सु शी ची दुनियादारी

"सुशि" हो.. सु शी नाही.

(सध्या सहावा आठवडा सुरु आहे आणि चार वेळा जाऊन तिकिटे मिळाली नाहीत अशी तक्रार एका मित्राने केली आहे )

कशी मिळणार.. मी दोनदा बघून आलो आणि जेव्हा मी दुसर्‍यांदा गेलो होतो तेव्हा आमच्यातल्या एकाची चौथी वेळ होती. :)

बाकी मला चित्रपट आवडला.. अर्थातच म्हणूनच दुसर्‍यांदा गेलो.. मी पुस्तक वाचलेले नाही, मात्र ज्यांनी वाचलेले आहे तसेच जे सुशि प्रेमी आहेत त्यांचा बराच नाराजीचा सूर उमटतोय..

मराठी साहित्यिकांनी "सु शी" ना कधीच साहित्यिक मानले नाही
हे मात्र मला माहीत नव्हते.. हि खरेच वस्तुस्थिती होती का? कारण वर जो मी नाराजीचा सूर उल्लेखला आहे त्याला हे किंचित विरोधाभास दर्शवते. जर ते होते तर मग हे कसे?

चित्रपटात इतक्या सुंदर कथेची माती केलीये :(

सुशिंची दुनियादारी काही औरच आहे ... आजही क्त्ट्यावर बसावेसे वाटते... तशी लोणावळ्याची ट्रीप करावीशी वाटते .. आजही एम.के. लक्षात आहे ... आणि आजही शिरीन परत आली तर आकाशानं कोणाच्या घराचं छप्पर होवु नये हाच डायलॉग मनात येईल ...

आह

जियो सुशि !!

दुनियादारी हा एक स्वतंत्र चित्रपट म्हणून बरा आहे. पण त्या मध्ये 'दुनियादारी' कुठेच नाहिये. जे काही आहे तो केवळ फिल्मी मेलोड्रामा आहे. अर्थात तसे असण्यामध्येही काही वाईट नाही कारण एक उत्तम करमणुकप्रधान चित्रपट काढणेदेखील कौतुकास्पदच आहे. पण मग ते फसवे शिर्षक तरी बदला!!!
एखाद्या लोकप्रिय कादंबरीवर आधारीत असे सांगून लोकांना आकर्षित करायचं आणि प्रत्यक्षात त्या कादंबरीचा प्राण च काढून टाकायचा ही निव्वळ फसवणूक आहे..

आमची दुनियादारी आमच्यापाशी. एक मराठी चित्रपट हिंदी सिनेमांना टक्कर देत इतके आठवडे हाऊसफुल्ल जात असेल तर सुशि सुद्धा वर अत्यानंदाने हसत असतील.
ज्यांना पुस्तक भावले त्यांनी पुस्तक वाचावे आणि ज्यांना सिनेमा आवडला त्यांनी सिनेमा बघावा. जसं राज ठाकरे झेंडा सिनेमाच्याबाबतीत म्हणाले 'माझ्यावर टिका करून एखादा मराठी सिनेमा तिकीट खिडकीवर चांगला चालत असेल तर मला आनंदच होईल' तसंच आम्ही म्हणतो.
अशा प्रकारे खणखणीत व्यवसायीक यश मिळवणारे सिनेमे मराठीत अजून बनू दे ही इच्छा. असं झालं तरच पैसा येईल आणि अजून उत्तम सिनेमे बनतील. मराठीत टॅलेंटची कमी नाही. आता पैशाची साथ मिळाली की दुधात साखर.

महत्वाचे - सिनेमा बघून अनेक तरूणांच्या नशिबी दुनियादारी वाचायचे भाग्य आले हे सुद्धा सिनेमाचे यशच आहे. साला काही करून मराठी माणूस पुढे जायला हवा.

दुनियादारी ७-८ आठवडे लोटुन सुद्धा तुफान चालला आहे आणि इतके धागे येउनही दर आठवड्याला मेंबरं नव्याने दुनियादारी वर धागे टाकत आहेत यातच दुनियादारीचे यश आले, चित्रपटाचेही आणि पुस्तकाचेही. पुस्तकाच्या प्रस्तावनेत सुशि म्हणतात की चित्रपट अथवा मालिकेच्या यशाचा फायदा पुस्तकाला होणार नाही तर पुस्तकाच्या पुण्याईवर चित्रपट चालेल. हे एका अर्थाने खरे असले तरीही चित्रपटाच्या यशामुळे दुनियादारीचा खप वाढला हे नाकारता येत नाही. काही दिवसांपुर्वी एका पुस्तक प्रदर्शनात गेलो होतो तेव्हा कळाले की दुनियादारीच्या पन्नास प्रती हातोहात खपल्या आणि नविन साठा मागवला गेला आहे. दुसर्‍यांदा गेल्यावर मी स्वतः सुद्धा दुनियादारी विकत घेतले. चित्रपटामुळे दुनियादारी खपली हे नाकारता येणार नाही आणि एका दमदार पुस्तकामुळेच झी ला चित्रपट बनवण्याचा मोह आवरला नाही त्या अर्थी चित्रपट पुस्तकामुळे चालला हे ही नाकारता येणार नाही.

