीगत गोष्टी चित्रपटात उघडपणे दाखवलेले तर माझ्या बाबांना अजिबात आवडले नाही.

पैजारबुवा,

असे मुलगा म्हणाला...आणि डॉ. काशिनाथ घाणेकर, हा सिनेमा पण मस्त आहे, असे बायको म्हणाली...सध्या महिलांच्या टी-२० वर्ल्ड कप मुळे, हे दोन्ही सिनेमे नंतर बघीन...

एका वया नंतर, मुलांचे ऐकणे, हेच योग्य...

बरेच दिवसांनी समीरसूर ह्यांचा चित्रपट विषयक लेख वाचला.. आवडला.

आता हे दोन्ही चित्रपट ‘अमेझाॅन प्राईम‘ किंवा ‘नेटफ्लिक्स’ वर आल्यास बघेन.

जाता जाता : समीरसूर ह्यांनी ‘ठग्ज आॅफ हिंदोस्तान‘ बघावा व मग त्याची चिरफाड करणारा लेख मिपावर टाकावा, ही विनंती..

काही दिवसांपुर्वी व्हॉट्स अ‍ॅपवरुन एक सचित्र विनोद मिळाला, "डॉ काशिनाथ" चित्रपटातला ..'शोभा देते का तुम्हाला ?" असं घाणेकरांची पत्नी त्यांना म्हणते. खरंच असं काही दृष्य आहे का चित्रपटात ? असल्यास थिएटरमध्ये काय कल्ला होतो याची उत्सुकता आहे.

मी यातला फक्त अंधाधुन पाहिला. आवडला नाही.
सुरुवात बरी वाटते आणि नंतर कथानक कुठल्या कुठे गेले.

बाकी, घाणेकर पाहून पुन्हा येईन धाग्यावर.

-दिलीप बिरुटे

-

काशीनाथ घाणेकर सिनेमा पाहिला नाही,पण जवळच्या मित्राने पाहीला आहे आणि संजू सारखा उद्दात्तीकरण, प्रतिमा सफेदी केला नाही हे आवर्जून सांगितले.
मी संजू पाहिला नाही.

वाचकांचीही पत्रेवाला नाखु