मण्याच्या खिषातले - शेंगदाणे

णमस्कार्स लोक्स ,

"मण्याच्या खिषातले" या सदर्‍यातला हा माझा नवा णिबंध (जमेल तशी षेंच्यूरी करूच ,,, कांताकाका कुठे आहात? मी येतोय )

अस्पष्टीकरण - या सदर्‍यातला मुळ णिबंध कालच प्रसिद्ध झालेला होता ,मात्र त्यला म्हणावी तशी प्रसिद्धी पर्सणली मार्केटींग करूनही न मिळाल्याने हा णिबंध येथुन उडवत आहे. (उड ...उड .. ए ऊड ना !!! .. मसक्कली मसक्कल्ली ... फुर्र फुर्र फुर्रर्र ... ए उड ना .. माफ करा लोक्स .. तांत्रीक बिघाडामुळे "आणि हो" खराब वातावरणामुळे णिबंध उडत णाहीयेत)

आपणास तो लेख वाचावयाचा असल्यास (एक धमकीवजा सुचना : वाचायचा नसल्यास आम्ही आपली वाचा बसवू) आपण तो इथे वाचु शकता.
http://dokyalashot.ggg[spot.com/2009/02/blog-post_925205520.html (काऊण्ट पहा कांताकाका ... 925205520 णौट औट )

तर दोस्तानो हा माझा णविण णिबंध.
हा णिबंध लिहिण्यासाठी आम्ही जुणा णिबंध उडवायचा प्रयत्ण करण्याचे कारण म्हणजे आम्ही स्वतवर घातलेले दिवसाला बारा लेखांचे बंधन बाकी काहीही नाही. (मराठीच्या पेपरातही आम्ही पाच पैकी पाचही विशयांवर णिबंध लिहीतोच , पण स्वेच्छेणे अजुन सताठ णिबंधांचा पाऊस पाडतोच)

तर "आणि हो" आवडले तर सांगा आणि नाही आवडले तर फाट्यावर मारण्यास विसरु नका , पण प्लिज वाचा हो वाचा !

शेंगदाणा

तर दोस्तानो, कालचीच गोष्ट , काल संध्याकाळी दैव योगाने मला एक शेंफदाण्या म्हणजेच "मण्याराम पावटे" याना भेटायची संधी मिळाली,अगदी जवळ-जवळ (बसून) अर्धा (लोप) पावुण तास आम्ही दोघे तीघेच (तिसरा कोण हे माहित करूण घ्यायचं असेल तर मिथूनचा "तिसरा कौण" चित्रपट पहावा) लोक होतो.. (विचार करा... ग्रुप मधे खरी मज्जा मज्जा असते) त्यामुळे मनसोक्त गप्पा मारायची संधी मिळाली. खरेतर ती संपुर्ण चर्चा शेंगदाण्यावरच आणि त्याच्या महिम्यावर होती पण तो एक तास म्हणजे माझ्या जीवनातील काही सर्वोत्तम तासांपैकी एक असे म्हणावे लागेल (असे सर्वोत्तम क्षण मी दिवसातून क्वचितच चोविसेक तास जगतो ) . खरेच या शेंगदाण्याबद्दल काय सांगावे.प्रचंड तेलकट ,अफाट खवट आणि त्यामुळेच स्वभावांची सुरवात ते आत्ताची मनं यापर्यंत झालेली चर्चा ,क्षणाक्षणाला बदलणारे वास (गंध म्हणूयात का ? जास्त पुस्तकी वाटतं ..) "आणि हो " प्रत्येक गंधावर त्यांचे तेवढेच अभ्यासपुर्ण भाष्य, वय ,अनुभव आणि पाद्रता यांचा विचार न करता माझ्याशी मोकळेपणाने केलेली चर्चा. पावभाजी डोष्यांच्या जेवनातील काही प्रसंग , त्यांचे विवेचन "आणि हो " त्या ६ प्रसंगात असणारी समान पोटशास्त्रीय स्थिती हे सोप्या गंधात समजावणे , हे सांगताना विविध गंधांचा ,पाद्र्या व्यक्तींचा होणारा उल्लेख, प्रत्येकाचे कार्य ,मी (टारझन पाठलाग) लाकडी पुलावरील शेंगदाणे खातो म्हणल्यावर खाण्यावर चर्चा॑,मण्याच्या खिशातले या सदराबाबत (ठासूण ठासूण ) सांगीतल्यावर णक्की पाहीन हे (णेते देतात तसले) आश्वासन "आणि हो " आम्ही सदा तत्पर असतो हे सांगीतल्यावर हवाबाण हरडे या उत्तम प्रणालीबद्दल त्यानी दीलेली माहिती "आणि हो" माझ्या एका न एका आवाजाला त्यानी दीलेले तेवढेच उत्तम सूर (वा ! क्या जुगलबंदी थी ! ) यामुळे तो १ तास कसा गेला ते कळलेच नाही.(आजुबाजूला बसलेले सर्व लोक्स बेशुद्ध का झाले ते ही कळले णाही) आल्यावर ते काय काय बोलले ते शब्द आठवायचा २ तास केलेला प्रयत्न (मोजून बरंका, स्टॉपवॉच लावलेलं मी .. मला ते पहिला णंबर आल्याबद्दल बक्षिस मिळालं होतं ) माझ्यासाठी हा संपुर्ण वेगळा अनुभव होता .बरोबर १.२५८७५७३ वर्शापुर्वी त्यांचे पुलाखालील व्याख्यान हुकले म्हणुन मी प्रचंड हीरमुसलेलो होतो "आणि हो" आज मात्र त्यांच्याशी एकटेच १ तास बोलत होतो (तिसरा पळून गेला आहे हे चाणाक्ष वाचकांच्या लक्षात आलं असेलंच) .ज्यांच्या पुस्तकातुन आम्हाला पहिल्यांदा "शेंगदाणा आणि त्याचे प्रताप" म्हणजे काय ते समजले. त्यानीच मला " मला गंध हवे आहे" या पुस्तकाची नवी प्रत स्वत: दाखवली ,त्यानी दाखवलेला तुरारी शो मी थोडाफार मिळवला होता पण आज तेच त्याबद्दल सांगत होते (ह्याचा अर्थ आपण काढाल तसा काढावा, मला काही उमगले णाहीये) . खरच सुगंध सुगंध म्हणजे काय याची अनुभुती मला काल आली.

