तडजोडी करता करता
आयुष्य पार सरलेले
स्वप्नांची वाफ उडाली
कोरडे-शुष्क उरलेले
आता न वळे पाऊल
वाटेवरती गाण्यांच्या
कंठात रुते आवाज
ओठही बंद शिवलेले
हे दुःख आत ना मावे
बाहेर येतही नाही
पाहून पोरकी स्वप्ने
डोळ्यांशी डबडबलेले
माझे मन मोठे कोडे
सुटता न सुटे थोडेही
बाहेर दिसे स्वच्छंदी
आतूनी बुरसटलेले
खांद्याला घेऊन ओझी
मसणात रोजची वारी
एकेका दगडा खाली
एकेक स्वप्न पुरलेले
- स्वानंद
प्रतिक्रिया
19 May 2011 - 12:15 pm | गणेशा
कविता खुपच सहि लिहिलेली आहे
खुपच करुन भाव दर्सवित आहेत ओळी...
"पोरकी स्वप्ने" हे शब्द विशेष आवडले...
असेच लिहित रहा .. वाचत आहे
19 May 2011 - 3:20 pm | प्राजु
सुरेख!
20 May 2011 - 2:16 am | अत्रुप्त आत्मा
अतीशय सुंदर...मनोवेधक...खरोखर व्यथा मांडलेली कविता.
20 May 2011 - 4:35 am | चेतन
सुंदर रचना
चेतन
20 May 2011 - 4:52 am | नगरीनिरंजन
मस्त रे!
खांद्याला घेऊन ओझी
मसणात रोजची वारी
एकेका दगडा खाली
एकेक स्वप्न पुरलेले
हे तर कळस!
20 May 2011 - 7:17 am | मिसळलेला काव्यप्रेमी
खुप आवडली!!
20 May 2011 - 9:06 am | स्वानन्द
खूप आवडली.
20 May 2011 - 12:01 pm | llपुण्याचे पेशवेll
काय रे ऑणसाईटला करमत नाही का? ;)
कविता फारच अप्रतिम. :)