कोडॅक मोमेंट्स

मी बँकेच्या रांगेत उभा होतो .
काम संपतच आलं होतं आणि त्यानी मला बघीतलं .
हा माझा मित्र कमोडीटी ब्रोकर आहे . सोनं चांदी तांबं -जस्तं सारख्या कमोडीटीत व्यवहार करतो.
हात धरून जवळजवळ ओढतच त्यानी मला बाहेर काढलं .
"बघीतलंस ?"
माझा चेहेरा प्रश्नार्थक .
"पुन्हा एकदा माझा अंदाज बरोब्बर निघाला. चांदीचा भाव पडला."
"जवळजवळ सत्तर हजाराच्या आसपास होती ना रे चांदी ?"
मी काहीतरी बोलायचं म्हणून बोललो
"तो इतिहास झाला रे. ओसामा मेला त्याच्या दुसर्‍या दिवशी त्रेप्पन्न हजारावर आला होता भाव. रातोरात विस हजारानी पडला ."
"मग आता काय झालं ?"
त्यानी दयार्द्र नजर माझ्याकडे टाकली.
"तुमच्या कडे लॉजीकच नाही रे .पंधरा दिवस बोंबलून सांगतो आहे भाव पडणार ."
"आजची न्युज बघीतलीस ? कोडॅकनी दिवाळखोरी जाहीर केली आहे .जास्तीत जास्त चांदी वापरणारी कंपनी बुडली ."
" मी म्हणतो ते हेच. कोडॅक गेली म्हणजे चांदीचा भाव पडणार ना रे .?
साधं लॉजीक आहे रे ."
माझ्यावर दयार्द्र दृष्टीचा वर्षाव करत माझ्या उत्तराची अपेक्षा करत तो थांबला.
"कोडॅक आणि लॉजीकचा काय संबंध रे ? मी विचारलं .
"कोडॅकनी लोकांना प्रेम करायला -रागवायला -हसायला शिकवलं .
जेव्हापासून आठवतं आहे तेव्हापासूनच्या सगळ्याच आठवणी कोडॅक मोमेंट्स आहेत रे .
ज्यांच्या हातात कॅमेरा होता आणि जगायची हौस होती त्यांच्यासाठी प्रत्येक दिवस कोडॅक मोमेंट होता."
आता बुचकळ्यात पडण्याची वेळ माझ्या मित्राची होती.हा माझ्या मित्राचा प्रांत नाही .
कमोडीटीच्या व्यापारात असल्या विचारांना जागा नाही.
त्याला काय माहीती की जर कोडॅक मोमेंट्स नसते तर आख्खं आयुष्यच कमोडीटी झालं असतं . पण हे सांगण्याआधीच नजरेस दुसरं कोणीतरी आलं असावं बहुतेक आणि माझ्याकडे दुर्लक्ष करून तो चालायला लागला होता.
कोडॅक म्हणजे शेअर मोमेंट्स शेअर लाइफ.
फेस बुक किंवा ऑर्कूटच्याही अगोदर शेअरिंगची गोडी कोडॅकने आपल्याला लावली.
आंतरजाल नव्हतं तेव्हा जर इस्टमन कोडॅकची इस्टमन (योग्य उच्चार इस्टमैन कलर )कलर फिल्म नसती तर अदमासे शंभर-दीडशे कोटी अर्धपोटी झोपणाऱ्या जनतेने कुठल्या रंगात आपली स्वप्ने बघितली असती कुणास ठाऊक?
कोडॅक मोमेंट म्हणजे आनंदाचा- दु:खाचा- मीलनाचा -दुराव्याचा- पुराव्याचा- साक्षात्काराचा- अनुभूतीचा- आविष्काराचा- अपेक्षेचा -अपेक्षापूर्तीचा क्षण.
काळाच्या धावत्या ओघातून अलगद उचलून वेगळे केलेले क्षण-
शब्दावाचून लिहिलेली कविता.
कोडॅक मोमेंट म्हणजे शाश्वती.
कोडॅक मोमेंट म्हणजे फुलांना निर्माल्य न होण्याची दिलेली ग्वाही.
विलयाकडे जाणाऱ्या ब्रह्माच्या सृष्टीत काही क्षणांना अमर करून आज कोडॅक स्वत:च विलयाच्या मार्गावर आहे.