पण जेव्हा पोट अशांत झाले तेव्हा डोक्यात काही वेगळेच यायला लागले, पहिली गोष्ट आली ती म्हणजे की , अरे एवढा सुगंध आपण मिळवला त्यासाठी आपणाला एक पैसाही खरच करावा लागला नाही हे आपले भाग्य म्हणायचे नाहीतर काय "आणि हो" इथेच खौट शेंगदाण्याचे बोल आठवले
"की खरीखरी गंधे राजा मिळती फुकट.........."

खरेतर एखादी व्यक्ती ,तीचे सुगंध याबद्दल मत मतांतरे असतीलच की. मी ज्याना सुगंधी मानतो त्यांच्याबद्दल इतरांची भिन्न मते असतीलही त्यांणा तो दुर्गंध वाटेल , पण ज्याना आपण फक्त पाहण्याची इच्छा केली ती व्यक्ती आज प्रत्यक्ष भेटते तो माझ्याद्रुष्टीने नक्कीच अतीव आनंदाचा क्षण होता.असे अनेक विचार इथे मिपावर खरडाखरडी करताना डोक्यात भुंग्या सारखे येत होते

"आणि हो " इथेच डोक्यात विचार चक्र चालु झाले की, की होय हाच खरा आनंद,जो सुगंध पसरवण्यासाठी आपण आयुश्य घालवतो त्यातलाच हा काही हीस्सा .आपण जरी मोठे नसलो आपली जरी लायकी नसली तरी मोठ्या व्यक्तीना कृती करताणा पाहणे ,त्यांची ओजस्वी तुतारी ऐकणे (ऐकायला मिळणे.) त्यांचा प्रचंड व्यासंग ,प्रचंड सुवासिक यशानंतर जमीनी वर असणारे पाय पाहणे (एकदा आकाशात पाय करून सेम कृत्य करून पहावे म्हणतो ) त्यातुन शिकणे हा मानसीक आनंदच नाही का! ,खरेतर *गण्याचे प्रत्येकाचे ध्येय वेगळे असते पण माझ्याबाबत म्हणाल तर जीवनात आल्यावर हा असा सुगंध मिळाला म्हणजे खरे जेवनाचे सार्थक झाले . मग आमचे आम्ही सुगंध म्हणजे काय याचा शोध मनात सुरु केला "आणि हो" तेव्हा लक्षात आले की एखाद्या बैठकीत यश मिळवणे हा खरा सुगंध नाही, तो सुगंध आहे (इथे सुगंध आहे की णाही ह्यात कंफ्यूज झालात तर तुमची जबाबदारी) पण तो सर्व समावेशक नाही ,तिथे चिंचूकारण असते, णिश्पाप लोकांच्या णाकांची चिंता असते. खरा सुगंध असा की ज्याणे आपले चित्त कासाविस होते आपण बाकी सगळं विसरतो, थोडक्यात आपल्या आत्म्याला समाधान लाभते. बेभान होवुन आपल्या गंधाची फवारणी करणे ,किंवा तो पसरताना तोफेची हॅटट्रिक करणे हा खरा आनंद् ,एखादा गंध पसरवल्यावर तो स्वतःलाच आवडणे हा खरा सुगंध, एखाद किलो शेंगदाणे खाऊण जेव्हा ८० वर्शाची व्यक्ती घरी येते कोणतीही ओळख नसताना तिच्या गंधाची फवारणी करते हा खरा सुगंध ,एखाद्या शांत वेळी एकटेच कोणत्याही संकोचा