प्रेरीत

आकाशीचे मन कोरे निरभ्र होते
चांदणे सुखावत होते रज कैफाने
झाडाआडुन मी होतो वेधत खेळ ऐहिकाचा
पाऊल टाकले क्षितिजावर चंद्राने

ती भोर सावळ्या चतुर्दशीची होती
डौलात ठाकली कोर; पोर सगुणा जणु होती
पाहून ऐट चुकले ठोके हृदयाचे
एव्हाना ती आरूढ काळजावरती झाली होती

आभास नव्हे; हा श्वास खास जगण्याचा
ही साद अशी की अंतर्नाद सणाचा
अचरासह चर ऐशा किमयेचा शेला
मी साक्ष एक; प्रेरीत नित्य; ह्या नव्या युगाचा

........................अज्ञात