वसा संस्कृतीचा
ऋण सावकारीच फेडण्या
कुणब्याला दुष्काळाचा शाप
रात्रंदिन कष्ट करायचा
नाही थांबला कधी बाप
उठून पहाटे रोज माय
सारवते दुःखाच्या भिंती
सोसत चटके दारिद्र्याचे
दिस रोज मावळती
राणी डुलणाऱ्या पिकामंधी
दिसू लागे साखर गोड
जल्म गेला मातीत अवघा
तळहाताला आले किती फोड
गाई गुरांच्या हंबरात
वाढे संसार शेणामातीचा
सुख नांदावे घरीदारी
वसा जपतो संस्कृतीचा
थकलेला चार घास खाऊन
जाई तृप्त होऊन वाटसरू
जिच्यावर जगतो आम्ही त्या
काळ्या आईला कसं विसरू
संतोष बोंगाळे
प्रतिक्रिया
30 Nov 2013 - 8:19 pm | अत्रुप्त आत्मा
@राणी डुलणाऱ्या पिकामंधी
दिसू लागे साखर गोड
जल्म गेला मातीत अवघा
तळहाताला आले किती फोड>>> __/\__
30 Nov 2013 - 8:23 pm | प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे
कवितेतील आशय भावला....!
-दिलीप बिरुटे
1 Dec 2013 - 11:16 am | पैसा
कवितेचं शीर्षक पाहून बराच वेळ उघडली नव्हती, पण चांगली रचना आहे!
2 Dec 2013 - 3:55 am | प्यारे१
सच्ची भावना जाणवतेय कवितेतून.
छान रचना.
3 Dec 2013 - 3:09 pm | psajid
जिच्यावर जगतो आम्ही त्या
काळ्या आईला कसं विसरू
ही काळ्या आई विषयीची कृतज्ञता मनास भावली