शिवाय मंद पिपाणी ऐकवणे आणि गंधाचा शोध घेणे हा खरा सुगंध, सकाळी सकाळी लोकसत्तावर बसून २ फुल तोफा कडाडल्यावर मनापासुन ह*णे हाच खरा आनंद , कींवा एखादा मित्र जवळ जवळ १० वर्षानी आपणाला भेटल्यावर आपळ्याला गंधानेच ओळखतो आणि आपण तोफांचा फड जमवतो तो खरा आनंद किंवा एखद्या दिवशी आपल्या आवडत्या हॉटेलात जावुन पाहिजे ते पहिजे तेवढे खाणे "आणि हो" णंतर मनसोक्त त्राहिमाम माजवणे हा खरा आनंद ,किंवा एखादे नाटक बिनधास्त पणे पाहणे हा खरा आनंद ( वा ! जरा ह्या वाक्यावर गौर फर्माईयेगा , वा क्या बेष्ट लिवा है मैने) किंवा जेव्हा एखादी मैफल वा एखादा प्रसंग झाल्यावर आपले हात जेव्हा आपोआपच नाकावर पडतात तेव्हा येणारा "श्श्श्शी" हा आवाज , हा एखाद्या श्रोत्याला आपला फॅण म्हणुन आपण दिलेला सर्वोत्कृष्ठ सुगंध ,आणि आपण जर संगितकार वगैरे असु तर एक उत्तम पिपाणी (तुतारीही चालेल) वादन केल्यावर जेव्हा स्वत;लाच समाधान वाटते तोच आपला खरा आनंद . "चणाराव वासवंत" सारख्या लोकांचे भाशण (वा काय भिषण शब्द आहे हा ! आज आमचं लिखाण इथं फिकं पडलं) म्हणजेच गद्यस्वरुपातली पिपाणी बेभान होवुन ऐकणे हा एका श्रोत्याचा आनंद " आणि हो " महत्वाचे म्हणजे सुडाने जोडलेली माणसे जेव्हा हक्काने आपल्याला चांगल्या वा वाइट गंधशेयरींग प्रसंगात बोलावतात तो सामान्य माणसाचा खरा सुगंध स्टोअर करून ठेवण्याजोगा, जस जसा मी विचार करायला लागलो तस तसे मला अशा अनेक गोश्टी आठवत गेल्या की जेथे आपणाला खरा सुगंध सापडतो, सुगंधाचे उगमस्थाण म्हणजे काय ते समजते.

"आणि हो " महत्वाचे म्हणजे जेव्हा मी नीट विचार केला तेव्हा मला समजते की या सुगंधासाठी आपणास ना पैशाची गरज असते ना सुख समृद्धीची , जरा रसीकता ठेवली आणि आपल्या शरीरातील इंद्रीयाना आणि या जगात विशेशतः मनाला (मन-स्वभाव मधले मन घ्यावे) जीवंत ठेवले की ह्या अनमोल ठेवी आपणाला सहज मिळत जातात. "आणि हो "खरे सांगु की खरे जीवनाचे यश त्यातच आहे.कोणीतरी म्हटले आहे ना की कागदाला * लागला की त्याचे एगरोल होते ,यार क्या बोला है (वा वा वा , येथे आम्ही स्वत:चीच थोपटून घेतो) आणि म्हणुनच सुगंध-दुर्गंध ही त्यानंतरची गोष्ट कारण तोफेच्या सलामीनंतर सुगंध मिळतोच व सुगंध मिळवल्याक्षणी पुढे दाद मिळेल का याची चिंता तयर होते .

