आस ! जन्मो जन्मीची ! !
मस्तीत होतो मी बरा,
का साद मजला घातली ?
ना जंर होणार माझी
का आस वृथा हि दाविली ?
याद तव नाही असा,
क्षण एकहि न पाहिला.
वेदनांचा अधिकार मजला
तोही तू ना ठेविला !
घेवूनी सल ही उरी,
जन्म हा काढू कसा ?
वेदनांचे शब्द हृदयी
जपुनी मी ठेऊ कसा ?
लागले नेत्र पैलतीरी अता,
कुरवाळू कुठवर यातना.
तोडून बंध सारे तू,
ये मज आता भेटण्या ! !
ना जंर तू मज भेटली
येईन परतुनी मी पुन्हा,
घेउनिया जन्म दुसरा
शोधित तव पाऊलखुणा ! ! !
निरंजन वहाळेकर
प्रतिक्रिया
5 Apr 2010 - 5:04 pm | शुचि
व्याकुळ करणार्या भावना. आयुष्याला वेढलेली अ-पू-र्ण-ता.
कविता आवडली.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
But the moon is death.
Its cold rocks fill my belly as if I had
swallowed song of birds
and awakened in a tree.