आकर्षण, प्रेम आणि जवळीक

कॉलिंग संक्षि...

'अतिपरिचयात अवज्ञा' आणि 'नवे ते हवे' या म्हणी इथे लागू होतात.

शारीरिक आकर्षण कायम राहायला तब्येत ही तशी पाहिजे ना ..

नायकाची बाजु कळली.. नायिकेला काय वाटतय हे पण समजून घ्यायला आवडेल..

अरे वा ! मिपाचे पुरुष (काही माननीय अपवाद सोडून) प्रगल्भ झाले वाटत. लेखकाचे अभिनंदन.
अनेक धाग्यात किंबहुना प्रतिसादात स्त्रीला कामभावना नसतात. तिला कामक्रीडेत रस नसतो. ती प्रणय टाळण्यासाठी अनेक कारणे देते. तीच वय होत आलं कि ती या बाबतीत नवऱ्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष करते. अश्या अनेक प्रतिक्रिया वाचल्या होत्या. त्यामुळे हा धागा म्हणजे 'संस्कृती बुडवा' धागा म्हणायला हवा. चला सुरुवात तर झाली स्त्रीला पुरुषाप्रमाणे कामभावना असतात हे मानायची .

तर तुमच्या मित्राला बायकोबद्दल आकर्षण उरल नाही आणि तिला प्रणय हवा आहे. बरेचदा लग्न झाल्यानंतर एक वर्षाच्या आत घरात नवा पाहून आलेला असतो. मुलांचं करण्यातच तिची उमेदीची वर्ष निघून जातात. दिवस जितका कामात जातो तितकी रात्र पण जाते. हल्लीची मुलं लवकर झोपेतच नाहीत. साधारणपणे चाळीशीत मुलं मोठी झालेली असतात. मग थोडा निवांतपणा येतो. मग स्त्रीच्या राहिलेल्या इच्छा पुन्हा उसळी मारू लागतात. मेनोपॉज पण जवळ येऊन मानसिक अस्वस्थता वाढते. अश्यावेळी नवऱ्याने बाहेरच्या सुंदर मुलीचा विचार अजिबात मनात न आणता इतके वर्ष सुखदुःखात साथ दिलेल्या पत्नीचा विचार करावा. तिच्याशी प्रेयसींप्रमाणे वागावे. निवांतवेळी बाजूला बसून हातात हात घेऊन गप्पा माराव्या, गप्पा रोमँटिक पाहिजेत असं काही नाही. घरगुती, मुलाबाळांच्या असल्या तरी चालतील. जवळ बसून हसून खेळून बोलल्याने सहवासाची गोडी वाढते. मुलांना वेगळं झोपू द्या. मनात विचार आणा, हळूहळू ओढ वाटू लागेल. एकमेकांच्या आवडीचा विचार करा. आवडेल असं बोला.
पुरुषाला स्वतःहून वाटत नसेल तर अश्यावेळी स्त्रीने पुढाकार घेणे गैर नाही. त्यासाठी एकमेकांच्यात सुसंवाद हवा.
आणि तरीही काही होत नसेल तर मानसोपचार तज्ज्ञाची न लाजता भेट घ्या. यासाठी अनेक पुष्पऔषधी उपलब्ध आहेत. हल्ली हा प्रॉब्लेम सार्वत्रिक होऊ लागला आहे. त्याचा त्रास करून घेण्यापेक्षा त्याला सामोरी जा.

वर कुणीतरी म्हंटल्याप्रमाणे " अतिपरीचयात ... असं झालंय बाकि काय नाय.
तुमच्या मित्राला त्याच्या बयको पासुन महिनाभर वेगळं रहायला सांगा, मग बघा कसं आपोआप आकर्षण वाढायला लागतं ....

