वैतागवाडी मॅनेजमेन्ट

कुत्र्याऽऽ मेल्याऽऽ ही शिवी घालावीशी वाटली का तुम्हाला ?

एकदम सहमत
कामापेक्षा या असल्या निरर्थक आणि फालतू गोष्टींवर हे लोक का वेळ वाया घालवतात काय माहीत..
"कल्चरल गॅप" तर आहेच. आणि मला तर खूप जाणवतो. पण हे जे वागतात ते खरेच कल्चर आहे का..?? की निव्वळ आपण किती मॉडर्न कल्चर वाले आहोत हे दाखवण्याचा केविलवाणा प्रयत्न.??
कोल्हापुर सारख्या मर्दानी आणि रागंड्या भागातून आलेला मी असले काही येड*वे प्रकार पहिले की हसवे की रडावे ते समजत नाही...

पण करणार काय... शेवटी "पापी पेट का सवाल है" म्हणून त्यांच्यातलाच एक असण्याचा आव आणावा लागतो.

आता जाऊ देगं बाई शुचीमामी! मागला सगळा अठवडा डोनेशन्सच्या प्रकारांना वैतागले होते. स्प्रिंग आल्यामुळे इथे नुसते चाला, नाहीतर सायकल चालवा, गाणी गा आणि त्याचे पैसे द्या, मग आम्ही डोनेट करतो. अरे. एक झाला, दुसरा झाला, तिसरा झाला. यादी संपेचना! एका हिंदी भाषिकाने खास मराठी गाण्यांचा सराव करून कार्यक्रम तयार केलाय व या म्हणत होता. " अरे बाबा, परवाच इथे हृदयनाथांचा करेक्रम झाला, तो हौसफुल्ल होता, ते ठीक आहे पण तुझा गाढवी आवाज, हिंदाळलेले मराठी ऐकण्यासाठी आम्ही $ १०० का द्यायचे?" आता एक मुलगी पोहत बसणारे, तिथे जाऊन पोहणे बघून पैसे द्यायचे. मागला अठवडा तर रोज काहीतरी असलं होतच. बरं, कौतुक न कराल तर तुम्ही समाजकंटकांच्या यादीत गेलाच! मी फक्त पोहणं बघायला जाणार आहे व तिला पैसे देऊन येणार आहे. बाकी काही नाही.

ठेलशल घेऊ नका हो.

मी असल्या कार्डांवर मराठीत शुभेच्छा/शोकसंदेश लिहितो आणि मराठीतच सही करतो. एखाद्याला दोनदा फोन करूनपण त्याने उचलला नाही, परत फोन केला नाही तर व्हॉईसमेलवर मराठीत निरोप ठेवतो. आपण आपलं मनोरंजन करून घ्यायचं.

मराठी कळणारं कोणी नाही ना? दे की खच्चून शिव्या!

बरं अभिनंदन केल्यावर बर्फी पेढे वगैरे वा गेला बाजार केक अन पेस्ट्री तरी देतात का ? नाहीतर कोरडे अभिनंदन म्हणजे वैतागवाणाच प्रकार असतो :(

तुमच्या जीवनात काही छान घड्ले तर हीच टीम तुमचे अभिनंदन करते का? का इग्नोअर करते? मग आपण इतरांच्या आनंदात /दु:खात सहभागी होउ शकत नाही हा एक प्रकारचा मनाचा कोतेपणाच आहे. स्वभावाला औषध नाही पण जरा मनाच्या कक्षा रुंदवता आल्या तर बघा. इट रिअली इज अ टीम एव्हरीवेअर. इतके स्वकेंद्रित राहणे म्हणजे लीडरशिपच्या सर्व पोझिशन्स आपल्याहाताने दूर सारणे आहे. अश्यानेच बायकांना ग्लास सीलिन्ग तोडणे अवघड जाते. सहानुभूतीका जमानाही नहीं रहा. :)

