अमेरिकेत सारे कांही शक्य आहे ?

आजपर्यंत सतत पाकिसानला आणि भारतात होणार्‍या पाकिस्तानी दहशतवादाला खतपाणी घालणार्‍या भारतद्वेष्ट्या अमेरीकेचं आम्हाला काडीचंही कवतिक नाही..!

खतपाणी बाहेरून घातले जात नाही तर आतूनच घातले जाते. आपलच नाणं खोटं (नेतृत्व - सर्वपक्षीय!) म्हणून बाहेरच्यांचे चालते... भारतात काड्या करणारी मग ती कधी अमेरिका असोत तर कधी रशिया किंवा टाटाच्या जागेत सिंगूरला कॉमी बांधवांच्या पायघड्यांवरून येत असलेले चिनी...

तरी देखील एक गोष्ट अनुभावने नक्कीच शिकलो आणि ते म्हणजे, हा देश आणि यातील शहाणे देशवासीय (सगळे शहाणे नाहीत) हे दुसर्‍यांच्या अनुभवाकडून शिकताना कमीपणा वाटून घेत नाहीत...दुसर्‍यांच्या ज्ञानाचा स्वतःसाठी उपयोग करून घेयला कमीपणा वाटून घेत नाहीत... त्याच्या जोरावर किंबहूना मोठेच झालेत!

कौतूक वाटणारी माणसे आणि प्रसंग हे जगभर येत असतात आणि जातही असतात... ते पहाताना, अनुभवताना, त्या घडणार्‍या इतिहासात रहाताना, तेव्हढ्यापुरते कौतुक/appreciation करणे यातून आपणपण काही धडे घेऊ शकतो असे वाटते. त्यात त्या संदर्भात बाकी राष्ट्र, आंतर्राष्ट्रीय राजकारण वगैरे येण्याचा प्रश्न उद्भवू नये असे वाटते. (दूध का दूध और पानी का पानी)

या संदर्भातून आज ओबामाचा विजय आणि त्याचे त्यानंतरचे केलेले संयमी भाषण नक्कीच चांगले आहे आणि म्हणून त्याच्याकडून बर्‍याच आशा आहेत. जे अमेरिकेत घडते त्याचे परीणाम आजच्या काळात तरी सार्‍या जगावर घडतात ही कितीही आवडली नाही तरी वस्तुस्थिती आहे. (हेच पहाना: SENSEX - 10,120.0, -511.11, -4.81%). उद्या जर त्याने क्लिंटनला काश्मिरसाठी मध्यस्थीला पाठवले तर त्याला जो विरोध करायचा आहे तो करायचाच... (पण आधी पाहूया तसे तो खरेच करेल का ते :-) )

भारतातून अमेरीकेत गेलेल्या आणि स्वतःचे कर्तृत्व अनेक क्षेत्रात सिद्ध केलेल्या भारतियांचे कौतुक तरी वाटेल ना? अमेरीकेत बुद्धीवंतांना जे स्वातंत्र्य मिळाले त्यामुळेच ती ईतर देशांपेक्षा वेगळी ठरली. ही गोष्ट नाकारता येण्यासारखी नाही. मलाही अमेरीकन लोकांचे कौतुक नाही.

(१००% भारतीय ) खुसपट

"अमेरिकेत सारे कांही शक्य आहे." असा बरॅक ओबामा यांचा विश्वास आहे आणि एका बाबतीत तो खरा ठरला एवढेच मला म्हणायचे आहे. यात अमेरिकेचे कौतुक करण्याचा हेतू नव्हता. हे स्पष्ट करण्यासाठी मी मथळ्यामध्ये एक प्रश्नचिन्ह (?) जोडले आहे.

अमेरिकेत जे आज शक्य आहे असे वाटले ते भारतात आधीच झालेले आहे. जातीयभेद असून देखील घटना लिहायला आंबेडकरांना मानायला आणि त्यानंतर कायम "घटनेचे शिल्पकार" म्हणताना कुठे कुणाला काही चुकीचे/कमी वाटले नाही. तिथपासून, राजकीय पटलावर अनेक असे चमत्कार घडले - स्त्री पंतप्रधान, स्त्री राष्ट्रपती, अल्पसंख्य पंतप्रधान, अल्पसंख्य राष्ट्रपती (ते तर बरेच झालेत), दलीत राष्ट्रपती, अनेक अल्पसंख्य/स्त्री/दलीत आदी मुख्यमंत्री, मंत्री आणि वरीष्ठ. अब्दुल कलामांना एका भटजीकडून बर्‍याच बाबतीत शिक्षण मिळाले आणि अतिसामान्य व्यक्ती राष्ट्रपतीपदापर्यंत पोचली.

अर्थात म्हणून ओबामाच्या घटनेचे महत्व आणि मुल्य कमी नाही आहे....पण जसे जगातील मोठ्या लोकशाही असलेल्या अमेरिकेत हे घडू शकते तसेच जगातील लोकसंख्येने सर्वात मोठ्या असलेल्या भारतात पण असे घडते इतकेच म्हणत आहे.

'भारतद्वेष'' हा कांही अमेरिकेतील सर्व जनतेचा स्थायी भाव नाही, तो त्याच्या सरकारच्या परराष्ट्रधोरणाचा भाग होता.

दुसर्‍या राष्ट्राचा द्वेष हा परराष्ट्रधोरणाचा भाग कसा काय असु शकतो ?

ओबामा निवडुन आल्यावर जरा बरं वाटलं. त्याचे काही प्लन चांगले आहेत.
आरं पन त्ये प्लान पार पाडन्यासाटी त्यो इन्कमटॅक्स वाहाढवनार हाये, त्येचं काय?
:(

त्यांचे विजय भाषण स्फुर्तीदायक होते. फक्त मला ते एकाचे आभार मानायचे विसरले असे वाटले...ज्याच्यामुळे केवळ राष्ट्राध्यक्ष पदच नाही तर सिनेट आणि हाउस दोन्हीत डेमोक्रॅटीक बहुमत आले...

कोणाचे लक्षात आले का? - अर्थात आपल्या लाडक्या जॉर्ज बुशचे! त्याने जर इतका गोंधळ घातला नसता आणि रिपब्लिकन नेतृत्वाने त्याच्या पुढे नांग टाकली नसती तर इतका मोठा विजय अशक्य वाटतो :-)

नाना, मला तुमच्या घरातल्या देवावरची फुलं उचलून सांगा....

तुम्हाला आम्ही आणि श्रीकृष्ण सामंतसाहेब,
आम्ही खरंच रानटी, हलकट, युद्धखोर आणि हपापलेले वाटतो का हो?

दुखावलेला, तरीही आपलाच,
पिवळा डांबिस