थोडे अंतर...
असावे तुझ्यामाझ्यात
थोडे अंतर
ठेवील ओढ ते निरंतर
असावा तुझ्यामाझ्यात
थोडा अबोला
संपेल तो मनवल्यानंतर
असावा तुझ्यामाझ्यात
थोडा गैरसमज
पडेल उमज समजल्यानंतर
असावा तुझ्यामाझ्यात
थोडा संशय
वाढवेल प्रेम आशय कळल्यानंतर
राजेंद्र देवी
अपहार...
तीर तुझा घुसला आरपार
घाल तूच फुंकर हळुवारं
झाले असतील घायाळ बहू
मीच झालो तुझी शिकार
झंकारल्या तारा हृदयिच्या
सांग कसा देऊ नकार
भ्रष्ट या दुनियेत झाला
माझ्या हृदयिचा अपहार
राजेंद्र देवी
हल्ली मोबाईल आणि सोशल मिडियामुळे भेटीगाठी अधिकच दुर्मीळ होऊ लागल्या आहेत. याच विषयावर एका मित्राने आज एक सुंदर हिंदी कविता पाठवली आणि विषय जिव्हाळ्याचा असल्यानं चटकन मराठी रुपांतर/भाषांतर सुचलं. आधी मराठी आवृत्ती आणि मग त्याची मूळ हिंदी कविता असं देतो आहे. हिंदी कवी कोण ते मात्र समजू शकलं नाही. मराठीत रूपांतर करताना एक कडवं अधिकचं जोडलं आहे.
दिसत जावं माणसानं
- © मंदार दिलीप जोशी
http://mandarvichar.blogspot.com/2016/10/blog-post.html
तू येणार नाहीस हे माहित असताना,
मी आपल्या नेहमीच्या ठिकाणी गेलो होतो,
न पुन्हा एकदा मैफिल जमवावी म्हणून,
जुन्या आठवणींना नव्याने हाक देत होतो !!१!
संध्याकाळ डोक्यावरून हळूहळू सरत होती,
धरणीने आकाशाला दिलेलं आलिंगन पाहून भारावलो होतो,
न आपण एक असण्याच्या एखादा तरी पुरावा म्हणून,
तिथल्या दगडांवर आपले दोघांचे नाव कोरत होतो !!२!!
सरोवराचा गारवा अंगाला भिडत होता,
तु जवळ होतीस त्या आठवणींनी उब घेत होतो,
जड पावलांनी घरी परतल्या हे कळलं की,
मी उगाच तुझ्या आठवणींचे ओझे वागवत होतो !!३!!
नशीब...
जागोजागी फाटले नशीब
किती ठिगळे लावू विरणावर
काय काय भोगले हे न आठवे
नाही विश्वास आता स्मरणावर
आयुष्यभर रडत होतो
कोण रडेल माझ्या मरणावर
आजवर जळत राहिलो
तरी टाकिती सरणावर
राजेंद्र देवी
पाखरे उडता आकाशी या
घरटे सुने सुनेच उरते..
परतीची ही ओढ लागता
तसे पाऊल मागे वळते..
कानोसा घेऊ राञ निघाली..
कात टाकुनी पहाट ही आली..
रानपाखरे घरट्यातुन या
उंच भरारी घेऊ लागली...
उन्हे दाटता डोक्यावरती
घरटे आतुर रडु लागले...
डोळे शिणले वाट पाहुनी
काळजीचे मग बांध ही फुटले...
तु असा गेलास कुठे की
हरवलास या वाटेवरती...
शोधलास तु मार्ग नवा की
विसरलास ही माझी प्रिती.....
चंद्राचे नि माझे एकदा लागले भांडण..
भलताच भावनिक मुद्दा आणि भलतंच अवघड प्रकरण..
बाह्या सरसावून भांडू लागलो आम्ही एकेकाळचे दोस्तं..
भांडणाचं कारण एवढंच कि "त्याचं प्रेम श्रेष्ठ कि माझं प्रेम श्रेष्ठं...."
चंद्र म्हणे, "बघ मी आणि रात्र कसे भेटतो..?
आमच्या नुसत्या चाहुलीने सारा आसमंत कसा पेटतो..?
अश्या उसळतात लाटा आणि बेभान होतो समुद्र...."
बोलता बोलताच अजून उत्कटतेनं सांडू लागला चंद्र..
ऐक म्हणे, "आम्ही भेटताच होतं तारांगण लुप्त..
उरतो फक्त शुक्र, जो आधीपासूनच विरक्त आणि अलिप्त..
आसमंत तो काळोखाने
पूर्ण व्यापला होता
रायगडावर अडकुन पडली
सैरभैर ती माता
मावळतीला गेला सूर्य
बंद जाहली दारे
दंडक होता शिवरायांचा
शिस्त पाळती सारे
कष्टकरी ती नार अपूर्व
नाव जाणती हिरा
गडाखालती राहत होती
वाळूसरेतील घरा
दूध विकाया रायगडावर
ती मायमाऊली जाई
उरकुन जाता काम रोजचे
घरास परतुन येई
एके दिवशी गड सोडण्या
वेळ जाहला तिला
उघडण्याला बंद ती दारे
त्यांनी नकार दिला
घरास होते बाळ तान्हुले
कंठ दाटुनी आला
राहावयाचे कसे लेकरु
गलका मनात झाला
तुला जर कधी काही प्रश्न पडलेच...
उदाहरणार्थ,
रात्र नेमकी किती मोठी असते
अंधार म्हणजे काय
त्यात नक्की काय आणि कसं बघायचं असतं
धुक्यात आपला आपला रस्ता कसा शोधायचा
अवेळी पाऊस कसा पडतो
आणि त्यावेळच्या एकटेपणाचं काय करायचं
लांबच लांब प्रवास न थकता कसा करायचा
समांतर रेषा म्हणजे काय
वगैरे वगैरे तर,
.
.
.
.
.
.
तर मला विचार
डोईवर माझ्या
नाही टोपी तरी
जगण्याची रीत
सोपी नाही ...
खांद्यावर माझ्या
नाही जरी झेंडा
कधीमधी दांडा
तिरडीचा...
हातामधी माझ्या
नाही तलवार
कसे झेलू वार
देव जाणे...
पायामधी माझ्या
उरले ना त्राण
आवरतो प्राण
कंठाशी खिळले...
मला नाही ठावे
काय माझी जात
तरी नाही जात
भूत ते भयाचे...
