दीप

देवजाणे काय लिहिलय.

मग समजत नसल की लय भारी म्हणायच असत. तस लय भारी!!

आमच्याकडून एक छोटी भेट :-

दैदिप्यमान सुर्याची दुसरी प्रतिमा पृथ्वीवर बनवणे सामान्य व्यक्तीच्या आवाक्याबाहेरचं, पण चिमुकल्या पणतीमधे त्याचा अंश सामावलेला असतो.. तशात तापलेल्या जमिनीत पण शिशीर उन्मळू पहातो.. त्याचं प्रतीक म्हणजे तो कोंब.. उसळी घेऊ पहाणारा..
वाह!! मानलं तुमच्या प्रतिभेला समयांत.. मस्तच लिहिलय..

:)

पहिल्या दोन ओळी वाचून रवींद्रनाथांची कविता आठवली... आपली कविता तर त्याच्याही २ ओळी पुढे जाणारी... खूप सुंदर!

मावळतीला जाताना सूर्याने प्रश्‍न केला,
"माझ्‍यानंतर या जगाला प्रकाश देण्‍याचे काम कोण करील?"..
चंद्र आणि नक्षत्रे, सारे खाली माना घालून स्‍तब्‍ध उभे राहिले..
तेव्‍हां एक चिटुकली पणती चटकन्‌ पुढे होऊन म्‍हणाली,
"प्रभो,माझ्‍याकडून जितके होईल, तितके मी करीन......."

- रवींद्रनाथ टागोर