लॉकडाऊनः पस्तिसावा दिवस

मस्त लिहीले आहे.

कारण उद्या हे निर्बंध हटल्यावर माणसं यंत्रवत परत पळायला सुरुवात करणारच आहेत आणि हा बॅकलॉग भरून काढायला कदाचित पहिल्यापेक्षा जास्त वेगाने./blockquote>

हे आवडले.

छान!

उत्तम लेख. आवडला.

छान लेख!

जसजसा या लॉकडाऊनला सरावात चाललोय तसतसे आपण तर आता हा लॉकडाऊन सुद्धा उपभोगायला लागलोय.

+१००

छान लिहिलंय.
खरंतर मी लॉकडाउन एंजॉय करतोय. म्हणजे, कायमचं घरून काम करायला मिळालं तर मला ते आवडेलच.

नेमकं लिहिलंय.
आवडलं!!

तुझा कारखाना, त्यातली मशिनरी सगळं स्वतःहून पाहिलं असल्याने लेख एकदम मनाला भिडला. उद्योजकांच्या अडचणी वाढत असूनदेखील हे सगळं तू सकारात्मकतेने घेतल्याने उत्तम.

बाकी नेमाडेंचे हिंदू खूप पकाऊ पुस्तक आहे. माझे तर पैसे वायाच गेलेत ते विकत घेऊन. पाहिली दीडेकशे पाने तर पूर्ण असंबद्ध आहेत. मला त्यांचे कोसला देखील आवडले नव्हते.

आता हे लॉकडाऊन संपल्यावर तुझ्याहातच्या विविध पाकृ खायला येणार आहेच.

अर्रर्र ...

नेमके त्यात नेमाडेंचे हिंदू हाताशी लागले, मग तासाभराने हे पुस्तक आपण परत कधीच हातात सुद्धा धरायचे नाही असा दृढनिश्चय करून गपगुमान दुसऱ्या पुस्तकांकडे वळलो.

बाबौ ! नेमाडेंचे चतुष्ट्क वाचून काढले (त्यालाही बरीच वर्षे झाली) त्यांचे लेखन आवडले. आता हिंदू वाचायची म्हणतोय !
पण तुमी असं लिहिलंय मग अवघड आहे

माणूस हा चंगळवादी, भौतिक सुखांच्या मागे धावणारा एक उपभोगी वृत्तीचा प्राणी आहे आणि तो त्याच्या मागे पळत राहणार हेचं अंतिम सत्य.

असे प्रामाणिकपणे लिहिणारी माणसे फार कमी आहेत.

पण जी आहेत ती स्थीतीशी जास्त चांगले जुळवून घेऊ शकल्याने जास्त यशस्वी आणि जास्त समाधानी आहेत.

अन्यथा झेपत नसले तरी अध्यात्म आणि तत्त्वज्ञानाच्या जडजंबालात अडकून न घर का ना घाट का अशी स्थिती झालेलेच जास्त दिसतात.

काल हा भास आहे ही निर्विवाद वस्तुस्थिती आहे कारण दिवस आणि रात्र हे पृथ्वीच्या स्वतःभोवती फिरण्यानं तयार होतात. सूर्य कायम प्रकाशमान आहे.

अर्थात, जगात कालही संकल्पना सुविधा निर्माण करते हे नक्की ! पण काल हा भास आहे या आकलनामुळे त्याचा धसका संपतो आणि व्यक्ती कालाचा वापर सोयीसाठी पण सहज करु शकते. त्यामुळे विरक्ती न येता उलट कार्यक्षमता वाढते.

काल या कत्पनेला पराभूत करायचा एकमेव मार्ग म्हणजे वेळेपूर्वीच सगळी कामं संपवणं हा आहे.

एक उदाहरण बघा >

क्यू फोरची टिडीएसची रिटर्न्स मे एंड पर्यंत भरता येतात पण क्लायंटसना पार्टी पेमंटबरोबरच टिडीएस भरायला सांगितल्यानं एप्रिलच्या पहिल्या आठवडयातच रिटर्न्सचं काम तमाम झालं होतं ! आता एक्स्टेंशन मिळो किंवा नाही, शून्य फरक आहे.

गणा ए गणा ..... मी चौकट राजा बोलतोय .... हा हा ! आजून हाय तिथच ऱ्हायाला हाय काय ? क्षीरसागर ना नमस्कार सांगा ! आजच एक किलोच्या कुरडया पाडून दिल्या ! (असे काही तरी चालू आहे) वासलेकर यांच्या मते झटका काहीसा म्हणजे दीड वर्षे रोजंदारीला नक्की बसेल पण जगात फारसा फरक बिरक काही पडणार नाही ! जग असेच वेगाने व ताणतणावात पुढे चालू राहील.माणूस चुकांतून शिकणारा की ना शिकणारा प्राणी आहे ते फार व्यक्तिपरत्वे बदलते .समाज काही फारसा चुकांतून बोध घेत नसतो.करोना चा व्हायरस येणे ही काही मानवी समाजाची चूक आहे असे अजून तरी प्रकाशात आलेलं नाही पण आपण एकूण आरोग्यावर कमी खर्च करतो ( निदान भारत तरी ) हे वास्स्तव आहे ! आरोग्ग्यावर जास्त खर्च करा अशी मागणी मुळी करोनाच्या या आक्रमणाचा धडा म्हणून समाजातून होणारच नाही असा माझा तरी अंदाज आहे. जसे कायदे कडक बनविले तरी गुन्हेगारी काही थांबत नाही तसे उपभोगी आयुष्य म्हणजे नक्की काय .. हे ठरविण्यात जग फरपटत जाणार ! पुढच्या पिढयांना असे फरपटत जाण्याची खरे तर गोडी लागली आहे !

