विप्रंना एक प्रश्न...

बिपीनभौंनी तीन प्रश्न विचारून एक प्रश्न असं लिहिलं आहे ते बरोबर आहे का असा माझा पहिला प्रश्न आहे. बाकी विप्रकाका तुम्ही लिहाच असं माझं मत आहे. मला काही "वाढत्या वयातील मुलं आणि त्यांचे पालक" याबाबतीत फार अनुभव नाही. पण सेकंड-हँड अनुभव आणि त्यावर तुमच्या प्रतिक्रिया वाचायला आवडतील.

आता अंमळ घाईत आहे. सविस्तर उत्तर देतो. तो बहुतेक एक मोठा लेखच होईल. वरील प्रष्नाना धरुन इतर कोणाला काही प्रष्न असतील तर विचारावेत.

(१) समुपदेशक जे समुपदेशन करतो ते त्या व्यक्तीसाठी १००% बरोबरच असते का? जर हो, तर का?
(२) त्या व्यक्तीसाठी समुपदेशकाच्या उपदेशांशिवाय इतरही उत्तम पर्याय असू शकतात. मग त्या पर्यायांकडे दुर्लक्ष नाही का होत?

तर त्याचा काही फारसा उपयोग होणार नाही असा माझा विचार आहे.
आता त्याची कारणं सांगतो.
१ पालकांना लॉजीक हवे असते हा गैरसमज आहे.त्यांच्या मनात समुपदेशक हा अमेरीकन काउबॉयचा अवतार असतो. तो घोड्यावर बसून येतो.तो कमरेला ,हाताला , खांद्यावर बंदूका लावलेला महापुरुष असतो.तो एका फैरीत खलनायकाला संपवणार. एकदा का त्याच्या पायावर पोराला घातलं की आपण सुटलो.
२ याला पर्याय एकच.आयती सोल्युशन देणं.स्पर्धात्मक परीक्षेत यश मिळवायला हे पुरेसे असते पण खर्चीकही असते म्हणून स्वस्त अशी सोल्युशन्स तयार करून ती विद्यार्थ्यांपर्यंत पोहचवणे.
३ अशा उपक्रमाचा आराखडा मी बनवला होता/आहे.विशेषकरून मुंबई बाहेरच्या आणि मुंबईच्या सावलीत वाढणार्‍या छोट्या शहरात (उदा: अंबरनाथ-विरार-पेण-वगैरे.)विद्यार्थ्यांना सीईटीच्या सराव -परीक्षांची सुविधा उपलब्ध असतेच असे नाही.(अपवाद लातूरचा आहे).या परीक्षा कमीतकमी तीन ते चार वेळा घेतल्या तर या विद्यार्थ्यांची यशस्वी होण्याची शक्यता बरीच वाढते.
४ बारावीची परीक्षेनंतर या वेळी फार कमी वेळ मिळणार आहे सीईटीच्या सरावासाठी.
सौ बात की एक बात फक्तसमुपदेशन किंवा लेख लिहून काही होणार नाही.ग्रास रुट लेव्हलला काम करणार्‍यांची आवश्यकताही तेव्हढीच आहे.
असो.

समाजाचा म्हणाल तर कामाला शुभेच्छा भरपूर. पण इतर सहभाग अगदी शुन्य. मानसिक पाठींबा मात्र कपाट्भरून. भरपूर जणाना हाका मारल्या. पण आजपर्यंत कुणीही पुढे आलेले नाही.
विप्र, भावना पोचल्या. सामाजिक क्षेत्रात काम करणार्‍या बहुतेकांचे हेच अनुभव/मत असते. पण म्हणून केवळ समाजाच्या डोक्यावर खापर फोडून आपण रिकामे होऊ शकत नाही. आजकालच्या धकाधकीच्या जीवनात लोकांना वेळ देणे शक्य होत नाही ही वस्तुस्थिती आहे.
लोक सामाजसेवा करु इच्छित असतील तर सरकारनेही मदत करायला हवी. उदा. मला इकडे मुलांच्या सुधारगृहात (जेलमध्ये) समुपदेशनासाठी बोलावले गेले होते. मुलांचा प्रतिसादही चांगला मिळाला. (बाकी माहिती नंतर कधी). काम झाल्यावर जेलमधून निघालो तेव्हा तिथल्या अधिकार्‍याने मला त्याच्या केबिनमध्ये बोलावले. आभार मानले अन पन्नास डॉलरचा चेक देऊ केला. अर्थात मी तो नाकारला अन खरेच गरजू समाजसेवकासाठी ते पैसे द्यावेत असा मनोदय व्यक्त केला. तेव्हा मला ही माहिती कळाली की इथे सरकार सर्वच समाजसेवकांना तासावर अथवा महिना-पगार अशा स्वरुपात अर्थिक मदत करते.

