संमतीवय: १८ -> १६

का ?

असा उगाचच ओढून ताणून काहीतरी रँडम नंबर का ठरवायचा ?

मुलींसाठी संमतीचे वय जेव्हा त्या "वयात येतात " ते असावे आणि मुलांसाठी जेव्हा मुलांना "दाढी करावी लागेल" एवढ्या दाढी मिशा येतात ते असावे.

मुलींचा विवाह वयाच्या 8 व्या वर्षी करावा मात्र त्या वयात येई पर्यंत त्यांना स्वगृही माहेरीच ठेवावे. वयात आल्यानंतर रीतसर मखरात बसवण्याच्या कार्यक्रम करून पती गृही पाठवावे.
मुलांची 8 व्या वर्षी मुंज व्हावी मात्र विवाह 24 व्या वर्षी व्हावा. 24 ते 30 वयात मुलाने स्वकष्टाने गृह चालवण्यास सक्षम व्हावे

साधारण 30 वय असताना कर्ता पुरुष झाल्यावर पत्नीला जी की साधारण 14 वर्षांची असेल , तिला घरी घेऊन यावे व गृहस्थ जीवनाची सुरुवात करावी. ज्या पुरुषांची वडिलोपार्जित आर्थिक सुबत्ता असेल त्यांनी 18 व्या वर्षी लग्न आणि 24 व्या वर्षी गृहस्थाश्रम सुरू करायला हरकत नाही.

विवाहाची पहिली काही वर्षी कामोपभोग आनंद घेऊन झाल्यानंतर मुलींनी अंदाजे 18, 20, 22, 24 व्या वर्षी अशा 4 अपत्य प्राप्ती करावी जेणेकरून वय 30 येई पर्यंत सर्व अपत्य शाळेत जायला लागली असतील.

विषय संवेदनशील असल्याने संयमित प्रतिसादानाच उत्तरे दिली जातील.

आणि

विवेकाचा विकास (विशेषत: समाजाचे नियम स्वीकारण्याची क्षमता निर्माण) होण्या अगोदर लैंगिक विकास होणे किंवा मनुष्यप्राणी प्रजोत्पादनक्षम होणे, यात मानवी उत्क्रांती मोठ्या प्रमाणात गंडली आहे असे वाटते. एकंदर धरलं तर चावतं आणि सोडलं तर पळतं अशी परिस्थिती आहे.

हे विधान अतिशय धाडसाचे वाटते.
लक्षावधी वर्षांची अत्यंत संथगतीने चालणारी प्रक्रिया करून उत्क्रांती झालेला मानव समाज अन् तो घडवणारा निसर्ग आणि एक बाजूला थातूरमातूर 50 - 60 आयुष्य असलेले आपण. आपल्या अल्पमती , अल्प अनुभव ह्यांच्या आधारावर निसर्गाला "गंडलेले" ठरवणे हे एकतर धाडसाचे विधान आहे किंवा पराकोटीच्या अहंकाराचे.

जस्ट एक कविता आली व्हाटसपावर.
कवयित्री कुणी अपर्णा साठे आहेत. छान वाटली कविता. कमी शब्दात आशय आणि वातावरण सुंदर उभे केलेय.
.

इतके बारिक नीट ऐकून ठेव, मी सांगतेय तूस यमे,
उरकायचीत हो अजून कितीतरी नित्याचीच कामे

अंगणी-पडवी सारवायचे आज तू विसरलीसच कशी?
माहितेय ना उरकायचेय दळण, साठल्यात तांदळाच्या ह्या राशी?

मघाच ना तू म्हणालीस मस, झालेय पाणी केव्हाचे शेंदून?
मग परसावातली द्रोणी का बरें निम्मीच दिसतेय अजून?

अगो, पेजेसाठी मामंजींच्या, जा चुलीवर चढव हंडी
अन् न्हाणीपाशी चटकन ठेव बरें तात्यांचे धोतर नि बंडी

आली उकळी आधणास की यमे, तांदूळ टाक शिजत
अगो, बारसे ना उद्याला घरात, त्याच्या घुगर्‍या टाक बघू भिजत

फडताळात चरवी ठेवायच्या धांदलीत दूध ना गेले तुझे उतू?
आपली बाईमाणसाची जात यमे, आपण थोडेसुद्धा नये बरें मातू

सरस्वतीची तान्ही निवांत गाढ निजलीय जोवर
नेसूचे लुगडे गोदाक्कांचे, तू उमळून टाक बरें तोवर

अगो, नुकताच पेटलाय चुलीत जाळ, तशी वांगी घे बरें भाजून
अन् टाकणारेय येशा पडवीत नारळ, घेशील ना चोख सारे मोजून?

गर्भार माईस ठेवलेय बसवून, म्हणून गोदेस आलाय कोण राग!
रित्या गेल्या माईच्या चार खेपा, म्हणावे थोडे तरी समजुतीने वाग

नुकतंच आलंय नहाण तुला यमे, सावर तो लुगड्याचा घोळणा
आणि बजावणारेय हो मी नारायणास, आता हलायलाच हवा बरें पाळणा

सांभाळ हो नीटपणें नथ तुझी, नको चाळा करीत राहूस तू सारखी
अगो, दारात ना येऊ घातलीय परवाला ग्रामदेवतेची पालखी!

साग्रसंगीत देवपुजेची यमे, मांडलीयस ना देवघरात नीट तयारी?
येईलच बघ इतक्यात न्हाणीवरून थोरल्या रघुभाऊजींची स्वारी

लहानग्या माझ्या वश्याच्या स्नानाचे काढलेस ना पाणी तू ऊन?
वेंधळेपणा मुळी खपायचा नाही बरें, जर म्हणवतेस या घरची सून!

नजर टाळून त्या विसुभाऊजींची बायो, तू नेहमीच सावध रहा
अन् नारबास पुढ्यात घालून पाठव बरें त्याच्या खोलीत सकाळचा चहा

आज निजानीज झाली दुपारची की बघ सार्‍या मिळून गव्हले काढू
धाडलायस ना निरोप तू आळीत सांजच्याला वळायचेत म्हणून लाडू?

अगो, मध्यान्हीस, बिर्‍हाडीचे मास्तर जसे होतील ना गुपचूप हजर
तसे माघारी आलेल्या यशोदेवर तूस ठेवायचीय हो गुपचूप नजर

अगो, रडतेस काय अशी मुसूमुसू, तूस माहेराची का येतेय सय?
ओच्यात चिंचोके वेचायचे, यमे, तुझे राह्यलेय कोठे आता वय?

"यंदा नाही हो जमायचे यमे, धाडू सवडीनं तूस माहेरच्या गावी
थोडी आलेच बघ परसदारी होऊन, कधीचा बघतोय वाट शांतू न्हावी"
——————————
कवयित्रीः अर्पणा साठे

मागच्या पिढीत बऱ्याच प्रमाणात स्त्रीचे सक्षमीकरण केले गेले

परंतु

अशा सक्षम स्त्रियांबरोबर कसे वागावे हे पुरुषांना शिकवलेच गेले नाही.

यामुळे अजूनही बहुसंख्य पुरुष जुनाट विचारसरणीनेच वागताना आढळतात.