कंपनी थोडय़ाच दिवसांत कदाचित बंद पडेल. सगळं काही डिजिटल असेल, पण ते कोडॅक नसेल.
तसंही बघितलं तर कोडॅक कंपनी कधीच फिल्म विकतो - विकत घ्या असं म्हणत नव्हती.
ते आठवणींच्या- क्षणचित्रांच्या व्यापारात होते. चला, या निमित्ताने बघूया आपलेच काही कोडॅक मोमेंट्स!
(हे मोमेंट्स एकाच व्यक्तीच्या आयुष्यातील नाहीत. वेगवेगळ्या व्यक्ती-वेगवेगळ्या वेळा. काही गोड काही कडू -पण प्रत्येक फोटो कोडॅकचा.)
-----------------------------------------------------------------------------
शेवटचा बॉल .मॅच जिंकायला चार रन .
आजारी मियांदाद खेळायला उभा.
बॉल चेतन शर्माच्या हातात.
मॅच बघणार्‍याच्या प्रत्येक माणसाची पल्स दोनशेच्या वर तरी नक्की गेली असेल.
आणि या मुर्खानं आज काय करावं ?
चक्क फुलटॉस. तो पण लेग स्टंपवर.
समोर मियांदाद उभा आहे हे माहीती असूनही.
गर्रकन बॅट वळली आणि छक्का .
हातात आलेली मॅच घालवली .
मॅच हारल्याचं काहीच नाही . कुणासोबतही हारू.
पण पाकीस्तानसमोर फक्त जिंकायचच असतं हे चेतन शर्माला माहीती नसावं ?
हॅट स्साला. एका बॉलमध्ये मियांदादला अमर केलं.जाम रडलो आज.
आठवीत असताना पळसुले मास्तर पानीपतची तिसरी लढाई शिकवताना चार वेळा डोळे पुसायचा तेव्हा पोटाच्या आतून खदखदा हसायला यायचं.
आज कळलं हारल्यावर कसं पोटात गुद्दा मारल्यासारखं वाटतं ते .
-----------------------------------------------------------------------------
कसं हे सगळं सहन करता रे तुम्ही ?
ज्याला जसं जमेल तसा जो तो भ्रष्टाचार करतो या देशात .
एकानी शंभर करोड खाल्ले तर दुसरा दोनशे करोड खाण्याच्या प्रयत्नात
कायम कुरघोडीची गणितं करत राहतात तुमचे नेते.
दर दहा मिनीटाला एक स्कॅम होत असेल या देशात .
कसं ? कसं जगता रे तुम्ही .?
परदेशाहून आलेला एक मित्र तावातावानी विचारत होता.
मी काहीच बोलत नाही . त्याला फक्त एक जुना फोटो दाखवतो.
हा बघ पाकीस्तानी कमांडर नियाझी आणि हे लेफ्टनंट जनरल अरोरा.
नियाझी शरणागतीच्या कागदावर सही करतानाचा फोटो.
कसं जगतो म्हणून विचारतोस ना ? त्याचं हे उत्तर आहे.
टू जी काय थ्री जी काय भ्रष्टाचार तर चालत राहतील.गाव असेल तर गिधाडं पण असतीलच.
पण या अशा क्षणाची किंमत काय लावशील ?
आम्ही साक्षीदार आहोत या क्षणाचे.
किती लाख करोड ओवाळून टाकू सांग ?
आणि अजूनही इथेच जगतो ते फक्त या क्षणांसाठी.
हम जीते है इस पल के लिये.
-----------------------------------------------------------------------------
मग तिचं डीएडचं कॉलेज सुरु झालं. मी घरी एकटाच असलो अभ्यास करत असलो की मला तिला खूप भेटावंस वाटायचं . मी तिच्या फोटोकडे टक लावून बघत बसायचो .मग तिच्या डोळ्यात उतरायचो.
हळूच तिच्या वर्गात
भूगोलाचा तास.
पृथ्वीचा नकाशा.
ती माझा हात घट्ट धरून माझं बोट त्या नकाशावर ठेवणार.
हवं तिथेच ठेवणार.
नकाशात मी इथे आहे.
मग ती वर्गातून अदृश्य.
