त्रासदायक आठवणींपासुन सुटका कशी करुन घ्यावी?

मी पण योगेशच व सध्या बंगलोरला आहे. पण हॉस्टेलवर रहातोय त्यामुळे असा अनुभव नाही.

सरळ एकदा तिला फोन करा. तिची विचारपुस करा. गोड भाषेत बोला. बोलता बोलता सांगा की तुम्ही जो आमचा पाणउतारा केला तो आम्ही अजूनही विसरलो नाही. पुढे असेही सांगा की असे बोलणारे सुदैवाने या आधी व नंतर कोणीच आम्हाला भेटले नाही. आम्ही लकी आहोत की त्यानंतर कोणीच आम्हाला असे भेटले नाही. हे सगळे हसत हसत आणि आनंदी मुडने सांगा. ती जरी भांडली तरी काही बोलू नका व शांतपणे फोन कट करा. कदाचित ती सॉरी पण म्हणेल...

पण यानंतर तिचे मनस्वास्थ्य बिघडलेले राहील... कायमचे..!!

ती स्वतः दिल्लीत राहीली आहे आणि अश्या गोष्टी आधीही अनुभवल्या आहेत.
हे खरय. तुम्ही दिल्लीचा अनुभव घ्या,किंवा कधीतरी तिकडचा भाडेकरू ठेवून बघा.

तुमची अवस्था दोन साधूंच्या गोष्टीतल्या साधू सारखी झाली आहे. ती गोष्ट थोडक्यात अशी, दोन संसार त्यागलेले साधू एका अरूंद नाल्याजवळ उभे असतात. त्यांना तो नाला पार करायचा असतो. तेव्हढ्यात तिथे एक सुंदर कमनीय बांध्याची तरुणी येते. तिला पण नाला पार करायचा असतो. ती त्यातल्या एका साधूला विनंती करते कि मला उचलून पलीकडे नेऊन ठेवाल का? त्या दोघांपैकी एक साधू लगेच त्या तरुणीला सहज उचलून पलीकडे नेऊन सोडतो. आणि ती तरुणी आपल्या रस्त्याने निघून जाते. दुसरा साधुसुद्धा पहिल्याच्या मागोमाग येतो आणि दोघे चालू लागतात. पण थोड्या वेळाने पहिल्या साधूला आपल्या सहकाऱ्याची चल-बिचल जाणवते, आणि तो त्याला सांगतो कि बाबारे, मी त्या तरुणीला त्या नाल्याजवळच सोडलं आहे, आणि तू तिच ओझ अजून का बर उचलून ठेवल आहेस?

तुमच्या पत्नीने जर तो विषय सोडला आहे, तर तो अपमान तुम्ही पण सोडलाच पाहिजे (तुमची ती मालकीण पण या गोष्टीतल्या तरुणीसारखी सुंदर कमनीय बांध्याची होती का? आणि असली तरीही तिला तिच्या घराजवळच सोडून तुम्ही तुमच्या बायाकोसोबतच वर्तमानात रहा)

आणि एंटेना चालू असण हि चांगली गोष्ट असते, पण सिग्नल मात्र योग्यच पकडा. Tin Tin मध्ये एक वाक्य आहे “People always have the habit of catching wrong signals!!” ते तुम्ही तुमच्या बाबतीत टाळालच अशी आशा करून माझे किर्तन संपवितो

योग्या, मला तर चांगलाच ओळखतो तू..

सरळ फोन कर त्या शेंगउपटिला, दोन साजूक शिव्या हासड.. मग मनाची शांती होईल..
मग तू या आठवणीत रमशील कि काय भारी शिव्या दिल्या शेंगउपटिला...

मनाला अश्याच गोष्टीत गुंतुन चर्विताचर्वण करायला आवडत असल्यास तुमचा सगळ्यात आधी एंटेना बदला, कारण सिग्नलच चुकीचा पकडला जात असेल तर कार्यक्रम चुकीचेच लागणार.

सगळ्याच गोष्टी स्वतःसाठी नसतात करायच्या हे आधी लक्षात घ्या. तुम्ही जर मनापासून ठरवलेत तर तुम्ही नक्कीच ते सोडून द्याल.

जास्त विचार नका करू. व्यक्ती तितक्या प्रकृती.
ती तुमचा विचार अजूनही करत असेल काय?

