सैपाकाची पथ्ये

<<<पण कुकर सुद्धा लावता येत नाही आणि कधी लावणार सुद्धा नाही या मानसिकतेचं समर्थन कसं करणार???"

हा जो कोणी मधुशाला नावाचा प्राणी इथे आला आहे आणि अकलेचे तारे तोडत आहे ते आता पुरे....
वरील वाक्याला काही अर्थ आहे का? अशी मानसिकता कदाचित अपवाद असलेल्या त्यांचा बायकोची असू शकते हे वाटतंय.... येत नाही आणि शिकणारपण नाही असली मानसिकता पुरुषांमध्येच पहिली आहे...स्वैपाकाच्या बाबतीत तरी...

मी आतापर्यंत गृहिणी असणारी किंवा नोकरी करणारी एकही स्त्री पहिली नाही कि जी घर चालवायला नकार देते, अपवाद असतील....हे सर्व आता अति होते आहे....घासकडवी गुर्जी या लेखाची गरज नव्हती.

चर्चाप्रस्ताव अश्लीलतेकडे झुकणारा आहे असे माझे प्राथमिक मत आहे.

पंगा यांचे मत वाचायला आवडेल.

कुठला शब्द बरोबर ? सैपाक का सैंपाक ? की स्वयंपाक ? (मी स्वंयपाक किंवा स्वैंपाक असाही उच्चार बर्‍याचदा ऐकला आहे. सानुनासिक उच्चार आहे हे नक्की) भाषाशैलीबद्दल प्रसिद्ध असलेल्या सुनीताबाई देशपांड्यांच्या पुस्तकात "सैपाक" हा शब्द येतो. हा कदाचित कोकणी/कोकणस्थ प्रकार असावा काय ?

"प्रत्येकाला सैपाक यायला हवा" हा मुद्दा पटतो. गणपा सारख्यांचे धागे वाचताना "जीवन त्यांना कळले हो" असे म्हणावेसे वाटते.

अर्थात सैपाक येण्याच्या बाबतीत अस्मादिकांची अवस्था "कळतं पण वळत नाही" ही आहे हेही मान्य करतो. काही गोष्टी शिकायच्या राहून गेल्या खर्‍या.

स्वैपाक न करता येणारी आणि न आवडणारी एक(तरी) स्त्री माझ्या चांगली ओळखीची आहे. योगायोगाने म्हणा ती आयटी संबधित उद्योगात आहे. वर कडी म्हणजे तीचा नवरा शेफ आहे. उदरनिर्वाहासाठी लोकांना जेवू घालतो(आणि घरी येऊन बायकोला जेवू घालतो).
सगळे कावळे काळे नसतात हे सिद्ध करायला जसा एक पांढरा कावळा पुरतो त्याच न्यायाने वर कुणीतरी म्हटलंय की पहिला मुद्दा अनाठायी आहे(कारण स्वैपाक न येणारी एक तरी ...) - ते विधान लागू होत नाही. सबब पहिला मुद्दा गैरलागू/अनाठायी नाही.
आता बोला ...

स्वयंपाक न येणं ही तुम्हाला एवढी साधी गोष्ट का वाटते?
सवयंपाक येणं ही मात्र खूपच साधी गोष्ट आहे. म्हणून ती प्रत्येकाला आली पाहिजे.

स्वयं हा शब्दच सध्या थोडा डागाळलेला आहे - हा त्याच शब्दाचा स्वयंदोष असावा. आता स्वयंसंपादनच घ्याना... त्यातही या स्वार्थी छटा आहेत म्हणूनच संपादकांनी तो अधिकार काढून घेतला आहे

