लाॅकडाऊन: सदतीसावा दिवस

वाह ! नंबर एक लेखन.

तुम्हाला कधी असा अनुभव आला आहे का की ज्या गोष्टीचा आपल्या मनात विचार चालु असतो, तीच गोष्ट अचानक डोळ्यासमोर येते.

अनेकदा. काही चमत्कार झाल्यसारखे वाटावे तसं अनेकदा. असो. पहिल्या ओळीला गुंतलो होतो. लॉकडाऊनच्या काळातच कोणीतरी सिनेमा सुचवला म्हणून पाहिला होता आवडला. तो जेव्हा कपारीत अडकला तेव्हा त्याला भेटलेल्या दोन पोरी मदतीला याव्यात असं सारखं वाटत होतं. पण तो जेव्हा हात सोडवून घेण्यासाठी त्याला मनगटाला वेगळं करायची वेळ येते तो क्षण पाहवत नाही. आपण म्हणता तसे जगण्याची दुर्दम्य इच्छा माणसाला काहीही करायला लावते.

बाकी, स्वच्छतेच्या बाबतीत आपण उल्लेख केला त्यावर काल मिपावरच्या एका दीर्घ प्रतिसादात वाचलं तेव्हा मला असंच फिसकन हसू आलं. आपल्याकडे रुग्णांची संख्या कमी व्हायला आपला गलिच्छपणा अर्थात अस्वच्छता हेही एक कारण आहे, त्याला सतत सामोरं जाऊन आपण आपली एक प्रतिकार शक्ती वाढवलेली आहे, खरं खोटं काय असेल ते असेल पण कधी कधी वाईटातही चांगलं घडतं असं म्हणावे वाटते. अर्थात स्वच्छता ही असलीच पाहिजे.

बाकी, कोरोनाने असंख्य संकटे आणली आहेत त्यातून बाहेर पडूच. आता अडकलेल्या कामगारांना लोकांना आपापल्या राज्यात चार मे नंतर जायची परवानगी देणार आहेत म्हणे, लोकांचे लोंढे पुन्हा वाहतील. जगरहाटी हळूहळू सुरुच होणार आहे. ''अनंत मरणे झेलुन घ्यावी इथल्या जगण्यासाठी''

आपण नेहमी वेगळ्या विषयावर लिहिता मिपावर येत राहा लिहिते राहा.

-दिलीप बिरुटे

अत्यंत सकारात्मकतेने केलेलं लेखन. माणसाची ही जगण्याची दुर्दम्य इच्छाच त्याला ह्या महामारीपासून वाचण्याचे, जगण्याचे बळ देत राहील.

तुम्ही खुप सुंदर लिहिले आहे.. एकदा नाही पुन्हा पुन्हा वाचावे असे.. आवडले..

सरपणाला काढलेल्या लाकडाला जेव्हा पालवी फुटली..
त्याचे त्यालाच कळेना जगायची ही जिद्द कुठली?

हे तर वाक्य जबरदस्त आहे..

बाकी शरीर आणि मन यांची तंदुरुस्ती हीच पुढील जीवनाची गुरुकिल्ली राहणार आहे हे नक्कीच..

अतिशय पॉझिटिव्ह विचार देणारा लेख !
127 hours हा इंग्रजी सिनेमाची कहाणी रोचक आहे, असे दोन चार सिनेमे पहिलेत, आता हा ही सिनेमा पहायला हवा.

There is always struggle for survival and survival will be of the fittest ! हे अगदी खरंय !
या पुढं जो शारिरिक, मानसिक, सामाजिक, आर्थिक दृष्ट्या सक्षम आहे तोच तरेल !

चांगला लेख

पु ले शु

सकारात्मक विचार नेहमीच मनाला आणि शरीरालाही बळ देतात.

"बॉडी ऍट वॉर " या पुस्तकाने इम्युनॉलॉजिस्ट डॉ .जॉन ड्वायेर यांनी " माईंड द अन एक्स्प्लोर्ड अलाय " असे एक प्रकरणच टाकले आहे.क्लिनिकली मरणाचा उमेदवार म्हणून घोषित झालेला रोगी काही वेळेस बरा होऊन घरी जातो. हे मनामुळे घडते असे त्यांना वाटते. आता तो खरेच मनामुळे बरा होतो की आपल्या शास्त्रात ना बसणारे म्हणून " विल पॉवर " वगरे निष्कर्ष काढला जातो यावर वाद होऊ शकतात .माझे निरीक्षण असे आहे की सकारात्मक दृष्टीकोन आपलयाला बदलतो परिसराला नाही.त्यामुळे तितकाच त्याचा उपयोग.उदा मी कितीही सकारात्मक असलो व मला पोहायला येत नसेल तर मी बुडणारच . किंवा पोहायला येत असूनही किनाऱ्या पर्यंतचे अंतर माझ्या क्षमते पेक्षा अधिक असेल तरीही बुडणारच !

सार्वजानिक सकारात्मकता हा प्रचंड अशक्य असा विषय आहे .लॉकडाऊन ला प्राणीशास्त्राचा पाठींबा असला तरी अर्थशास्त्राचा नाही. अशा वेळी कसली सकारात्मकता आपण आणू शकतो ? फक्त वयक्तिक जीवनात सकारात्मकतेचे फायदे जरूर असतात . पण जिद्द ही मानसिक अवस्था साकारात्मकतेपेक्षा वेगळी आहे . बर्याच वेळा एखाद्या उदिष्टपूर्तीचे श्रेय तिला ना मिळता " साकारात्मकतेला " मिळते.

वा !!
क्या बात है .अप्रतिम लेख. प्रतिसादही खूप सुंदर आहेत.

खूप छान लेख सकारात्मक विचार करायला लावणारा लेख आहे.

फारच छान लिहता...

पु ले शु

सद्य परिस्थितीत सगळीकडे जी नकारात्मकता भरून राहिली आहे, ती काही प्रमाणात दूर करण्यासाठी तुमच सकारात्मक लेखन खरंच स्तुत्य आहे.

सुंदर लेख
जिजीविषा शब्द पहिल्यांदाच ऐकला
लॉकडाऊन ला प्राणीशास्त्राचा पाठींबा असला तरी अर्थशास्त्राचा नाही
+१
हे फक्त जगात स्वीडनला समजलं असं वाटतंय.

जिजीविषु आणि जिजीविषा प्रथमच वाचनात आलेले शब्द.
जपानी लोकांची माशांना जिवंत किनार्‍यावर नेण्याची गोष्ट आवडली. याच धर्तीवर मी मित्रांना नेहमीच गमतीत सांगत असतो की, माणसाला काम करण्यासाठी जर कोण प्रेरणा देत असेल तर त्या म्हणजे ईएमआयच्या तारखा! ह्या जितक्या जास्त असतील माणूस तेवढाच कामात बिझी असेल. :)

स्वगतः कोरोना फोरोना मेरा कुच नही बिगाड सकता जब तक मै मेरा होम लोन नही चुकाता. सर्व ईएमआय भरेपर्यंत तरी मोक्ष नाहीच्च!

सं - दी - प

छान लेख...