थोडक्यात म्हणजे ती शगुफ्ता बारा गावचे पाणी प्यायलेली स्ट्रीट स्मार्ट बाई असून कमी खर्चात आणि कमी त्रासात प्रॉपर्टी मॅनेज अन फायदेखोरी करणे तिला चांगलेच माहिती होते. तिच्यासाठी असले वागणे पर्सनल नसेलही. त्या मानाने तुम्ही तेव्हा जरा नवखे (आणि खूप संवेदनशील) होता.

एक रिमोट शक्यता ही कि ती बाई टोकाची नार्सिसिस्ट / सोशियोपॅथ (मराठी शब्द माहिती इल्ले) असावी, आणि अगदी ठरवून विचार करून असे वागत असावी.
(विचीत्र वाटतेय, पण असले लोक असतात.)

काहिही असले तरी तुम्ही तिच्या आता खिजगणतीतही नसाल. त्यामुळे तुम्ही पण ते चॅप्टर पुर्ण क्लोज करा.
मी तेव्हा असे बोलायला हवे होते, आणि तसे वागायला हवे होते हा विचार आत्ता करूना फक्त फ्रस्ट्रेशन वाढते.

आणि इतक्या लहानसहान गोष्टींची चिंता करताहात, म्हणजे त्रास करून घ्येण्यासारखे इतर दुसरे काही प्रॉब्लेम तुम्हाला नसावेत अशी आकाशातल्या बापाकडे प्रार्थना करतो. :)

हे नक्कीच करावे:
तो विषय डोक्यातून पुर्ण काढून टाका. ती तुमची कोणीही लागत नाही, आणि तिचा तुमचा परत संबंधही येणार नाही.
१० वर्षापुर्वी घडलेल्या प्रकाराबद्दल आता चरफडत बसणे - इज नॉट हेल्दी.
तिला माफ करा - स्वतःला सांगा की तुम्ही तिच्यापेक्षा चांगली व्यक्ती आहात, आणि तिचा विचार करून ह्यापुढे तिला महत्व देणार नाही.
हॉबी असेलच तुम्हाला. त्यात वेळ घालवा.
हा एक छोटेखानी पण रिलेटेबल लेखः https://www.entrepreneur.com/article/272275
हे शक्य असेल तर करावे:
बंगळुरातील मित्र, सहकारी व नातेवाईकांना तसल्या लोकांपासून दूर राहण्यास सांगणे.
ती रेंटल प्रॉपर्टी ऑनलाईन असेल तर जमल्यास निगेटीव्ह रिव्ह्यू देणे
हे मुळीच करू नये:
त्या व्यक्ती बद्दल खूप विचार करून स्वतःचा तिळपापड करत बसणे.
बदल्याच्या भावनेतून त्या व्यक्तीला ऑनलाईन स्टॉकींग करणे
रात्री अपरात्री निनावी कॉल्स देणे.

एकंदर अस दिसते आहे कि, ज्या व्यक्तिने तुम्हाला त्रास दिला / फायदा घेतला ती व्यक्ती एक स्त्री होती, त्याचा तुमच्याही नकळत तुमच्यातल्या सुप्त पुरुषी अहंकाराला (Male EGO) त्रास होतो आहे. जमल्यास त्याला मलमपट्टी करून एका कोपर्‍यात बसायला पाठवा. नाहीतर त्याला चांगल खायला प्यायला देऊन मोठ्ठ करून स्वतःच्या वर्तमानाला, भूतकाळाच्या जुन्या भुताला चुरगळायला देत रहा.

मला अस वाटत तुम्ही उगाचच इतक्या लहान गोष्टीचा बाऊ करत आहात.
अश्या कितीतरी गोष्टी सगळ्याच्या आयुष्यात घडतच असतात.
आम्ही कितीतरी ठिकाणी भडकेरू म्हणून राहिलोय आणि अश्याच प्रकारचे अनुभव खूप वेळा आलेत. जास्त विचार न करता विसरून जाणेच सोयीस्कर..

अठवणी किंवा विचारांपसून सुटका म्हणजे त्या आठवणी पुन्हा येउ नयेत किंवा ते विचार मनात निर्माण होउ नये अशी इच्छा पण हे शक्य नसत, आपण विचार थांबवू शकत नाही कुणी किती सांगितले कि सोडून द्या किंवा आपल्याला जरी वाटले तरी विचार येतातच , उलटपक्षी थांबवायचा प्रयत्न केला तर ते जास्त येतात त्यामुळे विशिष्ट विचारांपासून सुटका हा विचार काढून टाका.