खर तर स्वयं शब्दाला आत्मतृप्तीचा आनंद आहे. आपला आनंद इतरांवर म्हणुन का अवलंबुन असावा. आपल्या कडे अध्यात्मात देखील स्वानंदाला किती महत्व आहे. त्याला ब्रह्मानंदाचा व्याप्ती दिलेली आहे.
अपना हात जगन्नाथ या उक्तीत देखील किती ईश्वराचे अधिष्ठान आहे ते पहा. उक्ती आणि कृती यातील अंतर सर्वसामान्याला जवळच वाटाव म्हणुनच ते अधिष्ठान आहे.
धुर्ताचार्यांच्या मते संसाराचा गाडा 'रेटणे' अथवा 'ओढणे' हे ज्यांना काही कारणामुळे शक्य होणार नाही त्यांना स्वयंसिद्ध होण्यासाठी जगन्नाथाचे अधिष्ठान हे लागते. हा 'कमकुवतपणा' वा कुठला 'दोष' नाही . वास्तव आभास यातील सीमारेषा यातील सीमारेषा जेव्हा पुसट होते तेव्हाच तुम्हाला 'मोक्षप्राप्ती' होते. मोक्षाचा आनंद हा स्वानंद आहे. अध्यात्म असो वा विज्ञान अंतिम उद्देश हा मानव सुखी करण हा आहे. मला इथे सुखाची सापेक्षता आणुन 'रसभंग' करायचा नाही. आभास व वास्तव या अवस्था यांना 'स्वप्नदोष' वा 'सत्यगुण' या विकल्पात ही आणायचे नाही. मला 'स्वयंसिद्धते'ला कमी लेखु नये एवढच सांगायच आहे.

आपल्या संस्कृतीत सैपाकाचा केलेला बाउ मला अजिबातच पटत नाही. आपल्याला सैपाक शिकवण्याची काही व्यवस्था आहे का? मुळात सैपाक शिकवणे याबाबतीत अगदीच अनास्था दिसुन येते. असे असताना सर्वांना साग्रसंगीत सैपाक येण्याची अपेक्षा कशी करता!! फारतर मुलींना सैपाकाचे चार धडे आईकडुन मिळत असावेत, बहुदा, सैपाक हीच यशस्वी लग्नाची गुरुकिल्ली आहे आणि चांगला सैपाक जमणे हे स्त्रीचेच काम आहे. अन्यथा नवरा शेण खायला बाहेर जातो असे म्हणतात असे ऐकले असेलच. (हे ही स्त्रीयांमध्ये काय आहे कळत नाही, आपले ते जेवण इतरांचे ते.. असो)

अनेक मुले तर सैपाक परिस्थितीनुसार शिकतात, अनेकदा चुकतात, अनेकांना तर तेही जमत नाही. मेस मध्ये अनेक वर्षे काढणारे काही तर आत्मविश्वास गमावुन बसतात, मग नंतर पुढे यांवरच वैवाहीक आयुष्य बिघडवण्याचा ठपकाही येतो. रीतसर शिकले असते तर असे झाले असते का?

तर मुद्दा असा आहे, की मुले असोत वा मुली, यांना सैपाकाचे धडे लहानपणीच मिळाले तर ही असमानता राहणार नाही. नवरा बायको एकमेकांना सांभाळुन सैपाकाची काळजी घेतील आणि ही असमानता मुळातुनच नाहीशी होण्यास मदत होईल, असे वाटते.

हे आमचे तोकडे ज्ञान, कुणास काही चुक असल्यास दाखवुन द्यावे. धन्यवाद.

माणसाला 'स्वयं'पाक करणे कालांतराने कंटाळवाणे होऊ लागते.. बॅचलरहूड मधे ठिक आहे. एकदा स्त्री-पुरूषांचं लग्न झालं (प्रसंगी लग्न न होताही एकत्र राहत असल्यास) एकमेकांकडून-एकमेकांसाठी सैपाक करून घ्यावासा वाटु लागतो. व त्यात गैर काहिच नाहि. एकमेकांना सैपाक करून घालणे ही भारतीयच नाहि तर अखिल मानवीय संस्कृती आहे

सैपाक करण्यास कंटाळा येणे, कमी मजा येणे, ताकद नसणे वगैरे कारणांमुळेच बाजारात सैपाकाची अनेक आधुनिक साधने मिळतातच!

:) :)

सध्या सोप्या पाकृ करता येतील कि नवशिक्यांना... उदा. भात आणि सांबर अथवा रसम...माझा नवरा एकदम फस्क्लास बनवतो...
अजून साधी फोडणी देऊन कडधान्ये करता येतील... अवघड काय त्यात ? चवीचं म्हणाल तर हळूहळूच माणूस शिकतो...एकदम कसे येणार ?

चर्चाप्रस्ताव वाचून करमणुक झाली.

अशीच आधीची एक उद्बोधक चर्चा या दुव्यावर पहायला मिळेल.

