काय करावे मन तळमळते !

चमचमीत मसालेदार बुफे ते
एकापुढती एक ठेवले
कांगावा काही न करता
निमुटपणे ते मी रिचविले!

याला तुम्ही जेवण म्हणता
उसळुन सारे वरती आले ,
तरी शांतच होतो मी वरवरी
जठरात ते डचमळले तरी!

अगम्य अनंत ते मसाले
एकामध्ये अनेक मिसळीले
पोटात होवुनी कालव सारे
पित्त वाढले असे म्हणाले!

हा पदार्थ की तो पदार्थ
खावू किती ते ना कळते
उपाशी राहावे-चरतच राहावे
काय करावे पोट मळमळते!

छान कविता आहे. आवडली. संदेश पोहोचला.

प्रसिद्धीचे निकष बदलत असले तरी गुणवत्तेचे निकष कसे बदलतील, नाही का? तेंव्हा, तुका म्हणे उगी राहावे, जे जे होईल ते ते पाहावे! :)