आता घटना तुमच्या बरोबर आणि तुमच्या बायकोबरोबर घडली पण आता तुमच्या आणि तीच्या त्याबद्दलच्या भावना वेगळ्या आहेत म्हणजे तुम्हाला जो त्रास होतो आहे तो घटनेचा नसून त्या बद्दल तुमच्या मनात असलेल्या भावनांचा आहे आता घटना आणि भावना वेगळ्या केल्या कि लक्षत येईल कि घटना विसरण्या पेक्षा त्या बद्दलच्या भावनांची तीव्रता कशी कमी करता येईल यावर लक्ष केंद्रित केले पाहिजे आणि घटना जरी कुणीही घडवली असली तरी, या भावना तुमच्या आहेत त्यामुळे त्याची जबाबदारी तुम्ही स्वीकारली पाहिजे

आता या भावनांची तीव्रता कशी कमी करता येईल हे सांगण्या एव्हडा मी काही तद्न्य नाही पण मानशास्त्रात याला बहुदा unfinished emotional business असे म्हणतात त्या अनुशंगाने शोधत येईल

त्रासदायक आठवणींपासुन सुटका कशी करुन घ्यावी?

>>>

गांजा !

तुम्ही जेवढं लिहिलंय त्यावरून जरी तुमचा अनुभव त्रासदायक असला तरी आम्ही एका घरमालकाकडून घेतलेल्या अनुभवाच्या तुलनेत फारच सौम्य आहे असे दिसते. आमच्या अनुभवाचा सुरुवातीचे काही दिवस फार मानसिक त्रास झाला पण काळासोबत तीव्रता कमी झाली. 'झाले-गेले गंगेला मिळाले' असे म्हणून स्वतःच्या मनावरचे ओझे हलके केले आणि पुढच्या वेळेकरताचा धडा घेतला.

हा मानसिक त्रास त्या व्यक्तिच्या चुकिच्या वागण्यापेक्षा आपल्या असहय्यतेचा असतो. १०-१२ वर्षं होवूनही जर आठवणी त्रासदायक वाटणं सहाजीक आहे पण 'सोडून देणे' हे आपल्या मानसीक स्वास्थ्याकरता गरजेचे असते.

रोज लक्षात ठेवून एक वेळ ठरवून नियमित किमान दहा मिनिटे अत्यंत अप्रिय, त्रासदायक आठवणी पुन्हा पुन्हा आठवाव्यात. त्यातल्या काही वेळेवर आठवत नसतील तर त्या नोंदवून ठेवाव्यात आणि लिस्ट वाचून आठवाव्यात. मनाला रोज त्या घटनेवर किमान दोन दोन मिनिटे एकाग्र करावे. कालच्यापेक्षा आज मनस्तापाची पातळी घटली तर प्रयत्न कमी पडताहेत किंवा आपल्यात सातत्य नाही असे स्वतःला सांगून पुन्हा प्रयत्न करावे.
मनस्ताप समाधानकारक झाला की मग लिस्टपुढे तारीख टाकून टिकमार्क करावेत.

यामुळे काही दिवसांनी (उदा नियमित व्यायामाप्रमाणे) या रूटीनचा अत्यंत कंटाळा येऊन हळूहळू आपण त्या सोडून देतो.

कृ ह घे.

२००७ साली मी माझ्यावर याबाबतीत प्रयोग केला होता. यश मिळालं होतं. ते यश आजपर्यंत टिकलंय! जमल्यास मी तुम्हाला व्यनि करेन.

माझं पूर्वी असं माझ्या जवळच्या नात्यातल्या लोकांबद्दलच झालंय. माझ्या नात्यातल्या लोकांनीच माझ्या भिडस्त स्वभावाचा गैरफायदा घेतलाय, आर्थिक नुकसान पण केलंय. वरती म्हटल्या प्रमाणे आपल्या असहाय्य्यतेचा जास्ती त्रास होतो. आधी खूप त्रास करून घ्यायची. आता म्हणते कि कदाचित मी त्यांना गेल्या जन्मी त्रास दिला असेल , त्यांनी त्याची परतफेड केली. तेव्हापासून त्रास कमी होतो मला या जुन्या गोष्टींचा.

