दिल धडकने दो

पहायला पाहिजे म्हणजे......

चित्रपट आजच पाहिला.
दिल चाहता है..जिंदगी ना मिलेगी दोबारा..नंतर..दिल धडकनो..
फरहानच्या चित्रपटांचा एक त्रिकोण पुर्ण झाला.
प्रिंयका अजुन मेरीकोम मधुन बाहेर पडली नाही.
बाकी एकदा पाहण्यासारखा आहे.

तोंड ओळख अजून पाहिजे होती असे वाटले.
बाकी, ते गलिया गुडीया आता ऐकलं काही झेपलं नाही. :(

-दिलीप बिरुटे

बकवास

पहावासा वाटतोय. संधी मिळताच पाहीन.

उच्च वर्गीय कुटुंबाची ही कथा आहे.

माताय, प्रियांका फोर्ब्जच्या टॉप टेन मधे आलेली असते स्वतःच्या जिवावर अन सासुला, नवर्‍याला हे सांगायची हिंम्मत करु शकत नाही की ती एक करीअर ओरीएंटेड बाइ आहे ? घटस्फोटासाठी कारण काय देते तर मुझे उससे प्यार नाही है ? तिने दागीने विकुन व्यवसाय सुरु केलेला असतो म्हणे.. कैच्याकै.. एव्हडी कर्तुत्ववान बाइ घुसमटून जगत असते ?

सगळीच पात्रे मध्यवर्गीय कर्मकहाण्या जगताना दाखवली आहेत... हा सुरज बडजात्या फॉर्म्युला आहे. कथा एकदम श्रीमंत उच्च वर्गीय कुटुंबाची आहे म्हणायचे पण सगळी पात्रे फॉलो मात्र टीपीकल मिडलक्लास व्याल्युज करताना दाखवायची...

हे कमी की काय लोपसांग रामपाच्या मांजरी प्रमाणे ही कहाणी आपल्याला प्लुटो मल्होत्रा (कुत्रं) सांगत असतं.. हाइट आहे राव स्वतःला मुर्ख बनवुन घ्यायची. बाकी गाण्यांची चित्रीकरण मला खुप आवडले. सगळ्याच... वन टाइम कसाबसा वॉच.

थोडक्यात चांगली ओळख करून दिली आहेस चित्रपटाची. मात्र नेटफिक्सवर वगैरे आला तर पाहीन मुद्दाम थियटर मध्ये जाऊन नाही.

मग आपला पास.

वेळेचा आणि पैशाचा चुथडा.

उच्चवर्णीय
तुम्हाला गर्भश्रीमंत म्हणायचे आहे का
नायकाचे स्वताच खाजगी विमान असते
आणि बहिणीचे नाव फोर्ब आणि बरेच काही
ह्यातील सर्व समस्या मात्र उच्च मध्यमवर्गीय घतील दाखविल्या असून त्यामुळे प्रेक्षकांना त्याचे नाविन्य वाटत नाही आणि अपील होत नाहीत कारण ह्या सर्व मुद्द्यांवर ह्या आधी कितीतरी वेळी सिनेमातून चर्चा झालेली आहे
आता तन्नू आणि मन्नू मध्ये जशी बाकीची सहाय्यक पात्र नैसर्गिक अभिनयाने सिनेमातील कथेचा महत्त्वाचा भाग बनतात तसे येथे न होता बाकीचे कलाकार येथे पाट्या टाकतात .
हा सिनेमा दहा वर्षापूर्वी आला असता तर त्याचे नावीन्य जपल्या गेले असते ,
तुम्ही रणवीर चे कट्टर पंखे असाल तर त्याच्यासाठी हा सिनेमा थेटर मध्ये जाऊन पाहण्यात हरकत नाही
नाहीतर आंजा जिंदाबाद

सिनेमाची मांडणी बडजात्याची व बाहेरील साज चोप्रा व जोहर प्रणीत भव्यता व बटबटीत पणाचा आणि दिखाऊ पंजाबीपणाचा आता भारतीय प्रेक्षकांना उबक आल्याचे गल्लाबारीवर दिसून आले आहे
आता सलमान व बडजात्या असे मिश्रण असेल तर वेगळी गोष्ट आहे.

अनिल कपूर ला अशा पॉलिश्ड अवतारात बघायची सवय नाही त्याचीही उत्सुकता आहेच. बाकी शेफाली शाह तर हसरते पासून माझी आवडति अभिनेत्री.
चला येत्या वीकेंडचा प्रोग्राम नक्की झाला आमचा.

शेवट खुप मेलोड्रमाटिक आहे. लग्न होउन ६ ते ७ वर्ष झाली आहेत असे मानले तर दागिने विकुन इतक्या कमी वेळात फोर्ब्स लिस्ट मध्ये नाव येणे जरा जास्त वाटत!!!. शिवाय आपले विचार स्पष्ट माहित नसणे, ते सान्गताना घाबरणे हे एका सी.ई.ओ. कडुन अपेक्षित नाहि. जिंदगी ना मिलेगी दोबारा ह्या चित्रपटा समोर अगदीच य आहे. आणी तसही आता पन्जाबी वातावरणा चा वैताग आला आहे. हा चित्रपट करण जोहर चा म्हणुन सुधा खपुन जाईल!

चित्रपट एवढा आवडला नाही. जिंदगी ना मिलेगी दोबारा सारखा निखळ तर अजिबातच नाहीये.
एवढ्या मोठ्या कंपनीचा मालक असणारा अनिल कपूर एक छोटे विमान विकून त्यातून पैसा उभा करण्याचा प्रयत्न करतो हे बालिश वाटते. रणवीर सिंग हिरो आहे म्हणून त्याला प्रेमात पाडलेच पाहिजे या हट्टाने त्याची आणि अनुष्काची प्रेमकहाणी घुसडल्यासारखी झाली आहे. आणि फक्त एक प्राह्यवेट जेट विमान चालवता येते म्हणून "मै इसी में कुछ करना चाहता हु" सारखे discovering myself छाप वाक्य म्हणजे कहर आहेत.

सर्व कलाकारांचा अभिनय उत्तम आहे. पण शेवट काहीतरी धावाधाव करून गुण्डाळल्यासारखा वाटतो.

मला हा चित्रपट बिर्याणी शिजवण्यासारखा वाटला. बासमती तांदूळ आणि मसला सुरुवातीलाच मिक्स करुन मंद आचेवर बिर्याणी शिजत राहावी व मंद सुंगध दरवळत राहावा असं काहिसं वाटलं. जास्त शिजवण्यामुळे शेवट मात्र भरकटला. सुरुवातीला महिला स्वातंत्र्य ह मूळ विषय अजीबात नसताना शेवटी गाडी त्या अंगाने सुसाट पळते व आचरट शेवटावर आदळते. झिंदगी ना मिलेगी दोबारा (माझा वन ऑफ द मोस्ट फेव्हरेट) मधे मनांची घालमेल टिपायला बैलांचं जीवघेणं उधळण्याचं रुपक फार कल्पकतेनं वापरलय. इथे मात्र क्लायमेक्सला दिग्दर्शकाला काय म्हणायचय कळतच नाहि.
चित्रपट एकदा बघायला हरकत नाहि.