झिम्माड पाउस...
अनेक दिवसांच्या विश्रांतीनंतर
झिम्माड पावसाला झाली सुरुवात ...
भेटण्यासाठी अधीर झाले
समुद्रकिना-यावर धावत गेले...
तुफान सरी बेभान वारा
बेधुंद झाला आसमंत सारा...
अंगाशी झोंबत होता
लडीवाळ वारा...
मस्तीत स्पर्शून जात होत्या
फेसाळणा-या लाटा...
बेधुंद होउन मी
मजेत गात होते...
लाटांच्या संगीतावरही
थिरकत होते...
मनाला चिंब भिजवणा-या पावसात
मनसोक्त भिजावेसे वाटत होते...
प्रतिक्रिया
15 Sep 2013 - 10:09 pm | अशोक पतिल
सुरेख कविता !
खरोखर पाउस म्हणजे जिवंतपणा ! सृष्टीचा प्राण.
18 Sep 2013 - 4:16 pm | विजुभाऊ
वा पतिल बॉ वा. झेक्कझ हये तुम्चि पर्तिकरीया.