कोण कोणाशी वाईट का वागतं, चांगलं का वागतं, कोणी लोक आपल्याला बघितल्यावर फारसे आवडत नाहीत, पण काही लोकांबरोबर २ मिनटात आयुष्यभराची मैत्री कशी होते, एकाच वेळी २ जन्माला आलेली मुलं - एक खूप चांगल्या घरात, एक कुठल्या तरी दारुडा बाप सतत आजारी आई अशा घरात. हे सगळं असं का होत यावर माझ्याकडे पुनर्जन्म या व्यतिरिक्त उत्तर नाही.

ज्या प्रकारे वादविवाद सुरू झाले आहेत त्यानुसार आता इतकीच अपेक्षा आहे की धागालेखकाला "हा धागा लिहिला, हिच आणखी एक त्रासदायक आठवण ना ठरो"

:D

सर्व अवांतर --

"क्षच्या बाळाने (वय वर्ष १.५) अशी नक्की काय चूक केली असेल कि त्याला त्याच घर मिळालं? त्यालासुद्धा एखाद छान घर का नाही मिळालं?जगातल्या कुठल्याही बाळाला त्याची कुठलीही चूक नसताना वाईट घरात का जन्म मिळतो?"

मला तरी या प्रश्नाचं पुनर्जम्नशिवाय कुठलाही पटेल असं उत्तर मिळालेलं नाहीये. तुम्हाला मिळालं तर नक्की ऐकायला आवडेल.

याच धरती वर, धागाकर्त्याला ती घर मालकीण मिळाली कारण त्याचे पूर्वजन्माचे पाप असे म्हणायचे आहे का मग?
कदाचीत तो पण त्या शेगुप्ता येव्हडाच किंवा त्याहून भयंकर होता त्या जन्मात, असेच का?

-----------

बाकी कालवड गोठ्यात.. चिमणी घरट्यात.. तशी माणसे घरात जन्मतात..
यात पूर्वजन्म आणला तर..

X बाई जिचा नवरा दारुडा Y असतो ह्यांना जो Z मुलगा होणार असतो, त्याचे पूर्वजन्म पाप त्याला असल्या घरात आणते असे म्हंटल्यावर, त्या Z ला तेथे जन्म घेता यावा म्हणुन X आणि Y चा लग्न आणि संभोग घडून आला असे म्हणायचे का मग?

हे म्हणजे कैद्या साठी जेल तयार केले गेले असे झाले मग..

----

पूर्वजन्म असला तरी असल्या भंकस गोष्टी जन्मा जन्मा पासून जोडलेल्या नसल्याच पाहिजेत..
आणि असे असेल तर..

मी तुम्हाला रिप्लाय दिला आहे.. कारण गेल्या जन्मात तुम्ही मला असाच अवांतर टाईप कुठेतरी.. वेगळ्या स्वरूपात असा रिप्लाय दिला होता म्हणुन त्याची हि परतफेड समजावी...

आणि या वर रिप्लाय पुढच्या जन्मात करावा.. आता काही घाई नाही..

डिपॉझिट रक्कम परत मिळाली ना?

हेसुद्धा वामाच्या गावाला जाणार वाटतं.

हा संवेदनशील व्यक्तींचा प्रातिनिधिक प्रश्न आहे. जेवढ विसरण्याचा प्रयत्न कराल तेवढे ते उफाळून येते. जखम बरी न होणार्‍या अश्वत्थामा सारख्या या कटु स्मृती त्रास देतात. शब्द हे शस्त्र असते. जपून वापरावे म्हणतात ते यामुळेच. काळानुसार तीव्रता कमी होत जाते. शिवाय काही जाणीवपुर्वक प्रयत्न करावे लागतात. काही वर्षांनी काही निमित्ताने ती व्यक्ती अनपेक्षितपणे दिसल्यास पुन्हा उफाळून येतात कटुस्मृती. बेफिकिर बनण्याचा प्रयत्न करा. शिवाय तुम्ही कोणाला त्रास दिला नाहीये ही मोठी जमेची बाजू आहे

एखाद्या त्रासदायक आठवणीला स्वतःच हास्यास्पद ठरवता येऊ शकते का यावर विचार करावा, असा सल्ला देऊ शकतो खरं तर. पण जर आठवण इतकी त्रासदायक असेल तर त्याचा कितपत उपयोग होईल हे नक्की सांगू शकत नाही. अर्थात् प्रयोग करून बघायला हरकत नाही.

