गड्या... परदेस पन बरा...!!!

आज येक वरिस झालं बगता बगता... हिकडं ईवुन... जवा कळालं व्हतं की परदेशात नोकरीधंद्याला जावं लागनार तवा पन इस्वास बसला नव्हता... अन आता पन तशिच गत झालीया... मानूस म्हंजे एक ठिपका हाये असं देवळातलं आन्ना म्हनले व्हते... पन त्याच्या जिवणात जर अशी वर्स ठिपक्यावानी पटा-पटा जाऊ लागली तर कवा म्हातारपन आलं समजनार पन न्हाई...!!

येक वर्सात लै नवी लोकं भेटली... नवं मित्र जालं... लै ठिकानी फिरुनशान आलू... लै फोटू काडलं... येकीकडं बायका-पोरास्न सोडून आल्याचं दुख होतं पन नव्या ठिकानी जाऊन आल्याचा आनंद पन व्हता...! ज्या गोर्या लोकास्नी लांबूनच बगत व्हतॊ त्यांच्याच देशात नव्हं... घरात त्यांच्याबरुबर राहन्याचा अनुबव परिस घेतला. भाहेरचा अनुभव येगळा तर कामाच्या ठिकानचा येगळा... ही गोरी लोकं आपल्या बापाची सख्खं नसत्यात येवडच बोललं जातं जगभर... पन तुमच्या जीवाची अन कष्टाची येकझाक्ट किंमत करनं पन ह्यांच्याकडनंच शिकावं...! तु कामाला शाना तर आमी तुझ्याशी शाने... येवड्या साध्या नियमात... सगळ्यांना येकाच पारड्यात तोलनारे...! सायबापासून ते साफसफाई कामगारापर्यंत सर्वांनाच मानुसकीचा अधिकार देनारे... हापिसात असलं की मान मोडून काम करनारे... अन सुट्टीला सायबाच्या बापाला न इचारनारे...! कामाच्या येळी काम... अन चैनीच्या येळी चैन...! कामात चैन अन सुट्टीला बैल असली गत न्हाई...! येरबाळीच कामाला सुरवात करनार अन दिस मावळ्ळा की लगोलग जेवन करुन झोपून जानार...!!

रस्त्यावर सगळे नियम पन पाळतात. समोरुन गाडी आली तर तेला आदी जा म्हनत्यात. आधी जानारा कशी जिरवली म्हनुन जात न्हाई तर हात दाखवून... धन्यवाद दिवून जातुया. चालनारा तर लांबून दिसला की मागंच गाडी थांबवत्यात. गाड्या हिरवा दिवा लागल्यादिकून फुडं जात न्हाईत... पिवळ्याला जोर वाढवत न्हाईत... कमी करत्यात...! गुड मार्निंग म्हनायला ओळख लागत न्हाई... की हसून बोलायला पाळख लागत न्हाई...! बायका-पोरी छोटं कापडं घालत्यात म्हनुन संस्कार न्हाईत म्हनावं तर तसल्या कापडांत रात्रिच्या दोन वाजता येकली बाई सुखरुप एकटी घरी येतीया... मग ह्यो पोरा-बाप्यांचा चांगुलपना म्हनावा का...!?

विंग्रजीचं भुत आपल्याला आपल्या देशात अन आपल्या लोकांत जेवडं मानेवर बसतया तेवडं हितं शान्यासारकं वागतया... बेशिकली हि आपली भाशा नव्हं हे ते लोक लगीचच समजून घेत्यात... आपनच कार-कुर करत बसतुया...! इतक्या दिवसात डोस्क्यात असलेली बरीच खुळं ह्या मागच्या एका वर्साच्या अनुभवात पार धुतली गेली...! अनुभवाचं आनखी एक गठूडं टकुर्यावर बसल्यागत झालया...! आपल्या गावाला... लोकान्ला... घराला... मागं सोडून आल्याचं दुख कायम असतया पन भाईर पडल्यावर येनार्या अनुभवातुन मनाची होत जानारी मशागत फुडचं आयुष्य समॄद्ध करत जानार येवडं नक्की...!!!

घाटी फ्लेमिंगो