[शशक' १९] - दैव 2

अंजीला तलाठ्याला मारायचे नव्हतेच मुळी.. पण तिला त्याची " ती " भूक भागवायचीदेखील नव्हती.
.
.
.
.
.

घाबरलेली अंजी सैरभर होऊन शेवटी मामाकडे आली होती. बापानंतर त्याचाच आधार होता. आईचा लांबचा नातेवाईक..
अडीनडीला तोच कमी यायचा.
.
.
.
.
.

म्या तुला कायबी हूं न्हाय देणार अंजे.. म्या हाये ना .. बघू पुढं काय करायचं.. माह्यावर इश्वास ठेव.. . जेवून घे आणि शांतपणे झोप..
.
.
.
.
.

अंजी सुखावली. तिच्या गोऱ्या चेहऱ्यावर छानशी खळी पडली. टेकाडावरच्या काळूबाईचे मनोमन आभार मानत होती... बऱ्याच दिवसांनी अंजी पोटभर जेवली होती.
.
.
.
.
.

रूपाSSSS...
अचानक कोणतरी मारलेल्या हाकेने ती दचकली.
गोंगाट आणि फक्त गोंगाट.. अगदी मासळी बाजारात असतो तसाच.. जड पावलांनी ती जिना उतरू लागली.. आलेल्या गिर्हाईकाची " ती " भूक भागवण्यासाठी..!!