उदा: माझी एक अशीच आठवण ज्याचा फार त्रास व्हायचा अगोदर - ते मी स्वतःच माझी कशी फजिती झाली होती हे हसत हसत माझ्या मित्राजवळ बोलून मन मोकळं केलं. त्यानंतर जेव्हा त्या आठवणीनं पुन्हा डोकं वर काढलं, त्यावेळी तेवढा त्रास झाला नाही, कारण माझे आणि माझ्या मित्राचे त्यावरचे हसणे जास्त लक्षात राहिले होते. असाच प्रयोग नंतर आणिकही काही वेळेस केला तेव्हा तसा त्रास कमी होत गेला.

माझ्या लक्षात आलेली गोष्ट ती ही - आपण स्वतःच आपल्या आनंदाला जास्त महत्त्व देत नाही. दु:खाला देतो.
हे मी एका धाग्यात मांडले होते, असे स्वतःच्याच धाग्याचा पुरस्कार करण्याचा दोष पत्करून सांगू इच्छितो. :-)
जर त्यातून काही उपयोगाचं मिळत असेल तर जरूर बघावं. शुभेच्छा.

एन एल पी चा वापर करुन यातून मुक्तता करुन घेता येते.
व्यनी करा. मी मदत करू शकेन

...................अस होते कधी कधी !

माझा मात्र बन्गलोरच्या घरमालकाचा अनुभव अतिशय चांगला आहे - के एन एन गुप्ता - इन्दिरानगर ( होटेल सन्गीत चे मालक )
मी एकूण ८ वर्षे या एकाच घरात रहिलो .. दोघे ही अतिशय सालस .. पक्का शेट्टी .. पण माझ्याशी व्यवहार अतिशय प्रेमळ .. बायको माहेरी आली की मी जेवायला त्यान्च्याकडे असे ! माझ्या मुलासाठी या शेट्टीने सोन्याची अन्गठी केली होती .. दोघे नवरा - बायको आमचे खूप लाड करायचे .. मुलाला त्याण्च्याकडे ठेऊन आम्ही बाहेर जायचो ... त्यान्च्यामुळे मुलगा तेलगु , कानडी आणि थोडे तमिळ पन शिकला !

मी घर बान्धायला सुरुवात केल्यावर या गृहस्थाने जवळ जवळ सहा महीने अगोदर , मी त्यान्च्याच घरात रहात असताना , दिपोझित चे पैसे परत दिले ... बान्धकामाला लागतील म्हणून ! मी माझ्या स्वत्;च्या घरी फार काळ राहू शकलो नाही .. मी घर मालक झाल्यावर माझ्या समोर हा आदर्श होता !

दोन वर्शापूर्वी ते आमच्याकडे पुण्याला येऊन गेले , आम्ही त्यान्च्यासोबत शिरडीला जाऊन आलो , आजही तगडा सम्पर्क आहे .. नातेवाईक असल्यासारखा !

हा निव्वळ प्राक्तानाचा भाग आहे ! .. आपले प्राक्तन आपण सहज स्वीकारले तर त्रास कमी होतो ! "..हे असं कसं झाले .." या प्रश्नाला काडीचा अर्थ नाही .. हे असेच होणार होते म्हणून असे झाले .. हे स्वीकारून पुढे चालणे महत्वाचे !

मना त्वाचि रे पूर्व सन्चित केले | तयासारिखे भोगणे प्राप्त झाले !

सहज स्वीकारा .. म्हणजे त्रास कमी होईल ..अर्थात हे सान्गायला फार सोपे आहे !

जेव्हा असा एखादा त्रास होतो त्यवेळी आपले कर्ज फिटत असते. कर्ज फिट्त असेल तर दु: ख व्हावे का आनन्द?

आपण लिहिलेल्या त्रासदायक अनुभवामुळे सर्व वाचकांना भविष्यात अशा प्रसंगी सावधगिरी बाळगता येईल . "पुढच्यास ठेच , मागचा शहाणा " या न्यायाने .
या लेखावरील अनेक प्रतिसादही माहितीपुर्ण आहेत.

बाकी , अशा त्रासदायक आठवणींना "भुली हुई यादों , मुझे इतना तो न तडपाओ , अब चैनसे रहने दो , मेरे पास ना आओ " , " जा मुझे ना अब याद आ , मुझे भुल जाने दे " असे सांगुन लांब ठेवणे कदाचित हितकर .

