समाजरचना घडताना

येडे मन ,
जेव्हा जेव्हा सैरभैर होते
जवळच्याशीही वैर घेते
तो इथेच असतो आसपास ( समाजातच )
शोधत असतो, ढुंढाळत त्याला बाहेर
तो आत खोल हृदयात दडून बसतो , बनतो एकदम खास

समाज घडीचा महाकाय पर्वत
घडीवर घडी बसून , वीण घट्ट झालेली
अमानवीय वादळात ती थोडी सैल होते
अन माणुसकी बाहेर डोकावते
कालांतराने वीण पुन्हा घट्ट होते

मागाकाका , सर्व मिपाकर एकच आहेत आणि एकोप्याने राहावे असे मला वाटते . ते आत हृदयात खास घर करून असतात , जेव्हा कठीण प्रसंग गुदरतो तेव्हा त्यांना इतरांबद्दल वाटणारी हळहळ मी स्वतः अनुभवली आहे .

नका इतक्या पटकन शोकसभा बोलावु. मला वाटतंय की काही तरी वेगळं कारण असेल. लेखात आणि धागालेखक ह्यांनी प्रतिसादात काही आक्शेपार्ह लिहील्याचे दिसले तर नाही. स्वतःच स्वतःचे लेखन अप्रकाशित करुन घेण्याची पण पद्धत आहे. तसले काही असु शकेल. काही तरी चूक "मिपावर" केल्याशिवाय उगीच सदस्य उडणार नाही. बाकी कुणावर नसला तरी नीलकांत आणि प्रशांत ह्यांच्या सद्सद्विवेक्बुद्धीवर अजुन तरी मला विश्वास आहे. उगाच दबावाखाली येणारे ते नाहीत हे नक्की. (अनुभवातून बोलतेय.) तेव्हा कारण माहिती असल्याशिवाय निष्कर्ष नको.

कवीच्या भावनांशी सहमत आहे.