नकाशात मी फिरफिरून तिला शोधत रहाणार.गाव गाव उंबरा उंबरा पालथा घालणार.
नंतर एक रंगीत पोस्टकार्ड येणार .त्याच्यावर तिच्या राजवाड्याचं चित्र. म्हणजे राजपुत्र पण असणारंच .
मी तर फार गरीब दिसणार ह्या फोटोत.
तिच्या राजवाड्यात गेलो तर त्या भुलभुलैय्यात मी हरवणारच.
ती सापडत नाही .
मला चुकल्यासारखं होऊन डोळ्यात पाणी आलं की ती पाठीमागून येऊन माझी डोळे झाकणार.
"वेडाच आहेस , मी काय अशी हरवणारे काय "?
वर्गातली सगळी मुलं खदखदून हसण्याचा आवाज आला की वास्तवात जागा व्हायचो.
पण डोळ्यात पाणी आणि फोटोतून ती हसतच असणार.
-----------------------------------------------------------------------------
या फोटोत जरा जास्तच हसते आहे ती.
म्हण्जे ती हसते गोडच पण या फोटोत ती जरा लबाडीश गोड हसत्येय.
अर्थात कारण तिला आणि मलाच माहीत्येय.
आज दुपारी आम्ही जुने फोटो काढून बघत बसलो होतो .
तसा तिचा आज मूडही माझी टेर खेचण्याचा होता.मी पण ढील देत होतो .आधी ढील द्यावी आणि नंतर खेचावं हे आपलं खास टेकनीक आहे
माझ्या लहानपणचे फोटो.
चौथीच्या स्कॉलरशीप परीक्षेचा फोटो. (फोटोवरून काही कळ्ळत नाही हं हुषारी.)
मुंजीतला मातृभोजनाचा फोटो . (आत्ता मला कळ्ळं ताटाखालचं मांजर म्हणजे काय)
मग मी माझा अगद्दी म्हणजे अगदी लहानपणचा फोटो दाखवला.
बादलीत उभा असलेला मी .(ह्या फोटोत काही स्पष्ट दिसत नाहीय्ये)
मग मी आज्जी पायावर घालून मला तेल मालीश करत्येय तो फोटो दाखवला.
हा फोटो जरा बारकाईनीच बघत होती ती आणि मग अचानक म्हणाली
लहानपणी सगळं कसं इवलं इवलसं अस्तं ना ?
हो ना .मी भाबड्या सुरात म्हणालो
आणि माझ्याकडे बघत एकदम लाजलीच .
मी अक्राळविक्राळ हसायला लागलो मग ती मला बुक्क्यानी मारायला लागली .
ढील देऊन झाली होती. खेचायची वेळ माझी होती . दुपार फुल्ल टूस वसूल झाली .
हा फोटो नंतरचा आहे .
समझ्या क्या ?
-----------------------------------------------------------------------------
आज लपवलेला फोटो बाहेर काढला.
रेसींग हँडबुकच्या मागे दडवून ठेवला होता.
गेले सहा महीने छळ मांडला होता.
सारखा सारखा फोटो दाखवत म्हणायची दिसत्येय ना कंठी माझ्या गळ्यात ?
कुठे ठेवलीस गहाणवटीत चांडाळा ?
मग एकदम रडायला लागायची . अरे माझ्या बापाची एकच आठवण आहे रे ती...
बायकोला तर कंटाळा आला होता .
गेल्या महीन्यात म्हणाली सांगा ना त्यांना एकदा. कळू दे त्यांना पण ...
मला तरी कुठे आठवतंय ?
पूना बंगलोर बाँबे कुठल्या सिझनसाठी गहाण टाकला होता ते पण आठवत नव्हतं.
हॉस्पीटलात पण डॉक्टर -नर्स -आया बाया सगळ्यांना फोटो दाखवत सुटली होती म्हातारी.
मला पण वैताग आला स्साला.
एक तर लक चालत नाही आणि वर दिवसरात्र ही बडबड.
लपवूनंच टाकला फोटो.
कालच्या डर्बीत रामस्वामीच्या चैतन्यचक्रम नी हात दिला.
आणली सोडवून कंठी एकदाची.
पण ही तर आधीच निघून गेली
आता हा फोटो माझ्या खाजगी नरकाचा एंट्रीपास.
------------------------------------------------------------------------------