पाचोळा माझाच पेटला
झळा लागुनी दग्ध विशाखा
अंगावर जळली पाने पण
आत अबाधित बहर अनोखा
ना सूडाचा लेश तसूही
ना रिपुकांचा जंगम विळखा
डाव मांडला ऋतुचक्राचा
ना कोणी मज आपला परका
कुणी न माझा असो तरीही
"मी" माझ्यातिल उत्कट झोका
पवनाचे हुंकार झेलतो
जरी कधी असतो तो धोका
.........................अज्ञात
प्रतिक्रिया
12 Apr 2013 - 9:37 am | यशोधरा
सुंदर :)
आणि
अतिशय सुरेख!
12 Apr 2013 - 11:08 am | स्पंदना
व्वाह!
12 Apr 2013 - 6:01 pm | शुचि
खरच उत्कट अभिव्यक्ती.
20 Apr 2013 - 9:30 am | सुधीर
चांगली आहे. आवडली.
20 Apr 2013 - 7:25 pm | प्यारे१
>>>ना सूडाचा लेश तसूही
ना रिपुकांचा जंगम विळखा
डाव मांडला ऋतुचक्राचा
ना कोणी मज आपला परका
सुरेख.
संन्यस्त वृक्ष!
माणसानं शिकण्यासारखं काही.
20 Apr 2013 - 7:57 pm | अत्रुप्त आत्मा
फक्त...
सलाम सलाम आणी सलाम !
20 Apr 2013 - 11:15 pm | पैसा
कविता आवडली.
21 Apr 2013 - 4:35 am | पाषाणभेद
वा वा सुरेख कल्पना अन काव्यही.
22 Apr 2013 - 1:57 am | इन्दुसुता
पाचोळा माझाच पेटला
झळा लागुनी दग्ध विशाखा
परिस्थितीचे सत्य मान्य केले आहे या वृक्षामहानी !
डाव मांडला ऋतुचक्राचा
ह्याची जाणीव सुध्दा आहे आणि म्हणूनच कदाचित
ना सूडाचा लेश तसूही
आहे
पवनाचे हुंकार झेलतो
हे जबरदस्त आवडले ...ह्यातून जो दुर्दम्य आत्मविश्वास ध्वनित होतो, तो फार आवडला, त्याचे कारणही तसेच आहे म्हणा,
अंगावर जळली पाने पण
आत अबाधित बहर अनोखा
हे त्याला फक्त माहितीच नाही तर याची त्याला खात्री आहे.
22 Apr 2013 - 5:04 pm | अज्ञातकुल
व्वा इंदुसुता, उत्तम विवेचन केलंत आपण. मनःपूर्वक आभार. :)
22 Apr 2013 - 2:11 am | कवितानागेश
आहा! आवडली रचना.
22 Apr 2013 - 5:05 pm | अज्ञातकुल
सर्वांचेच मनापासून आभार. :)