तो दुवा चाळला (पूजेची पथ्ये). त्याच स्वरुपाची द्वयर्थी चर्चा इथे अपेक्षित आहे असे श्री. घासकडवी यांच्या पुस्तीवरुन वाटते. -- अजानुकर्ण

-- अजानुकर्णाचे मत पाहून चर्चाप्रस्ताव कोणत्या विभागात आहे ते पाहीले. विनोद, विरंगुळा, क्रिडा या विभागात पाहून मजा वाटली ;)

शेवटचा दुवा उघडून वाचला नाही.

'कुकरची शिट्टी काढणे' या वाक् प्रयोगाने बरेच मनोरंजन झाले :)

कळावे... :)

सोवळ्यात किंवा ओलेत्याने सैपाक केल्यास सैपाकाचा आनंद जास्त येतो व भूकही छान लागते असा अनुभव आहे.
सैपाक करताना दृष्टी, चव आणि गंधाबरोबरच स्पर्श हाही एक महत्वाचा घटक आहे. उदा. कणकेचे गोळे तिंबणे, दाणे कुटणे किंवा नुसती लिंबे हाताने मऊ करणे यात सुद्धा एकप्रकारचा आनंद आहे. काही यांत्रिक उपकणे वापरत असल्यास त्याचा आवाज हा ध्वनिच्या माध्यमातून आनंद देणारा घटक आहे. तर असा पंचज्ञानेंद्रियांना आनंद देणारा सैपाक करण्यास कोणत्याही पुरुषाने मागे राहू नये. ज्याप्रमाणे जेवण हे उदरभरण नसून यज्ञकर्म आहे त्याप्रमाणेच सैपाक हे एक काम नसून कला आहे. मला स्वतःला सैपाकात प्रचंड रुचि असून कोणत्याही स्त्रीसाठी सैपाक करण्यात मला कमीपणा वाटणार नाही.

आता बास हो स्वयंपाकाचे (सैंपाकाचेही) धागे.. कंटाळा आला आता..

सगळे स्वयंपाक वाले धागे जामीनावर मुक्त झाले कि काय?

ओलेत्याने 'स्वयं'पाक मस्त होतो.

उपाशी राहाण्यापेक्षा बरे गणपाजी.

वगैरे करावं म्हणजे..इतरांचा सैपाक कसा होतो? किंवा एखाद्याची (चा) बायको (नवरा) कशी सुग्रण आहे. याचा पण अनुभव येईल..

पोट भरण्यासाठी काम करावेच लागते. सैंपाक कामच असल्यामुळे सैंपाक शिकणे गरजेचे आहे. मी एकट्याने व मिळून सैंपाक केलेला आहे. पण दोनापेक्षा जास्त लोकांनी मिळून सैंपाक करण्याचा प्रयत्न केल्यास डिश बिघडण्याची शक्यता असते. (आम्ही तसा प्रयत्न अजुन केलेला नाही/ करण्याची शक्यता-संधी दिसत नाही.) पूर्वीच्या आमच्या स्वाक्षरीत अशा एका टूमेनीपणाने बिघडलेल्या पदार्थाबाबत लोकांचे मत जाणून घेण्याचा प्रयत्न केल्याचे स्मरते.

नुकतेच अन्नपदार्थात होत असलेल्या भेसळीबाबत वाचले. अशा प्रकारच्या भेसळीमुळे सैंपाकावर तसेच पदार्थाच्या अंतिम रूपावर काय परिणाम होऊ शकतात? जाणकारांनी फोकस मारावा.

आजकालच्या डिन्क (डबल इन्कम नो किड्स)च्या आय टी / मॉडर्न जमान्यात एक दोघांच्या स्वयंपाकाचे जरा अतीच कौतुक होते आहे असे मला वाटते बॉ. आयत्यावेळी म्हणजेच पूर्वसुचना न देता येणार्‍या अनेक पाहुण्यांचे आपल्या पाककौशल्याने पोट भरणार्‍या अन्नपूर्णेच्या महान भारतीय संस्कृती मधे हे तर अजिबात पटतच नाही.

वरचेवर मोठ्या मेजवान्या आयोजीत करणार्‍यांची पथ्ये, अनुभव ऐकण्यास उत्सुक!

महर्षी वेदव्यास यांनी यावर काही प्रकाश टाकला आहे का? नाही म्हणले तरी द्रौपदीला पाच जणांच्या आवडीनिवडी सांभाळायला लागत असतील ना. तर द्रौपदीची पथ्ये यावर कोणी जाणकार प्रकाश टाकेल काय?

च्यायला. सगळ्याच सदस्यांविषयीचा आदर शतपटीने वाढला, ही चर्चा बघुन...