जर शुभेच्छा वा शोकसंदेश खरोखर मनापासून द्यायचे असेल आणि ते मिळणाऱ्या व्यक्तीला खरोखर आनंद किंवा बरे वाटणार असेल तर दयावेत. आणि तेहि प्रत्यक्षात भेटून त्या व्यक्तिशी संवाद साधला तर किती छान।
अन्यथा कार्डावर सही न करणे उत्तम. सक्तिने सह्या करून घेण्यास काहीच अर्थ नाही. वेळेचा अपव्यय आहे. वाढदिवसासाठी मला वाटते टीम मीटिंग मध्ये सुरवातीला वा शेवटी सर्वांनी त्या आठवड्यातील सर्व बड्डे असलेल्यांचे एकमुखाने अभिनंदन करावे. किती लाइवली वाटेल आणि टीम स्पिरिट ही दिसून येईल.
आमच्या ऑफिस मधील एकाचे २ कुत्रे काही महिन्यांच्या अंतराने गेले. पण त्याने हे जगजाहिर केले नाही आणि अगदी २-४ जणांनाच विषय निघाला म्हणून समजले. शोक संदेशाचे कार्ड वगैरे हां प्रकार नाहीचे. वाढदिवस असेल कोणाचा तर टीम लंच करतात. तसेही एरवी लंच मिटिंग्ज असतातच. त्यामुळे त्यात खुप नाविन्य नाही पण ग्रीटिंग्ज कार्ड साइन करण्यात कोणाला फारसा रस नसावा त्यामुळे तो प्रकार आमच्या US ओफ्फिस टीम मध्ये तरी नाहीये.
कुत्रा मांजर घरातले सदस्यच असतात त्यांच्या जाण्याने त्यांच्या मालकाला दू:ख होतेच. पण त्या बाबतीतील शोक संदेश हे व्यक्तिगत पातळीवर असावेत. हे शोक संदेश पाठवणारे पेट म्हणून फक्त कुत्रा मांजराचीच दखल घेतात की अजुन इतर पेट्स ची पण घेतात. माझ्या एका मित्राचा गेल्या वर्षी एक पॅराकीट गेला आणखी एका मित्राचा फिशटैंक मधील एक मोठा मासा गेला. अशा केस मध्ये ते काय करतात ?

जसजसे तुम्ही मॅनेजमेंट्च्या पायर्‍या चढाल तसे सर्वांना बरोबर घेउन पुढे जाणे. कलीग्ज समजून घेणे महत्त्वा चे
ठरत जाते. मी फक्त माझे काम करणार आणि पगार घेउन गप्प बसणार अशीच वृत्ती असेल तर काय म्ह्णायचे? अर्थात काही लोक्स ना अ‍ॅस्पर्जर सिंड्रोम असतो व मिळून मिसळून वागणे खरेच अवघड जाते
भारतात देखील आजकाल टीम बिल्डिंग साठी खास प्रयत्न केले जातात. सर्वांना व्हर्टिकली वर जाण्यात रस ही नसतो. कुत्रे मांजरी घरातील सदस्यच असतात ह्याला अनुमोदन. आजकाल अमेरिकन स्त्रियांना कुत्रे पाळायला जास्त आवडते, मुले होउ देण्यापेक्षा असे परवाच वाचले. इस अवस्थामें अगर किसीका कुत्ता मर
जाता है तो कंडोलन्स तो बनता है. आपल्या देशी कल्चर मध्ये पण लग्न आणि मयत ह्या दोन महत्त्वाच्या
सामाजिक गोष्टी मानल्या जातात ह्या दोन प्रसंगी नक्की हजर राहावे असे मानले जातात.

अर्थात तुमचा वैयक्तिक चॉइस आहे. उगीच न्यागिंग केल्यासारखे वाटायला नको.