मकले साहेब
प्रथम या अनाकर्षणाचें कारण काय ते समजून घेणे आवश्यक आहे. पत्नीचे रूप त्याला आकर्षीत करीत नाही कि पत्नी त्याला गृहीत धरत आहे. बऱ्याच वेळेस स्त्रिया लग्न झाले कि स्वतःच्या शरीर, रूप आणि साज शृंगार( मेक अप) याकडे नीट लक्ष देत नाहीत. "स्त्री हि क्षणाची पत्नी आणि अनंत काळ ची माता आहे" या मनोवृत्तीत गेलेली स्त्री जेंव्हा चाळीशी च्या आसपास पोहोचते तेंव्हा आता आपले वय वाढत जाते आहे याची तिला जाणीव होऊ लागते आणि मग येन केन प्रकारें ती आपले तारुण्य टिकवण्याच्या मागे लागते. याच काळात तिला जाणवू लागते कि आपला नवरा आता आपल्याकडे नीट लक्ष देत नाही.
याची सुरुवात तिशीलाच झालेली असते. स्त्री जेंव्हा मातेच्या भूमिकेत पूर्ण बुडून गेलेली असते तेंव्हा आपण प्रेमिका असायला हवे हे ती विसरलेली असते. दुर्दैवाने पुरुष आपल्या बायको मध्ये प्रेमिका शोधत असतो ती त्याला मिळत नाही. बऱ्याच वेळेस स्त्रीपुरुषांचे शरीरसंबंध हे "त्यांना हवंय" म्हणून असतात. या कारणाने मग दोघांमध्ये "सारे जरी ते तसेच धुंदी आज ती कुठे , मीही तोच तीच तूही प्रीती" आज ती कुठे अशी परिस्थिती येते.रोज न्याहारी दुपारचे आणि रात्रीचे जेवण जसे नित्यक्रमाचे किंवा चाकोरीबद्ध होते तसेच शृंगाराचे होते. म्हणजे तिचा किंवा त्याचा वाढदिवस किंवा लग्नाचा वाढदिवस जेंव्हा नवऱ्याने गजरा, साडी, दागिना आणायचा एक दिवस माजेल घालवायचा कि दुसऱ्या दिवसापासून परत चाकोरी चालू. या स्थितीला कंटाळून
पुरुष शेवटी नाईलाजाने आपल्या मित्र परिवार करियर यात बुडून जातो. जेंव्हा स्त्री चाळिशीला येते तेंव्हा तिला अचानक जाणवू लागते कि आपला सहचर आता आपल्यात रस दाखवत नाही. (पुरुषाच्या करीयरची ती ऐन उमेदीची वर्षे असतात.) दुर्दैवाने या परिस्थितीशी कसे सामोरे जायचे हे बहुसंख्य स्त्रियांना माहित नसते. त्यातून त्या दोन्ही टोकाच्या भूमिका घेतात.
पहिली म्हणजे तुमचे दुसरीकडे "काही तरी" आहे. असा संशय भेटला कि पुरुष अतिशय दुखावला जातो आणि पुरुषाच्या स्वभावानुसार स्वतःला मिटून घेतो आणि बोलणे बंद करतो. मग बायका हे गप्प राहणे म्हणजे "काहीतरी नक्कीच" आहे या संशयाने अजूनच खोदून काढायला लागतात आणि मग त्या जोडप्यातील सुसंवाद बंद होतो.आपापसातील स्पर्श सुद्धा वेगळेच आयाम धारण करतात. यातून चिंता बेबनाव वाढत जातो.
दुसऱ्या टोकाला स्त्रिया एकदम रंभा उर्वशी सारखे करायला लागतात. वेगवेगळी मादक अंतर्वस्त्रे आणून पुरुषाला रिझवण्यासाठी प्रयत्न करतात. सारखे पुरुषाच्या अवतीभवती नाचायला लागतात अशा परिस्थितीत पुरुष नक्की काय हवे आहे हे न समजल्याने अजूनच गोंधळून जातो. आणि इतकी वर्षे दूर असलेली मुलांची आई (बायको) आता वय व्हायला लागलं तर तरुण व्हायचा प्रयत्न करते आहे असे विचार मनात येतात.
सत्य या दोन्ही टोकांच्या मध्ये आहे.
(partner specific erectile dysfunction)हा एक गहन विषय आहे. पुरुषाला स्त्रीबद्दल शारीरिक आकर्षण वाटणे हे संबंध ठेवण्यासाठी आवश्यक आहे. तरुणपणात माणसाची संप्रेरके इतकी प्रबळ असतात कि स्त्री दिसायला कशीही असली तरी संबंध ठेवणे पुरुषाला सहज शक्य होते. जसे जसे वय वाढू लागते तसे संप्रेरकांची मात्रा कमी होत जाते. शिवाय शारीरिक संबंधात नावीन्य राहत नाही.त्यामुळे संबंध ठेवण्याची वारंवारता कमी होऊ लागते आणि तेवढी गरजही वाटेनाशी होते. तारुण्यात स्त्रीने नाकारले तरी पुरुष तिच्या भोवती गोंडा घोळत असतो. जसे वय वाढते तसा पुरुषाचा "अहं" पण वाढत जातो. त्यामुळे बायकोने दुर्लक्ष केले तर पुरुष सहज परत तिच्याकडे जात नाही. मग बायको त्याच्याकडे परत आली तरी हा " अहं" आड येतो.
माझ्याकडे वंध्यत्वाच्या उपचारासाठी येणाऱ्या अनेक "सुदृढ" बायका याना माझ्यात "रसच" वाटत नाही असे सांगताना आढळतात.आम्ही जेंव्हा त्यांना तीन दिवस सलग संबंध ठेवायला सांगतो तेंव्हा नवरे अवघडून म्हणतात कि डॉक्टर तुम्ही पाहता आहेत ना? तिच्याबद्दल मला आकर्षण तर वाटले पाहिजे. चार दिवस थांबून एकदा किंवा फार तर दोनदा संबंध शक्य वाटतात.
क्रमशः