"आणि हो" आणखीन महत्वाचे म्हणजे हे क्षण (सुगंध दरवळण्याचे) आपण स्वतः मिळवु शकतो पण असा सुगंध आपण रोज मिळवु शकत नाही किंवा खुप प्रयत्न केला (बोली भाषेतील शब्द : कुंथणे) म्हणून मिळेलचे याची खात्री नाही. सुर्या उसळेकरचं गाणे आपण दर सकाळी ऐकतो(ऐकायचो)पण जावु द्या सोडा वेगलेच फील देते , गंध'र्व दर आठवड्याला येतात पण एखादाच मनाला भिडतो. तुतारीपंडीतजींचा (श्री चक्णाराम चकले) लागलेला स्वर काही दररोज ऐकायचे भाग्य मिळत नाही स्वताहुन काही नवीन दररोज सुचत नाही . जेव्हा दैव आणि इच्छा आणि प्रयत्न एकत्र येतात तेव्हा अवचीत काही चांगले मिळुन जाते आणि ती भट्टी जमते कारण प्रचारसभेला आणलेल्या माणसांसारखे ते उसने नसते ते उत्स्फुर्त असते , ही उत्स्फुर्तता तो सुगंध देवुन जाते कायमचा...

"आणि हो " या सुगंधाला महत्व काहे कारण तो रोज रोज मिळत नाही. मिपावर रोज जाणारा दीवसही दररोजच वेगळ काही देतो नाही. "आणि हो" आपण रोज पाट्या टाकतोच की आणि मी देखील त्याच त्याच रुटीनमध्ये रियाज रियाज चालु ठेवतोच की . पण असे क्षण येतात आणि *गायला स्फुर्ती देतात, *गणे सोपे करतात म्हणुन त्या क्षणाना सलाम आणि ते घडवुन आणणार्‍या काळाला मणापासुन (पुण्हा स्वभाव-मन मधले मण घ्या) प्रणाम . "आणि हो " मग आपण पामराने फक्त प्रत्येकाच्या आयुश्यात असे काही क्षण येवोत व त्याचे जीवन सफल होवो अशी प्रार्थना करायची.
असो आता टाइपणे थांबवतो कारण आता सुगंधाला थांबवतो कारण प्रथेप्रमाणे तो तुम्हाला सांगुन झाला आहेच "आणि हो " मलादेखील नेहमीच्या रगाडा पॅटिस खायला लागले पाहिजे कारण पुन्हा एकदा ते सुगंधाचे गाव कधी लागते त्याची वाट पहायची आहे ना असो शेवटी फक्त परवाच्या एका सुगंधाच्या क्षणी मुग्डाळगिळांचे एक तोफवाक्य ऐकले ते देतो

सुगंध समजुन घ्या
सुगंध उमजुन द्या
आणि कधीकधी योग्यवेळी निशब्दालाही मान द्या (णिशब्द म्हणजे इफेक्ट विदाऊट साऊंड इफेक्ट)
आणि म्हणूनच थांबतो

बाकी आम्ही काल सुगंधी होतो आता तुम्ही व्हा आणि शक्य असल्यास तुमची सुगंधाची व्याख्या ,अनुभव जरुर सांगा
असो
चुक भुल समजुन घ्यालच
टारझन

"आणि हो "
जागतीक शेंगदाणा दिनाच्या तुम्हा सर्वाना मणापासुन शुभेच्छा (मनाचा योग्य तो अर्थ घ्यालंच)

------------------------------------------------------------------------------------
प्रेरणास्थाण : आमचे व पराभाऊंचे खास मित्र
टिप -------: ह्यातुन केवळ मजा घ्या , कोणाचा हिरमोड करण्याचा उद्देश णाही
प्रकटण ----: उत्तम कच्चा माल पुरवल्याबद्दल लेखकाचे शतशः आभार
उपकार ----: जमेल तसे शब्द सुधारले आहेत .