भारतात असे का नाही अशी माहिती काढायला गोलो अन धक्काच बसला... भारतातही दर महिन्याला प्रत्येक जिल्ह्यात करोडो रुपये समाजसेवकांना वाटले जातात म्हणे!! ... साला मी पण भारतात असताना अनेक वर्षे समाजसेवा करत होतो. एक रुपया सुद्धा नाही मिळाला कधी. मग कुणाला दिले जातात हे पैसे? तर म्हणे सेवाभावी संस्थेंना!!
अर्थात पुढे सांगायला नको... एका एका नगरसेवक, सरपंच, पं स/जि प सदस्य, ते आमदार खासदारांचे मेव्हणे/भाऊ/मित्र अशा सगळ्या पिलावळांच्या सेवाभावी संस्था असतात...

थोडक्यात काय? विप्र स्वतःच्या खिशातून पैसा टाकून जी समाज सेवा करतात त्याचा अर्थिक मोबदला राजकारणातले लोक लुबाडताहेत. :)

आपला,
(समदु:खी) भास्कर

शिक्षणाचे उदात्त कार्य कार्य फक्त शिक्षकानेच करायचे असते. त्याचा आदर होतो की शिक्षण दिन (का दीन) पाळून.,

१००% सहमत. पालकाना समुपदेशक हा काउ बॉय वाटत असतो.
बरेचदा मिलांपेक्षा पालकानाच समुपदेशनाची गरज असते. माझ्या पहाण्यात १० वर्षाच्या खालचे एकही मूल चुकीचे वागताना आढळले नाही.
पालक त्याच्याकडून जास्त्च अपेक्षा ठेवतात. आपले मूल एक तर अगदीच ढ ( माठ) आहे किंवा ते जगातले सर्वात हुशार आहे असे पालकाना वाटत असते. मुलाने/मुलीने सर्व विद्यात पारम्गत असावे असा विचार करताना पालक म्हणून आपण त्या मुलाला सरव विषयात पारंगत होण्यासाठी किती वेळ ( क्वालिटी टाईम) देतो याचा पालक विचारच करत नाहीत.
आपले मूल्क सर्वसामान्य आहे हेच पालकाना अस्वस्थ करुन सोडते.
खरे तर पालकांचेच समुपदेशन करणे गरजेचे असते.
बालक - पालक हे रीलेशन बदलते असते हेच त्याना ठाउक नसते.
( तुमच्याकडे असलेला बाळ कृष्ण व्हायला हवा असेल तर यशोदेप्रमाणे वागायला शिका)

झोंबणार्‍या थंडीने तुम्ही गारठले जात नाही याचे आश्चर्य बाळगु नका. अशा थंडीतही तुम्हा उब देणारी कोणतीतरी आठवण तुम्ही जवळ बाळगताय. त्या आठवणीला लाख सलाम

समुपदेशकाकडे (किंवा कॅटॅलिस्टकडे) जाण्याची वेळच का येते?

.

वि. प्र.
माझा मुलगा आत्ता ८वी मध्ये आहे त्याच्या साठी मदत हवी आहे , मी आळंदी ला राह्ते, तर त्याच्या जवळ्पास कधी तुमचा वग्र् असतो का?

माहीती कळ्वा.

सोनि

विशेष प्रविष्टी का?