आता पुस्तकाबद्दल. दुनियादारी हे संग्रही असण्यास योग्य असे एक चांगले पुस्तक आहे. पण त्याला महान कलाकृती म्हणता येणे अवघड आहे. पुस्तक वाचकांत प्रिय आहे हे नाकारता येतच नाही. पण दमदार कथा, सुरेख मांडणी, प्रत्ययदर्शी व्यक्तिरेखा आणि बोली भाषेचा वापर या व्यतिरिक्त पुस्तकातुन फारसे काही हाती लागतही नाही. साधारणपणे वाचकांना याहुन जास्त नकोही असते. खुप मालमसाला भरला की बर्‍याचदा त्या पुस्तकांचा वपु होतो हे ही खरेच.

आता चित्रपटाबद्दल. उत्तम पात्रपरिचय, वेगवान सादरीकरण, श्रवणीय संगीत आणि काही कलाकारांचा उत्तम अभिनय ही कथेची जमेची बाजू. कॉलेजवयीन न वाटणारी पात्रे ही लंगडी बाजू. याव्यतिरिक्त मूळ कादंबरीपासुन घेतलेली फारकत ही देखील काही लोकांच्या दृष्टीने लंगडी बाजू असु शकते. पण एक लक्षात घेतलेच पाहिजे की सिनेमा हे वेगळे माध्यम असल्याने काही फरक अनिवार्य होते. उदा.: साईनाथ पुर्ण खलनायकी नसेल तर चित्रपट प्रभावी होउ शकणार नाही, प्रेमकहाणी असफल झाली (पुर्णच) तर चित्रपटाचे पब्लिक ते मान्य करु शकणार नाही. कादंबरीत खपुन गेले असले तरी काहीही नाट्य न घडता एक मुलगी एका मुलाच्या प्रेमात पडणे पब्लिकला पचत नाही. मूळ कादंबरीतल्या दिग्याची शोककथा चित्रपटात खुप लाऊड भासली असती. त्यामुळे काही फरक अनिवार्य होते. ते केले गेले. काही ग्गरजेचे नसुनही केले गेले असतील तर वेगळ्या माध्यमासाठी थोडे फरक अगदीच अमान्य नसावेत.

दुनियादारी पुस्तक तर मस्त आहेच. सुशिंच्या बर्‍याच पुस्तकांचे वैशिष्ट्य म्हणजे कथेमधे खरी स्थळे वापरणे (पुण्यातील कॉलेजेस, बार, हॉटेल, कलकत्त्यामधील वर्णन सुद्धा एका पुस्तकात वाचल्यासारखे वाटतय)
अपवाद कोकणी लेखकांनी कोकणच्या पार्श्वभुमीवर बर्‍याच कादंबर्‍या लिहील्या.
पण बरेच पाश्चात्य लेखक ..सिडने शेल्डन, ऱोबिन कुक, आर्थर कानॅन दायल (शेरलॉक होम्स) सारखी एकाच / भिन्न देशात वेगवेगळ्या पण खरोखरीच अस्तित्वात असलेल्या ठीकाणी घडणारी काल्पनिक कादंबरी आणि त्याबरोबर त्या स्थळांचे थोडे वर्णन असे मराठीत कोणी लिहीले आहे का? भारतात / महाराष्ट्रात घडणारी काल्पनिक कहाणी (प्रेम, भय, खुनाखुनी काय बी चालल)

सुशिं ना आज हि साहित्यीक मानायला बरेच लोक तयार नाहीत याचा जाम दुख्ख होतं. आमच्या ओळखीतल्या एक नामवंत एकपात्री कलाकार सुशिं चे खास मित्र होते.ह्या नातेवाईका चा मुलगा जाहिरात क्षेत्रात खुप नाव कमवुन आहे आणि हा सुशिं ना साहित्यीक मानायला बिलकुल तयार नसतो.
मी स्वता: सुशिं चि पुस्तके खुप मनापासुन वाचली. त्यांचे अमर विश्वास, मंदार हे हिरो खुप आवडायचे. त्यांची पुस्तके एका ठाराविक वयात जास्त आवडतात एवढे नक्की. पण म्हणुन त्यांना साहित्यीकात अजिबातच न गणने म्हणजे जरा जास्तच होते.

सुशीना साहित्यिक म्हणने म्हणजे चेतन भगतला विल्यम शेक्स्पिअर वा कॅटरिना कैफला माधुरि दिक्षित समजणे होय.

लेख उत्तम.

मात्र सुशिंनाही सिनेमातले बदल मान्य झाले असते, हे वाचून हसू आलं. बहुधा लेखक दिग्दर्शकानेही स्वतःची अशीच समजूत घालून घेतली असणार...