[शतशब्दकथा स्पर्धा] ईवाईन

परवा (४ तारखेला) ग्रामपंचायतीची निवडणूक होती म्हणून मतदानासाठी गावाला गेलो होतो. माझं नाव गावच्या मतदार यादीत आहे. मामाचं आणि माझं गाव बाजू-बाजूलाच आहे. जातांना "त्या"ची आठवण आली. कायम येतंच राहते. "तो" म्हणजे माझा सख्खा मामेभाऊ. येत्या २५ तारखेला ८ वर्ष होतील. नाव लिहायचं नव्हतं म्हणून "तो" असं लिहिलं.

मला नक्की कळत नव्हतं - इथे लिहावं की नको. मला मित्र कमी आहेत. कम्युनिकेशनचा मोठा प्रॉब्लेम आहे. त्यामुळे कोणाबरोबर बोलणार. असलाच एखादा ऐकायला आणि एकदम मनातलं बोलायचं असलं तर बोलतांना शब्दंच आठवत नाहीत, त्यामुळे समोरचा वैतागतो. लिहितांना तसं नाही. वेळ लागला तरी चालतो. संध्याकाळी परत आल्या नंतर रात्री लिहिलं. शब्द कमी वापरायचे हे शतशब्दकथेत चांगलं - कारण मला तसाही प्रॉब्लेम शब्दांचाच आहे. स्पर्धेत जिंकायचं / हरायचं असं काही नाही. मनात आलं ते लिहिलं. म्हणूनंच आधी स्पर्धेसाठी शीर्षक तसं दिलं नव्हतं.

मामा मामी अजून त्या दिवशी सारखेच आहेत. आता यातून बाहेर येणं अशक्य आहे त्यांना. अ‍ॅक्सिडेंट, खून झालेल्या केसेस त्यांना माहित आहेत पण बाँबस्फोट त्यांना माहित नव्हता. कळतंच नव्हतं असं कसं झालं. त्याने कोणाचं काय केलं होतं जे त्याला बाँब लावून मारलं, सरांनी त्याला दवाखण्यात नेलं असतं तर तो वाचला असता का असे बरेच प्रश्न त्यांना पडतात. पण उत्तर कसं मिळणार. नाहीच मिळणार. कोण देणार. का केलं विचारलं तर अमक्या एका दंगलीचा बदला म्हणून स्फोट केल्याचं सांगतील. पण नंतर कळेल ती दंगल तर तमक्या एका दंगलीची रीअ‍ॅक्शन होती. हे लॉजिक रिकर्जिव्हली चालतंच राहणार. सरांना काही ऑप्शन होता का? नाही. कारण तेच घाबरलेले होते. इतके जखमी, काही मृत, सगळीकडे रक्त... काय करायचं त्यांना कळलंच नाही. तो म्हणत होता "मला श्वास घेता येत नाहीय सर." हळूहळू श्वास घेणं कमी होत गेलं. आणि शेवटी थांबलं. हे सरांनीच सांगितलं. त्याच्या कॉलेजचे अजून ७ जण होते जे स्फोटात गेले.

मी स्फोटाच्या दिवशी कल्याणहून घरी आलो होतो. यायला रात्रीचे १०:३०/ ११ झाले असतील. टीव्ही वर बातम्या लावल्या तर सगळं लाल दिसत होतं. तेंव्हा १३ / २६ तारखेला स्फोटांच्या बातम्या असायच्याच. मी झोपलो पण पहाटे आई ने उठवलं तेंव्हा ती रडत होती. आईने सांगितलं "तो कालच्या स्फोटात गेला".

ही सत्य घटना आहे. मी गेल्या आठ वर्षांत मामा मामी ला कधी स्फोट करणार्‍यांना शिव्या शाप देतांना ऐकलं नाही किंवा त्यांना बदला घ्यावासा वाटत नाही. बरं आहे - सि॑क्वल नाही.

माफ करा, सत्य घटना आहे हे लिहायला पाहिजे होतं. जे लिहिलंय ते जसं झालं तसंच लिहिलं. इथे जितक्या लोकांनी वाचलं त्यांच्याशी समोर बोलल्या सारखं वाटलं.