आवळ्याचा छुंदा

जमला आहे तुला. थाळी ताट चांगलं सजलं आहे.

रायआवळे की डोंगरी आवळे?

कैरीचा छुंदा कॉमन आहे. आवळ्याचा प्रथम ऐकला. नवीन प्रकार कळला. एकास एक प्रमाणात गूळ म्हणजे गुळांबाच म्हणता येईल. आवळ्याचा मुरब्बा मिळतो.

पिझ्झा बर्गरच्या जमान्यात जुन्या खाद्यपदार्थांच्या रेसिपीज वाचून तो.पा.सू.

मस्त. प्राठ्ठ्याचा आकार पण फार आवडला. (दिल्लीकडे 'प्राठ्ठा' असा उच्चार करतात)

या दिवसात आवळे मिळतात त्यामुळे पाच-सहा किलो आवळ्याचा रस (ज्यूसर मधून काढलेला) काचेच्या बाटल्यांमधे साठवून ठेवतो आणि उन्हाळ्यात रोज थोडा थोडा घेतो. हा रस हलकासा पिवळट पांढरा निघतो आणि थोड्या वेळाने पांढरा दाट भाग बाटलीच्या खाली बसून अगदी पारदर्शक रस वर रहातो तर पतंजलीचा आवळा ज्यूस काळपट असतो (वाळवलेल्या आवळकंठीत पाणी मिसळून करत असावेत, आणि तो काळपटपणा लपवायला गडद रंगाच्या प्लास्टिक बाटलीत भरून विकतात)
आवळ्याचे तुकडे केल्यावर बियांभोवती शिल्लक रहाणारा गर उकडवून त्याचे असेच काहीतरी कालच बायकोने केले आहे. (नंतर बघतो काय आहे ते)

थाळीही छानच दिसतेय .

आवळ्याच्या छुंदयाची पाकृ आवडली. इथे ताजे मिळाल्यास नक्की करेन.

आवळ्यापासुन बनणारे मोरावळा, च्यवनप्राश, लोणचे, आवळा सुपारी, सरबत वगैरे पदार्थ माहिती आहेत आणि आवडतेही आहेत. कैरीचा छुंदा हा देखील आवडीचा प्रकार, पण 'आवळ्याचा छुंदा' बद्दल पहिल्यांदाच वाचले! निर्मिती प्रक्रीयाही कैरीच्या छुंद्याच्या तुलनेत एकदम 'झटपट' प्रकारची आहे.

एक शंका हा छुंदा (भरपुर गुळ घातला असला तरी) चवीला काहिसा तुरट लागतो का?