णारींच पुण्य

कालच एका जुन्या मित्राचा फोन आला.

"काय टार्‍या कसा आहेस? मी सुद्धा तुमच्या फ्लोर वरलाच होतो. पण फक्त वेगळ्या टिमचा होतो.

बर्‍यापैकी ओळखीचा आवाज वाटत होता.

"बरं. बोला साहेब..."

"टार्‍या तुझ्या फ्लोर खरी शोभा काय सांग पाहू?"

"वेळी अवेळी माझ्या क्युब पाशी पडिक किंवा घुटमळत असणारे माझे मित्र" मी.

"छ्छे.. ते झालंच रे. पण खरी शोभा काय ते सांग ना साल्या!"

अचानक हा शिव्यांवर आलेला पासून माझं टाळकंच सटकलं.

"अरे म्हणजे तुझ्या क्युबपाशी लोकं का येतात? असं विचारतोय मी. छ्छे! साल्या तुझाच फ्लोर आणि तुलाच तुझ्या फ्लोराची खरी शोभा काय हे माहीत नाही?" छ्छे छ्छे छ्छे!

"हम्म... प्रोजेक्ट मधुन हाकललेले, बेंच वर असल्यामुळे नाईलाज म्हणून माझ्या क्युबचा वासुनाक्या सारखा वापर करणारे माझे मित्र" पुन्हा मी.

"छ्छे.. ते झालंच रे. अरे पण मी फ्लोअरवरच्या खर्‍या शोभेबद्दल विचारतोय रे! हां, डेस्कपाशी बसवलेले कॉफी , चहा व्हेंडिंग मशीन हीच खरी शोभा!' असं उत्तर नको देऊस बाबा! टपरीवर त्यापेक्षा १० पट छाण मीळतो"

असं म्हणून तो जोरात हसला.

त्याचं ते छ ला छ जोडणं आता मला आवडू लागलं होतं!

"बाय द वे, बि ग्रेड जाहिरातींतल्या कॉफ्यांच्या बाबतीत बाकी तुझी डॉक्टरेट हो! अरे मला तर कित्येक कॉफ्या तुझ्यामुळे माहीत झाल्या. रामदेवबाबा कॉफी काय फक्कड आहे रे! कुठे शोधलीस बाबा?"

दोस्त आता हळूहळू रंगात येऊ लागला होता!

"बरं ते जाऊ दे. माझ्या प्रश्नाचं उत्तर दे..!"

मित्र पुन्हा पूर्वपदावर. मला वाटलं होतं च्याकॉफीच्या च्या पुढे आमच्या मजल्यावर संभाषण करण्यासारखं आहेच काय?

"नाय माहीत! भाड्या, आता तूच उत्तर दे!"

आणि एकदम भाड्याचा आवाज सिरीयस झाला..

"टार्‍या, नो डाऊट, तुझा फ्लोअर घर छानच आहे. क्युब मोठा आहे . इथे मित्रांसाठी जागा आहे, फुकट च्या कॉफी प्यायची सोय आहे, वेळी अवेळी पसरायला आडोसा सुद्धा आहे. पण शोभा कशामुळे आहे?"

भाड्या जास्तच गम्भीर!

"नाही माहीत. सांगून टाक भाड्या!"

"छ्छे! छ्छे! छ्छे!"

पुन्हा मला आवडणारा छ ला छ.

"अरे, तुझ्या क्युबसमोर ती जी जोडगोळी आहे ना?

" कोण ? मंजुळा न बकुळा ? "

होय , त्यांच्यामुळेच केवळ आज तुझ्या क्युबमधे इतक्या मित्रांची रेलचेल आहे. अरे ज्या दिमाखात मंजुळा आणि बकुळा आपल्या अदांचं दर्शन देत असतात ना , म्हणुनंच तुझा फ्लोअर इतका लोकप्रीय आहे रे!"

आता मित्र झिंगल्यासारखा बरळत होता, मनापासून बोलत होता.

"तुला खरं सांगू? अरे मी अविवाहीत नसूनही मी जितक्या वेळेला त्या मदना बघतो ना तितक्या वेळा चढल्याचा भास होतो. अरे एका दुपारी मी जेव्हा तुझ्या घरी एकटाच बसलो होतो तेव्हा त्याच दोन ललना मूकपणे मला सोबत करत होत्या!"

"जो पर्यंत त्या दोन आयटमां तुझ्या क्युबसमोर आहेत तोवर तुला मित्रांचा तुटवडा नाही. बरं चल, ठेवतो फोन. पुन्हा बोलू!"

सुरवतीस केवळ डोकं खाणार की काय असं वाटणारा मित्र कुठलंही कुठलंही प्रवचन न देता इतक्या साध्या रितीने, साध्या शब्दात मला खूप मोठी गोष्ट सांगून गेला होता. मी नुसता मंजुळा-बकुळाकडे बघत होतो. इतके दिवस समोर बसलेलं ते डब्बल सौंदर्य मला आजवर कसं दिसलं नाही ह्याचं मला आश्वर्य वाटत होतं .. न काही करता एक नव्हे दोन नारीच्या सौंदर्याचं दर्शन मिळून गेलं होतं.

टिप - हे पूर्णपणे सत्य लेखन आहे. सत्य कल्पनाविलासाच्या नावाखाली खपवण्याचा प्रयत्न आहे.

(लेक समोर बसलेल्या मंजुळा - बकुळास अर्पण )