आपण सर्वच जण कधी ना कधी अशा चक्रव्युहात अडकतोच फक्त प्रसंग आणि माणसे वेगळी ईतकेच
१. मी पुण्याला प्रथम आलो तेव्हा भाडेकरु म्हणुन राहण्याचा कधीच अनुभव नव्हता. तोवर केवळ मालकाची भुमिकाच माहित होती. पण इथे आल्यावर प्रथमच एजंट बरोबर फिरणे घर बघणे वगैरे करण्यात बरेच नमुने पाहायला मिळाले. सुदैवाने मालक बरा भेटला पण शेजारी तर्‍हेवाईक होते. विशेषतः ज्यांचे मालकाशी वाकडे होते, त्यांना भाडेकरु कसा लवकर पळुन जाईल आणि ह्यांचे नुकसान होईल अशी काळजी असावी. मी सुरुवातीला २-३ वेळा मालकाकडे तक्रारी केल्या पण त्यांना वयोमानानुसार सारखे तिकडे येणे शक्य नव्हते अखेर सेक्रेटरी खंबीरपणे (किवा काट्याने काटा काढु असे असेल) पाठीशी उभे राहिले आणि १-२ वर्षे निभावली. तरी झालेले थोडेफार नुकसान अजुनही मनाला त्रास देतेच जसे की बाइकचे पेट्रोल काढणे, नंबर प्लेट तोडणे, पाण्यावरुन भांडणे उकरणे . कदाचित आता मी त्या गोष्टींचा जास्त चांगल्या प्रकारे सामना करु शकलो असतो.
२. माझा फ्लॅट मित्राला भाड्याने दिल होता. पहिले वर्षभर त्याने रडत खडत का होईना भाडे दिले, पण नंतर मुलीचे आजारपण वगैरे कहाण्या सांगुन बुडवले. शेवटी डिपॉझिट जप्त करुनही थोडे नुकसान झालेच. मैत्रीही तुटली.
३. ट्रिपला गेले असताना आगाउ पैसे दिले असणे आणि हॉटेल भंगार निघणे हा अनुभव तर जवळ पास सर्वांनी कधीतरी घेतला असेल. असेच एका डिसेंबरमध्ये ऐन वेळी बुकिंग करुन गोव्याला गेलो. हॉटेल, बस प्रवास वगैरे सर्व सहलखर्चात समाविष्ट होते. रात्री उशीरा जी बस त्याने आणली ती गॅरेजमधुन अर्धवट दुरुस्त करुन आणली असावी. त्याच्या खिडक्या लागत नव्हत्या. थंडीने काकडुन गोव्यात पोचलो तेथे एका दुर्गम ठिकाण् चे अवकळा आलेले हॉटेल होते. जेवाखायची सोयही यथातथाच होती. एकंदर ट्रिपचे तीनतेरा वाजले हे सांगणे नलगे. बरे आधीच अक्कलखाती पैसे गेल्याने आणी ग्राहकमंच वगैरे साठी वेळही नसल्याने जमेल तेव्ह्ढी मजा केली आणि घरी येउन विसरुन गेलो.

घराची मालकणी शगुफ्ता नामक एक स्त्री होती.
या शगुफ्ता ला तुम्ही माफ करा... अगदी तिच्या तुम्हाला न आवडलेल्या व्यवहारा सकट तिला तुम्ही तुमच्या मनाच्या गहिर्‍या कोपर्‍यातुन देखील माफ करा. जेव्हा तिच्या तुम्हाला त्रासदायक ठरणार्‍या आठवणी जागृत होतील तेव्हा तेव्हा दर वेळी तिला तुम्ही माफ करा...

“Pain is inevitable but suffering is optional.”

मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- Sooni Sooni... :- Cheeni Kum

केव्हांपासून वाट पाहात होतो.
१०० प्रतिसाद झाले.
;)

आता मी मोठ्या सुट्टीवर जायला मोकळा झालो.
खूप मस्त वाटतंय.

आदरणीय संक्षी सरांचे सर्व प्रतिसाद वाचले, परम संतोष झाला ...
त्याना कर्म विपाकाचा सिद्धांत समजाऊन सांगायची माझी इच्छा नाही. आणि दुसरे , त्यांनी अथवा त्यांच्यासारख्या दश-सह्स्त्र-कोटी लोकांनी कर्म-विपाक सिद्धान्त स्वीकारला नाही म्हणून शष्प देखील फरक पडत नाही !
Value systems are like Lighthouse. If you do not follow them, you will break. Lighthouse is intact!
-Stephen Covey

दमलो वाचुन :-)