मुलं लहान असतात तेव्हाही स्त्रियांना तेवढंच लैगिक इच्छा असते. पण मुलं लवकर झोपत नाहीत. त्यांची शी-शू , त्याच्या भुकेच्या वेळा सांभाळणं, आजारपण काढणं यात ती गुरफटून जाते किंबहुना ते तिच्यासाठी प्राधान्य देऊन करायचं काम असत. मुलं शाळेत जाऊ लागली तरी त्याचा अभ्यास, ऍक्टिव्हिटीस, आजारपण आणि सासरच्या लोकांची उस्तवार कोण करत? शिवाय दमछाक करणारी नोकरी आणि घराची कामे-जवाबदारी असतेच. किती नवरे या सगळ्या कामांत आपल्या बायकोला मदत करतात, त्यांना समजून घेतात? मुलांची माया-काळजी आणि नवऱ्यावरचं प्रेम-शारिक ओढ यात तिची होणारी फरफट किती नवऱ्यांना जाणवते. बायको आपल्याकडे लक्ष देत नाही म्हणून फक्त मोकळं व्हायचं. मुलं काय फक्त बायकोचीच असतात काय? मुलांचं नाही नीट केलं तरी हेच नवरे लोक आपल्या बायकोला नाव ठेवायला मोकळे होतात. जेव्हा स्त्रिया जवाबदारीतून थोडासा मोकळा श्वास घेतात, तेव्हा त्यांनी स्वतःसाठी जगायचं ठरवलं, स्वतःच हरवलेलं सुख उपभोगायचा ठरवलं तर त्या चेकाळलेल्या ठरतात का? त्यांना समजून घेणं खरोखर पुरुषासाठी एवढं अवघड आहे का?
चाळीशीत स्त्रिया बेढब, कुरूप दिसतात मग पुरुष काय मदनाचे पुतळे दिसतात काय? सुटलेलं पोट, टक्कल, सिगारेटने काळे पडलेले ओठ-पिवळे दात अशा किती तरी गोष्टी पुरुषाला अनाकर्षक बनवतात. नवरा कसाही दिसो, त्याचा परफॉमन्स कितीही वाईट असो, काही अपवाद वगळता सर्वसाधारणपणे बायका आपल्या नवऱ्यावरचं लट्टू असतात. कारण 'प्रेम' नावाची एक महत्वाची गोष्ट असते. फक्त पुरुषाला चाळीशीत पण नवयौवना अप्सरा हवी असते. ज्या पुरुषांची हि मनोवृत्ती आहे, ते स्वतःही कधी सुखी-समाधानी होत नाहीत आणि आपल्या बायकोलाही सुख-समाधान लाभून देत नाहीत. ज्या यशस्वी वाटेवर तो चालत आहे, त्याच्या मागे कुणीतरी होत, हे सोयीस्करपणे फक्त पुरुषालाच विसरता येत.

