झुंज (शतशब्दकथा)

आपण पुन्हा कधीच जागं न येण्याकरिता या तुरुंगात झोपलोय आज, हे त्या सर्वांना कळलंही होतं एव्हाना……
घरदार दुरावलं, सगेसोयरे दुरावलें......
हिरवे डोळे आणि सुंदर मुलायम केसांचा एकेकाळचा तिचा सगळा राजस रुबाब धुवून निघाला होता,
तरीही जगण्यातली सारी झुंज पुन्हा एकवटून, तुरुंगाचे गज आपल्या पकडीत घेऊन, त्या एका निकराच्या क्षणी आभाळाकडं पाहत ती ओरडते … मी अशी हरणार नाही...मी इथून निसटून जाईन..
कोठडीतल्या प्रत्येकाला एकएक करून नेलेलं पाहताना होणाऱ्या, हृदयाचा चावा घेतल्यासारख्या वेदनेमुळे,
इतरांचा स्वतःच्या चैतन्यशक्तीवरचा ताबा निसटून गेलेला आतापावतो, येणारा अटळ मृत्यू त्यांनी स्वीकारलेला,……
जगण्याची इतकी आसक्ती तिला का असावी? ती कशासाठी झुंजत होती? याचं मूकआश्चर्य करत होते ते आपापसात …. .