सिद्धोबा

आशयगर्भ.

थोड आत वळाव लागतं
स्वतःच्या

मश्त!

सुरेख शब्दचित्र..

मोजकंच बोलता बोलता बरंच काही सांगून गेलात!

आवडलं

पण थोडं आत वळावं लागतं -
स्वतःच्या.
कारण मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो -
तिथे रहदारी असते फक्त.

अप्रतिम!

विसूनाना, मस्त कविता.

'थोडं आत वळावं लागतं स्वतःच्या' केवळ सुप्पर.

-दिलीप बिरुटे

..............

फार सुंदर!!! अतिशय आशयघन रुपक.

सुन्दर कविता.. सिध्दोबा.. :)

खुप छान आहे कविता!!!!
पण हेच वळण घ्यायला जमत नाही रहदारीच्या वाटेवर...

विसुनाना: आप बहुत कम लिखते हैं, मगर बहुत सही लिखते हैं !

नुकत्याच वाचलेल्या यशोधरा यांच्या मनाचिये गुंती या अशाच सुंदर मुक्तकाची आठवण झाली.

वर दिसणारं चित्र आणि आशयही विलोभनीय!

पण थोडं आत वळावं लागतं -
स्वतःच्या.
कारण मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो -
तिथे रहदारी असते फक्त.
क्लास!

नतमस्तक व्हावं अशी विलक्षण अभिव्यक्ती!

काव्य आणि अध्यात्म यांचा सुरेख संगम.
खूपच आवडले.

छान, मुक्तक आवडलं.

लई भारी लिहिलेत,

पण ते आत वळायचे दरवाजे आम्ही आमच्याच हातानं बंद केले आहेत, कुलुपं लावलीत आणि चाव्या कुणा दुश्मनाकडं निगुतीनं सांभाळायला दिल्यात, आता परत मिळवायच्या म्हणजे सुद्धा तह करावा लागणार, न परवडणा-या अन न झेपणा-या अटींचा.

मस्त आहे! आवडली :-)