इथे मी या प्रकरणाबाबदची आणखी एक शक्यता मांडू इच्छितो.
हल्ली नवीन तंत्रज्ञानामुळे पूर्वीच्या पिढ्यांना बहुशः अनुपलब्ध असलेल्या रति-चित्रफिती आदि साहित्य सहजी उपलब्ध झालेले आहे. सदर व्यक्तीला ते बघण्याची जर सवय लागलेली असेल तर त्यातील नित्य नव्या अष्टांगपुष्टांग ( खास प्राचीन मराठी साहित्यातील शब्द ) मदालसांच्या बहुरंगी बहुढंगी कामक्रिडा बघण्यात-- 'रतिरंगी रंगले'लेल्या चित्तवृत्तींना, त्या मदालसांच्या तुलनेत सामान्य भासणारी तीच ती पत्नी नीरस वाटू लगली असेल. वरील एक प्रतिसादात सांगितल्याप्रमाणे एका नवीन तरुणीशी ओळख झाल्यावर त्याच्या कामावेगाला आलेला बहर (त्या प्रसंगी बहुधा त्याच्या मनःचक्षूंसमोर ती नवतरूणी असावी) हे याचेच द्योतक आहे, असे वाटते.

रति-चित्रफिती किंवा उत्तान साहित्य पाहिल्याने नाते संबंधात दरी निर्माण होऊ शकते हे सिद्ध झालेले आहे.
अशा साहित्यात दाखविलेल्या स्त्रिया आणि पुरुष हे तारुण्याने मुसमुसलेले आणि रती / मदनाचे अवतार असतात. ते पाहिल्यामुळे स्त्रीला आपण सौंदर्यात/ रतिक्रीडेत अपुरे आहोत याची सतत जाणीव होत राहते आणि यामुळे चिंताग्रस्तता (anxiety) निर्माण होते.
अशा उत्तान साहित्यात दाखवल्याप्रमाणे विवाहबाह्य संबंध यात काही गैर नाही असे स्त्रियांना (३०%) आणि पुरुषांना (७० %) वाटू लागते. त्यामुळे बाहेरच्या स्त्रीकडे चोरून पाहणारे पुरुष राजरोसपणे पाहू लागतात आणि त्यात काही गैर नाही असे वाटू लागते.
आपला नवरा असे उत्तान साहित्य पाहत असेल असे बायकोला समजते त्यातून त्या स्त्रीला अपुरेपणा, न्यूनगंड आणि नवर्याबद्दल दुरावा निर्माण होतो. आपल्या नात्यात जो एक संपूर्ण खाजगीपणा ( exclusiveness) असतो (म्हणजे माझा नवरा हा "फक्त" माझाच आहे) तो नष्ट झाल्याची भावना निर्माण होते आणि हि भावना नवऱ्यावर असणाऱ्या प्रेमाचा पाया आहे. हा पायाच हादरतो.
यामुळे अगोदर जी स्त्री नवऱ्याला किंवा स्वतःला आवडेल असे सजणे, नटणे वा तयार होणे करीत होती. तिला त्यात फोलपणा वाटू लागतो आणि मग यातून संबंधात अजूनच दरी वाढू लागते.

मी या आधी बर्याचदा आंतरजालावर लिहीले आहे की पुरुषाचा सेक्स ड्राईव्ह इमोशनल असतो तर स्त्रीचा इंन्स्ट्रुमेंटल असतो.

मला नाही वाटतं हा काही फार मोठा किंवा जगावेगळा प्रश्न आहे. नवरा बायकोचं एकमेकांवर कितीही प्रेम असलं तरी रोजचं रहाटगाडगं संथपणे तसंच वर्षानुवर्ष चालु असेल तर त्याचा कंटाळा येणारच. शिवाय शरीराचं आकर्षण असं कितीवेळ टिकणार? नवरा बायको म्हणुनच नाही तर कोणत्याही व्यक्तीशी संबंध ठेवले तरी कधी ना कधी ते सुद्धा जुने होणारच. पहिल्या स्पर्शाच्या वगैरे रोमँटिक भावना २५ वर्ष नाही येऊ शकत हे सत्य आहे.

