दोरीवरचे कपडे

अहो मीच तो वारा

कुणालाच दिसत नाही तरी आहे मी खरा

मी तर बाबा कपडे घालतो

वाळायलाही आणि अंगावरही

मीच सुकवतो माझे कपडे

मोठे छोटे आणि तोकडे

मीच तो जो अलवार फुंकरतो ,गुदगुल्या करतो

मीच तो जो देतो इशारे

मीच तो जो शहरतो अंग सारे

मीच तो फुलवतो प्रेम सर्वदूर

मीच तो जो नेतो कपडे दूरदूर

मीच तो जो वाहतो कधी सैरभैर

मीच तो जो करतो सर्व कपड्यांची सैर

मीच तो जो पाहतो अंतरंगी

मीच तो जो छेडतो नक्षी सप्तरंगी

मीच तो असतो तरीही नसतो

मीच तो जाणवतो अन खुणावतो विज्ञानास

मीच तो वारा ,,, खट्याळ नाठाळ तरीही हवाहवासा

तुम्हा सर्वास

कहर!!

=))

जे बात

तश्या वाळवणाच्या कविता प्रकार आहे तर!

कल्पना रोचक आहे.

वाचकांची पत्रेवाला नाखु

पावसाचे पुन्हा दमदार पुनरागमन झाल्याने कवितेचे महत्व समजले. ;-)

छान, असा देखील एक विषय असतो तर !
आता ह्याचं इडंबन काय करायचं?
बारमधील बाटल्या?

खूपच अर्थपूर्ण, अनोखी आणि गंमतशीर कविता.
.... पण .....
नाडीच्या परकरांची गोष्ट निराळी असते
भडक रंगाचे तंबूच वाटतात सर्कसचे...
सर्कशीचा तंबू एकखांबी असतो, त्यामुळे यातून आणखी काही गूsssssssढ वगैरे सुचवायचे आहे की कॉय, असा प्रश्न पडला आहे.

दफोराव,निरिक्षण शब्दात छान उतरवले आहे !

मदनबाण.....
आजची स्वाक्षरी :- मेरा दिल तेरे लिये धड़कता है... :- Aashiqui

मस्तच!! आता वाळत घातलेले कपडे पाहिले की ही कविता आठवणार कायम :)