श्राद्ध

सर्वपित्री अमावस्येच्या निमित्ताने पुनर्प्रकाशित.

श्राद्ध

मी माझ्या आईचे श्राद्ध दरवर्षी घालतो,
ती जीवंत असताना ,तीला कधी,
प्रेमाने साडी आणली नाही...
पण तिच्या पिंडावर रेशमी धागा मात्र,
दरवर्षि घालतो.......
ती जीवंत असताना, तिला कधी,
प्रेमान जेवु घातले नाही,
पण तिच्या पिंडाला पक्वानांचा नेवैद्य मात्र
दरवर्षि दाखवतो....
ती आजारी होती.. अंथरुणाला खिळुन होती
तिच्या सर्वांगाला दुर्गंधि येत होती,
मी कधी तीला प्रेमाने आंघोळ घातली नाही
पण तिच्या पिंडावर गुलाब पाण्याचे प्रोक्षण मात्र,
दरवर्षि करतो......
ती जीवंत असताना कधी तीला प्रेमाने
वेणी आणली नाही..
पण तिच्या प्रतिमेला भलामोठा हार मात्र
दरवर्षि घालतो.....
लोक म्हणतात, तु हे करतोस
पण आईच्या मरणांति
जीवंतपणी केली असतीस तिची सेवा
तर मिळालि असती
तिच्या आत्म्याला शांती..
खर आहे पण आपल्या सगळ्याच इच्छा
काही पुर्ण होत नाहीत
म्हणुन मी माझ्या मुलाला सांगतो
बाबारे ! मला जे जमल नाही ते तु कर
म्हातारपणि आमचा नीट साभांळ कर ....
पण खर सांगु प्रतिमेवर प्रेम करण सोप असतं
जीवंत माणसावर पेम करण कठिण असतं
ते जर जमल असतं तर या प्रुथ्वीवर
आनंदवन फुललं असतं......
असो..! कावळ्याला पिंड ठेवतो
थोड्यावेळ वाट बघतो...
नाही शिवला तर दर्भाचा करतो
आणि आपण आपल जेवुन घेतो
माझ्याही पोटातले कावळे आता
काव काव करीत आहेत.....
काव... काव... काव.....! ! !