शिवाय प्रश्न जर "बायको सोबतचे नाते" हा असेल तर "एकदा तरी दुसर्‍या मुलीसोबत संबंध ठेवणे" हे त्याचं भलतंच सोयीस्कर उत्तर आहे! एकदा मूळ प्रश्न तपासुन बघायला हवाय ह्या मनुष्याने! कोणत्याही वयातल्या स्त्री अथवा पुरुषाला कुणी तरी आपल्याला अजुनही भाव देतंय ही भावनाच हवीहवीशी वाटते. ते अत्यंत स्वाभाविक आहे. पण ते तेवढ्यापुरतंच असतं. तुमचा मित्र "ओपन मॅरेज" मध्ये नाही असं गृहीत धरुन लिहीतेय.

मूळात ज्या व्यक्तिवर आपलं मनापासुन प्रेम असतं, त्याच्या सोबत असणं हीच आनंदाची गोष्ट असते. वयासोबत प्रेम सुद्धा मुरत जायला हवं. शरीराच्या आकर्षणाच्या पलीकडे जाऊनही पुष्कळ गोष्टी असतात आयुष्यात. तीशी-चाळीशी नंतर त्याच्या पलीकडे जाऊन नातं आपोआपच घट्ट होत जातं. साध्या रोजच्या रुटीनमध्ये १० मिनिटं गप्पा मारण्यापासुन ते अगदी वर्षानुवर्ष ठरवुन एखादी ट्रिप दोघांनीच करण्यापर्यंत अनेक गोष्टींमधुन आपण जोडीदाराशी जोडले जात असतो. शरीराचा संबंध हा काही एकमेव निकष नाही प्रेमाचा. समजा ते नाही घडलं काही दिवस तरी हबकुन जाण्यासारखं काही नसतं. आयुष्यातले काही इतर स्ट्रेस कदाचित इथे परिणाम करत असतील. कदाचित करियर मध्ये काही महत्वाचे टप्पे चालु असतील. तो तो काळ गेला की येतीलही गोष्टी नॉर्मलवर.

खरं तर एका पॉईंटनंतर समोरच्याचं शरीर आणि त्यातल्या तॄटी दिशेनाशा व्हायला हव्यात. प्रेम हे निव्वळ शरीरावर केलं असेल आणि त्यापलीकडे जाऊन "कनेक्शन" तयारच झालं नसेल तर कदाचित असं होऊ शकतं. पण मी माझ्या आई-वडीलांच्या वयातल्या अनेक जोडप्यांना एकमेकांवर बेहद्द खुशही पाहीलय. त्यांच्या लक्षातही येत नसावं की बाबा आपल्या नवर्‍याला टक्कल पडलंय किंवा बायकोचं पोट सुटलंय. किंवा येतही असेल, पण ते कशाच्या आड येत नाही. आता कदाचित नवर्‍याच्या हातात हात घेतल्यावर पोटात खड्डा पडत नसेल, गुदगुल्या वगैरे होत नसतील, पण नात्याच्या ह्या टप्प्यावर तो जगातला सर्वात आश्वासक स्पर्श झालेला असतो...

तूमच्या मित्राचं त्याच्या बायकोवर अगदी मनापासून प्रेम असेल ना, तर त्याला म्हणावं काही दिवसं शाररिक आकर्षण वगैरे राहु दे. दोघं मिळुन काही तरी वेगळं करा रुटीनपेक्षा.. आपोआप बरंच काही ताळ्यावर येण्याची शक्यता आहे. किंवा असंही असेल की एकमेकांशिवाय दुसरं माणुस नाही आयुष्यात. तसं असेल तर थोडं दूर राहुन काही तरी करा. आपापल्या छंदाला वेळ द्या. आपल्यात शाररिक आकर्षण नाही ह्याचा विचार करत बसण्यापेक्षा दुसरं काहीही करा. नक्की फरक पडेल.

लेख आणि प्रतिसाद बरेचदा परत परत येऊन वाचले. तुमच्या मित्राची मनोदशा मलातरी कळत नाहीये. बर्‍याच जणांनी म्हटले तसे अतिपरिचयात अवज्ञा असू शकेल.

