चारोळ्या

कधीतरी आयुष्यात , सदाफूली व्हावं
सुख बनून मातीत , आनंदाने फुलावं
अंत स्वतःचा , माहीत असून देखील
भेटणाऱ्या प्रत्येकाला , आनंदी करावं

- अभिषेक पांचाळ

उंच गुढीतच तपशीलाची गाठी
सकस धाग्यात अनाचे दोडोबा..

संकृताचा थाट, नवरसाची दावी वाट
न चुकता (मारी)हजरजबाबी खुट्टा..

विनोद्बुद्धी सबूत, संवादही मजबूत
संदर्भाचा तर खजिना अबाबा...

धाग्यात दरारा सदा (घ्यावाच) लागतो
प्रवक्त्यांचा सासुरवास सदानकदा

मालोजींकडे जातो घेऊन साथी
शिवकालीन चीजा आणि शिवबा..

त्रिकाळी वाचन, सतत (पंग्यास)तयार
चतुरस्त्रा ज्ञानी दोडोबा..

कविता लिहिल्यावर करतो मी गुणवत्ता तपासणी,
अर्थात बायकोवरच असते त्याची पहिली चाचणी,
कवितेचे नाव काढताच पडते ती बुचकळ्यात,
पण ऐकल्यानंतर, निष्कर्ष लगेच कळतो तिच्या डोळ्यांत !!

डोळ्यांत हरवते ती माझ्या, लवते न तिची पापणी,
लगेच टपकतो अश्रू, जणू सुखावता माहेरच्या आठवणी,
ग्यासवर दूध ऊतू गेल्याचे, शल्य मनी नसते या क्षणी,
विविधभारतीवर रमतो दोघे, ऐकत सुरेल प्रणय-गाणी.

झाळं आंब्याचं हिरवं
कसं फुलारुनं आलं
नवरीच्या वानी पिव्वी
जशी लपेटली शालं

ताव मारीता जीभेने, विसरुन सारे ते पथ्य
बळ लाभता ओठांना, सुरसुरते ते मद्य
भाव उधळता मनाने, तोडून सारे जे बंध्य
कळ लागता जीवाला, सरसर सुचते ते पद्य

देवा तुझ्या नामानं, मीपण गळलं
बासुरीगत झाले मनं, रितं न् पोकळं
तुझ्या फुंकरेने केले, स्वर हे मधाळं
संगीतमय झाले सारे, जीवन सकळं

स्फुर्तीदाते: मितभाषी आणि त्यांचे लाघवी मूल.

प्रश्न पहिला माझा,
रे गड्या मितभाष्या,
काय पिवुनि तुवा
वाजवला हा ढोल-ताश्या!

मूळ बघता सर्व वादांचे
असे बस फक्त पिण्याचे
अध्यात्म नाहीरे षंढाचे
हे तुज नाही कळायाचे.

भेद भावा तु बघ जरा
अज्ञानास फाडती टरा टरा
डोळे फिरवती गरा गरा
दंभ नाहीच इथे खरा

तुम्हा नसे त्याची प्रचिती
म्हणुनि त्या खोटा म्हणती
मनापासुनि ते ओरडती
अंधारासी मी एकच पणती.