माणूस हा चंगळवादी, भौतिक सुखांच्या मागे धावणारा एक उपभोगी वृत्तीचा प्राणी आहे आणि तो त्याच्या मागे पळत राहणार हेचं अंतिम सत्य. कारण उद्या हे निर्बंध हटल्यावर माणसं यंत्रवत परत पळायला सुरुवात करणारच आहेत आणि हा बॅकलॉग भरून काढायला कदाचित पहिल्यापेक्षा जास्त वेगाने.

भारी, मस्त लिहिले आहे.. एका कारखाण्याशी निगडीत असलेले वाचायला मिळाल्याने छान वाटले. याबाबतीत काहीच अनुभव नाही..

प्रामाणिक कथनांची मालिका आवडतेय. आपल्या कंपनीतील कामाचं केलेलं प्लॅनिंग आणि वास्तवाशी भिडून प्रसंगाला भीडून सामोरं कथानक पोहचलं. तुम्ही म्हणता तसं आता लॉकडाऊनला सरावलोय पण तरी अधून मधून पोरांना विचारतो आज काय वार आणि आज काय तारीख. कॅलेंडरकडरवर नजर टाकून येतोच. किती दिवस झाले असे स्वतःशीच बोलतो. आणि किती रुग्ण किती वाताहात ते पुन्हा सुरु होते. माणसाची सर्व धडपड सुखी आणि समाधानी जीवन जगण्यासाठी चाललेली असते. शारिरीक गरजा सुरक्षितता आली की आपलं कोणीतरी हवं असतं आणि आपण कोणाचे तरी असलो पाहिजे या प्रेम भावनेचं आयुष्य सुरु होतं. वेगळंच काही तरी सुरु झालं वाट्तं

हं तर, सकाळीच धागा वाचला होता प्रतिसाद लिहायला घेतला की नाडीपट्टीची आठवण आली. तिकडे रंगलो. काही जुने धागे मिपावर वाचत बसलो. आज घरातली सर्व पुस्तके लावू म्हटलं अर्धी पुस्तके काढून यादी करत बसलो. कंटाळा आला त्याचाही.

रेडमी नोट फाइव्ह प्रोला पुन्हा ऑक्सीजन स्टेबल ओएस टाकली. तिकडेच रमलो. पुन्हा तेच अ‍ॅप्लीकेशन्स टाकणे पुन्हा कॉन्टेक्ट्स टाकणे या लफ-यार मेमरी कार्ड फॉर्मेट झालं असे काही तरी होईल अशी पाल चुकचुकत होतीच. फोटोचा बॅकप दोनदिवस अगोदर घेतला म्हणून ते शिल्लक राहीले. बाकी काय काय गेलं हे देवालाच आणि त्या मेमरीकार्डलाच माहिती, त्यामुळे कही खुशी कही गम. च्यायला, तीस जीबी फोटो झालेत हे खूप झालेत काय डीलीट करावे समजत नाही.

मिपावर पडीक आहेच. मिपावर अधून मधून येरर येतोय. मालक, चालक, प्रशासक,व्यवस्थापन आणि साहित्यिक बंधूंनो. एकमेव आधार मिपा आहे, आमच्या आनंदाशी नका खेळू रे....! धन्यवाद.

-दिलीप बिरुटे

वा गणामास्तर! स्वतःच व्यवसाय असूनदेखील ह्या काळात इतके सकारात्मक लिहिल्याबद्दल अभिनंदन. घरी बसून अजून काय-काय टाईमपास करत आहेत ते अजून सविस्तर येऊ दे. बाकी लेख छान

चारेक दिवसांनी तारीख वार याचे भान सुटल्यावर काल हा भास आहे हे संक्षींचे म्हणणे आठवले आणि तो लेख उपसून वाचला. त्या दिवशी तारीख पाहिली तर निघाली नेमकी ३१ मार्च. मनाशीच म्हटलं कि च्यायला नेमका काय फरक पडतो राव तारखे फिरकेनी, ज्या तारखेसाठी गेले कित्येक महिने उरस्फोड करून धावत होतो ती येऊन गेलेली सुद्धा कळली नाही आणि आता तर त्याचे काही दुःख सुद्धा नाही. काल हि वस्तुस्थिती नसून कल्पनाच असली पाहिजे यांवर विचार करण्यात दोनेक दिवस गेले.शेवटी त्यातील काही गोष्टी पटायला सुद्धा लागल्या.
मास्तर... अवं नोकरदार मंडळी पगाराच्या तारखेवरच डोळा ठेवुन दररोज धावतात बघा ! कालातीत / अजरामर व्यक्तीसाठी काल भास आहे असे म्हंटले तर ते योग्य ठरावे, मर्त्य मानवाला काळाचे भान ठेवण्या शिवाय पर्याय नाही.

मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- Mere Dil Ka Tumse Hai Kehna ( Cover) | Armaan | Shankar Ehsaan Loy & Chitra

छान लेख.

व्वा वाह

IT सोडून वेगळ्या क्षेत्रातील अनुभव वाचायला मिळाला.

गुंतवलेले पैसे वसूल होऊन फायदा हातात येईपर्यंत संयम ठेवणे सर्वांनाच शक्य होत नाही.