लेखक महाशय मित्राचा प्रॉब्लेम म्हणुन स्वतःचीच समस्या मांडत असावेत काय?

संक्षि, थोडीतरी तहजीब असली पाहिजे ह्याबद्दल काय मत?

समस्या कोणाला आहे ह्यात रस असावा का समस्या काय आहे ह्यात?
कोणाला आहे हे कळल्याने समस्येच्या चर्चेत नेमके काय मूलभूत बदल घडून येतात जे उपायांवर परिणाम करतात?

अगदी अगदी, पिलियन रायडर म्हणत आहेत तेच म्हणायचं होत. प्रत्येक वाक्याशी सहमत.

खरं प्रेम असेल तर बाकीच्या सगळ्या गोष्टी गौण ठरतात. अगदी " पुरुषाचा सेक्स ड्राईव्ह इंन्स्ट्रुमेंटल असतो तर स्त्रीचा इमोशनल असतो" तरीही. वैद्यकीय कारणांनुसार स्त्री आकर्षक असेल तर पुरुष उद्यपीत होतो, हे खरं असेलही तरी ते नुसते नर-मादी म्हणून जवळ येत नाहीत तर ते एकमेकांत गुंतलेले सहचारी असतात.
ज्या पुरुषांना मुल होण्यासाठी सुद्धा बायकोशी संबंध ठेवणे अवघड जाते-बायकोची शिसारी येते, त्यांनी उगाच बळेबळे संसार करण्यापेक्षा विभक्त व्हावे. कारण या लोकांची एकमेकांत पुरेशी भावनिक गुंतवणूक झालेलीच नाही. अश्या मानसिकतेत पोर जन्माला घालून त्यांची फरफट कशाला हवी?

"दुसर्‍या काही कारणाने ती स्त्रीरोगतज्ञाकडे गेली असता तिने त्यांना सांगितले तेव्हा डॉक्टरने हे काही तरी गंभीर आहे , आठवड्यात किमान दोनदा संबंध यायला हवेत वगैरे असं तिला सांगितलं"
हि समस्या/उपाय मुल होण्यासंबंधी असेल तर त्यासाठी बाकीचेही उपाय आहेत की. त्यासाठी रोज संबंध ठेवण्याची गरज नाही. अधिक माहितीसाठी इंटरनेट आहेच. आणि ते काही फारसे महागडे उपचार नव्हेत. चांगल्या स्त्री रोग तज्ज्ञांची भेट घ्या. अन्यथा दुसरे कारण असल्यास हा फारच मजेशीर उपाय वाटत आहे.

मराठी कथालेखक इतरांच्या प्रतिसादावर एकंदर कल पाहून भर टाकत चालले आहेत, त्यावरून धागा प्रतिसादाने भरभरून वाहत रहावा असे त्यांना वाटते हि एक शंका येत आहे. शिवाय एकतर हा मित्र फार म्हणजे फारच जवळचा आहे की त्याने इतक्या खाजगीतल्या गोष्टी उघड केल्या आहेत. बिचारे हे मराठी कथालेखक वारंवार त्या मित्राला फोन करून अधिकच तपशील विचारत असावेत.

