बाल्य - वार्धक्य

बालवयी खेळी रमलो
तारूण्य नासले
वृद्धपणी देवा आता
दिसे पैलतीर !
असा काहीसा हताश सूर जाणवला कवितेत.
पण वृद्धत्व नेहमीच इतकं केविलवाणं नसतं .

ह्म्म...

मुख्य फलकावर ह्या धाग्याच्या शीर्षका शेजारी (डाव्या बाजूला) 'काथ्याकुट' असे का दिसते आहे?

काथ्याकूट म्हनून उघड्ला तर कविताबाई ! आणि त्यावर कूट !

पाय तेंव्हा लुकलुकते,

लहान मुलांच्या अडखळत चालण्याला 'लुकलुकते' हे डोळ्यांना खटकले. त्याऐवजी लटपटते, दुडदुडते असे काहीतरी योग्य वाटले असते. लुकलुकते,हे जनरली डोळ्यांना किंवा तार्‍यांना उद्देशून वाचले आहे.
कविता फारच निराश वाटली. म्हातारपण ही एन्जॉय करता येते.

आपण बालपण येन्ज्वाय कर्तो. त्रुन्पन यन्ज्वाय कर्तो. मंग म्हथार्पन यन्ज्वाय कर्याला कै हर्कत है?
कन्हत कुंथत जगायचै की रमत गमत यन्ज्वाय करत तुम्मीच ठर्वा रौ.