१. चंद्रकिरणात समुद्राच्या वाळूवर
सळसळणार्या माडांच्या विक्राळ सावल्या, अन्
चमचमणारी एक मासोळी, तडफडून क्लांत
थिजलेल्या, असाह्य डोळ्यांनी
दिपस्तंभाचे ते मार्ग दाखवणारे
लांबच लांब हात पहात
शेवटच्या लाटेच्या प्रतीक्षेत . . . .
२. मी विक्रमादित्य, एक मतदार
सत्तांध, मतलबी वेताळाला
दर पाच वर्षांनी खांद्यावर घेऊन येतो
विकासाच्या लालसेपोटी . . .
खोटया आश्वासक गोष्टी
सांगून, मलाच कोड्यात पाडून
वेताळ हवेत विरुन जातो
मलाच बेरोजगारी, दारिद्र्याच्या
अकाली स्मशानात टाकून . . .
मी माझा ह्ट्ट न सोडता
परत जाईन मुर्ख बनायला, अन्
त्याच वेताळाला खांद्यावरुन
आणायला.
प्रतिक्रिया
15 Oct 2008 - 9:43 am | अरुण मनोहर
निवडणूकीच्या राजकारणात वेताळाला आणण्याची कल्पना छान आहे.
15 Oct 2008 - 10:45 pm | बेसनलाडू
फार आवडला.
(मतदार)बेसनलाडू
15 Oct 2008 - 10:46 pm | ३_१४ विक्षिप्त अदिती
आणि एकूणच कविता आवडली.
अदिती