हे बघा मक, मला अजिबात रस नाही हे जाणून घेण्यात कि हि तुमची समस्या आहे कि मित्राची.
पण मला खरच फार आश्चर्य वाटते आहे कि इतक्या खाजगी गोष्टी छोट्या छोट्या डिटेलसह कस कुणी शेअर करू शकत. मला व्यक्तीश: तसा अजिबातच अनुभव नाही.
तसही मी आधी अगदी प्रामाणिकपणे उत्तर देण्याचा प्रयत्न केला आहे. परंतु तुम्ही हा धागा एखाद्या कथेसारखा लिहून सुरुवात केलीत आणि आता एकेक मुद्दा वाढवत चालला आहेत. प्रुड वैगरे प्रकाराबाबतीतली संभ्रमता समजू शकतो पण त्याला मुल नाही, ती सुंदर मुलगी आणि असे बरेच सोप्पे वाटणारे मुद्दे तुम्ही नंतर टाकले आहेत. ते काही पटलं नाही. आमच्यासारख्या प्रामाणिकपणे उत्तर देण्याचा प्रयत्न करणाऱ्यांची तुम्ही दिशाभूल करत आहात आणि आमचे खरडण्याचे कष्टही वाया घालवलेत.
आणि मिपाचे तुम्ही जुने खिलाडी आहेत. तुम्हाला मी अनेक धाग्यांवर प्रतिवाद करताना पहिले आहे. तुमच्या धाग्यावरहि प्रतिवाद होणारच नाही का? आणि व्हायलाच हवेत ना? हे फोरम त्यासाठीच तर आहे. :=)
एकंदर या समस्येची जटिलता पाहता आयुर्वेदिक औषधांच्या नादाला लागण्यापेक्षा मानसोपचार तज्ज्ञांकडे जाणे हितकारक आहे. मला नाही वाटत हि लैगिंक समस्या आहे. मानसोपचार तज्ज्ञांकडे सुद्धा लैगिक सल्ले मिळतात.
आणि मित्र म्हणून तुम्ही समजाऊ शकता कि वयानुसार होणाऱ्या बदलाला सामोरे जा, प्रत्येक वयात स्त्री-पुरुष संबंधातले ठोक-ताळे बदलत असतात. चाळीशीत राहून विशीतील हुरहूर अनुभवता येत नाही. हा बदल स्वीकारणे आणि त्याप्रमाणे वागणे हेच निरोगी मनाचे लक्षण आहे.

आमच्यासारख्या प्रामाणिकपणे उत्तर देण्याचा प्रयत्न करणाऱ्यांची तुम्ही दिशाभूल करत आहात आणि आमचे खरडण्याचे कष्टही वाया घालवलेत.

दाखवा आता हे डांग्यांना . आणि खरी गंमंत तर पुढेचे ... मूळ समस्या तशीच राहाणारे ! मग काय झाला उपयोग सदस्यांचा वेळ घेऊन ? आणि डांगे कुणाला शिकवतात सुसंस्कृतपणा ?

सामान्यपणे लैंगिक समस्या असलेले लोक सामाजिक-सांस्कृतिक कारणांमुळे त्यांची समस्या मांडू शकत नाही.पौगंडावस्थेतील मुलामुलींपासून वयस्क लोकांपर्यंत लैंगिक संबंधांबद्दल अज्ञानामूळे अनेक मानसिक समस्या उद्भवतात. आपल्याकडे चित्रपटात कामभावनांना उत्तेजित करणारे, स्तन-ढूंगण-बेंब्या यांचे बिभत्स म्हणता यावे असे प्रकार गाण्यातून वगैरे चालतात पण लैंगिक शिक्षण वगैरे गोष्टींकडे लोक दुर्लक्ष करतात. येथे मराठी कथालेखक, सुबोध खरे, रागिणी, पिलियन राइडर इ. सदस्यांनी संवेदनशीलतेने सकारात्मक चर्चा केलेली आहे. सर्वांचे आभार.

चांगला विषय आहे.
व्यवस्थित मांडलाय.
एखाददुसरा प्रतिसाद सोडल्यास बाकी चर्चादेखील चांगली चालूय.
याचा बर्याचजणांना उपयोग होऊ शकतो.

माबोवर 'तुम्ही लैंगिकदृष्ट्या समाधानी आहात का?' असा एक सर्वे/पोल आहे. त्या धागाकर्त्यानेदेखील अतिशय उत्तमरीत्या विषय/चर्चा हँडल केलेली. अर्थातच 'असमाधानी आहे' पर्यायाला बरीच मतं मिळालेली...

सिंजिं/टफींचा धागा 'तिच्याशी नाते जोडावे का?' त्यातली स्त्री, तिची अवस्था या धाग्यामधील स्त्रिसारखी असू शकेल...

लग्नाळू लोकांना भविष्यात काय वाढून ठेवलंय याचा अंदाज येइल अशा चर्चांमधून. नाहीतर काय आहेच की 'पुरुषाने दालआटा आणून देणे आणि स्त्रिने चकोल्या बनवून खाऊ घालणे म्हणजे लग्न' असला भातुकली टॉक :-P