मिकाच्या उत्साहाला सलाम करून अजून 'एक काहीच्या काही भयाण' विडंबन.
या भरल्या गटारात चाचपडताना |
बार बार तुझ्या शोधात फिरतांना |
बाकड्यावर बसून तुझी वाट पाहतांना|
कळले की सारे सारे पैसे संपून गेले, काल रात्री ||
चोरली माझी नवी ती सारी वस्त्रे |
धरली नि बदडली देहाची गात्रे |
सांजवेळी स्मरली आपल्या पार्ट्यांची सत्रे ,
मित्र सारे की सारे बिल न देता गेले, काल रात्री ||
बारचे वेटरही मजबूत काळे |
शर्ट चोरला पँटही नेली लंगोट आवळे|
अन् इथे कुणी सोडलेले सुसाट नळे |
बघ सखे कसे सारे सारे जलमय झाले, काल रात्री ||
कविता जणू शब्दबंबाळ जाळे |
दमूनी पाहतो, कधी संपते न कळे|
किती करावे मी तरी पांढर्यावर काळे|
निम्मी विडंबित करून थांबलो येथेच, काल रात्री ||
प्रतिक्रिया
29 Apr 2011 - 11:09 am | मिसळलेला काव्यप्रेमी
अव, किती छळाचे एखाद्याला? काही मर्यादा? मायला तुम्ही तर मागेच लागले माझ्या... म्या गरीबाने काय घोड मारल वो तुमचं? ऑ ऑ ऑ?
अवांतरः
इथं ह.ह.पू.वा. :D
आणि इथे
मिटर चुकल की वो!! :(
29 Apr 2011 - 11:26 am | निनाद
अव, किती छळाचे एखाद्याला? काही मर्यादा? मायला तुम्ही तर मागेच लागले माझ्या... म्या गरीबाने काय घोड मारल वो तुमचं? ऑ ऑ ऑ?
"मिका असे थोर हळूवार कवी
कसा मारे माझे घोडे उंट हत्ती?
हे शब्द उगाच आपले येड*वी
म्हणती विडंबनास जमीन हवी ||"
शेवटच्या कडव्याचे म्हणाल तर,
कविता रात्रीची आहे मिका, समजून घ्या! ;)
रक्तवारूणी कमी पडल्याने असे होते कधी कधी... चालायचेच. मी कुठला आलो कवी.
तुम्हीच द्या ना लाउन मिटर चांगले.
29 Apr 2011 - 11:24 am | नरेशकुमार
काळजी नसावी. जोपर्यत जगात घरात internet & बाहेर cyber cafe आहे तो पर्यन्त.