निम्मा रस्ता चालला
पार्‍श्वभुमी:हिरो मोठ्या संकटात आहे. तो मनाला प्रश्न विचारतो. कोरस म्हणजे त्याचे +ve मनच आहे.
(एक दुसराही विचार असा करता येईल:-
रस्ता=जिवन, चालणे=जिवन जगणे, थांबणे= मृत्यू )
कोरसः
निम्मा रस्ता चालला
मागं वळतो कशाला?
म्होरं जायाचं जायाचं
आता थांबतो कशाला? ||धृ||
.
.
.
.
हिरो:
वाट अवघड, मधी दगड
बाजू करू कसा? ||१||
नाही माहित कुठं जायाचं
कुना पुसू कसा? ||२||
प्वाट उपाशी, भेट नाही भाकरीशी
पेयाला पानी शोधू कसा? ||३||
आंग दमल, पाय थकलं
पाऊल टाकू कसा? ||४||
दाट जंगल, उभं ठाकलं
पार करू कसा? ||५||
उभी चढण, खाली पडनं
आता रोखू कसा? ||६||
नाही शेवट, मोठी वाट
पाऊल उचलू कसा? ||७||
लई दिवसांचा चालतो
धिर राखू कसा? ||८||
कोरसः
निम्मा रस्ता चालला
मागं वळतो कशाला?
म्होरं जायाचं जायाचं
आता थांबतो कशाला? ||धृ||
- पाषाणभेद (दगडफोड्या)
२३/१०/२०१०
प्रतिक्रिया
23 Oct 2010 - 7:41 pm | शुचि
द्विधा मनस्थितीचे अचूक वर्णन.
26 Oct 2010 - 8:39 am | निवेदिता-ताई
छान आहे....आवड्ली.
26 Oct 2010 - 1:13 pm | गणेशा
अतिशय छान ..
फक्त "प्वाट उपाशी, भेट नाही भाकरीशी" हे छान असुनही ठेका चुकलेले वाटले ..
बाकी संपुर्ण कविता खुप आवडली ...