(गाडी सुटली , रुमाल हलले)

मूळ कविता : संदीप खरे

गाडी सुटली , हमाल हलले , काढा चाळीस पटकन बोले,
गाडी सुटली , पाकीट निघता , हमाल डोळे हसरे झाले,
गाडी सुटली नोट वीसाची , हातामधुनि तरी सुटेना ,
चार बोचकी चाळीस रुपडे , पटू दे म्हटले तरी पटेना,
का रे इतका जीव जाळुनी , नोट वीसाची हाती मिळते,
डोळ्यादेखत गायब होते , खुर्दा चिल्लर हाती उरते.

गाडी गेली फलाटावरी , लालपणाचा गलका झाला,
गाडी गेली , सोडा मारुन जीव तापला हलका झाला.

हे भलते अवजड असते , कुणी प्रचंडसे पेटारे , ते लांब लांब नेताना,
डोक्याच्या उप्पर आणि काहिसे खूप घेताना,
पायांनी झाडत लाथा , घुसवीत मुंडके माथा,
कुणी ढांगेखालुनि घुसतो, कुणी बगलेमधुनि घुसते.
हे भलते अवघड असते.

कधी टाकून कोठे टोपी , टाकून रुमाल गुलाबी ,
पटपटा शीटा हेराव्या , मोकळ्या नि सर्वाआधी ,
हे मागाहुन आलेले , पायरीत अडखळलेले,
ब्यागा नि जागा मोजून , का दोन हरवल्या म्हणती.
हे भलते अवघड असते.

तुम्ही मनात म्हणता आता , हिच्या कानाखाली देतू,
इतक्यात म्हणे ती , अय्या , मोजल्या बरोबर का तु ?
ती मोजत ब्यागा सुटते अन चप्पल हरवून येते,
नवर्‍याच्या चपला घालून , मग डबाच हरवून बसते.
हे भलते अवघड असते.

कळते की झाली वेळ, आता न पाहावी वाट ,
घेऊन हमाली आपली , बोळाची धरावी वाट,
पाकीट उघडण्यापूर्वी , चाळीस कशाचे म्हणते,
तुमचे ना माझे म्हणता , मग नोट वीसाची मिळते.
हे भलते अवघड असते.

परतीच्या वाटेवरती , वैतागून जड पायांनी ,
ओठावर शिवी पुराणी , कचकचीत अन ओघवती,
मग पायांना बोळाची ती वाट खुणावत असते,
सोड्याच्या घोटामध्ये हे दु:ख फस्फसत असते.
हे भलते अवघड असते.