ठेण्शन कायको लेताय शुचिताय
एक सजेशन, टिममधल्या लोकांना हे भेट्/शोक पत्र कॉमन जागी ठेवायला सांगा आणि जो/जी याचा लीडर आहे त्याला म्हणावे टीमला मेल पाठव. भेट्/शोक पत्र माझ्या डेस्कवर (किंवा अमुक अमुक जागी) आहे ईच्छुकांनी आज सह्या/संदेश लिहावेत उद्या/इओडी ते योग्य व्यक्तीला देण्यात येईल.

तुमचे म्हणजे असे झाले आहे कि तुम्ही तिकडे आणि तुमचे मन इकडे !
तिकडे आहात तर तिकडचेच होउन रहा.
उगीच वांझोट्या चर्चा नको.

असे वाढदिवसाचे, शोकसंदेशाचे कार्ड आपल्या टेबलावर आले तर ते तसेच पडून राहु द्यावे. कोणी विचारल्यास 'काम आटोपल्यावर करते सही' वगैरे सांगावे. त्यांना घाई असेल तर घेऊन जा कार्ड सांगायचे. नंतर आपल्याला वेळ मिळेल तेंव्हा त्या सहकार्‍याला भेटून किंवा दूरध्वनीवर शुभेच्छा/शोकसंदेश द्यावा.

कामाचा मूड लागला असताना मध्ये मध्ये कोणी अवांतर गप्पांसाठी (गॉसिपसाठी) विचलीत केले तरी विचारशृंखला तुटते आणि कामाचा वेग मंदावतो. कार्यलचाचे नुकसान होतेच पण आपले वैयक्तिक समाधानही उणावते.

काय शुचीमामी, मनतालं बोलून झाल्यावर बरं वाटलं की नाही अजून? ;)
जौ दे गं! आता पुढल्यावेळी आपण हिरवीन आहोत आणि आपला सगळेजण ऑटोग्राफ घेताहेत असे मनात आण. तुझ्या सहीला कित्ती कित्ती महत्व आहे हे विसरू नकोस. तुझ्याशिवाय टीम अपूर्ण आहे. ;) जो मनुक्ष मिटींगा घेत बसला असेल त्याला एक ईमेल पाठवून तुझ्या क्युबिकलपाशी थांबून जायला निरोप ठेव नैतर त्याच्या क्युबिकलमध्ये चिकट पावती (स्टिकी नोट) लावून 'सही कर मेल्या!' अस निरोप ठेव . कमी मनस्ताप!

जुलमाच्या रामरामाचा कंटाळा येतो हो प्रपे. शोक अन आनंद या भावना उस्फूर्त आल्या पाहिजे. अन्यथा चिडचिड होते >>>

मला वाटते तुम्ही पराचा कावळा करता आहात. ह्या गोष्टींना तुम्ही Part of Job का समजत नाही. आपण नोकरी मधे कीती टक्के गोष्टी आपल्याला पाहीजे तश्या करतो? तसेच हे पण करायचे.

ह्या गोष्टी पण KRA आहेत असे समजायचे आणि करायच्या.

थोरांचे बोल कसे समजूत घालणारे असतात नै ;)
किती झालं तरी रेवती'आज्जी' मोठ्याच असणार ना शुचि'मामी'पेक्षा!

उगा 'परीची चिमणी' करतेय ही मामी. ल्ही कि दोन शब्द.

श्री. रा. रा. बॉब,
आपला सरडा गेल्याचे (गेल्याचे म्हनजे मेल्याचे. आमच्याकडं असंच लिहीतात.)समजले. आमची गेल्या वर्षी तुमच्या घरच्या बागेतल्या पार्टीमध्ये एकदा भेट झाली होती. सुंदर निळसर शर्ट चड्डी घातलेला तो सरडा पाहून मी अत्याधिक आश्चर्यानं किंचाळले. ते ऐकून सरड्यानं आपले कपडे काढून तो चॉकलेटी झालेला पाहून मला पुन्हा ओरडावेसे वाटले. पण आधीच्या ओरडण्यानं दोन चार माणसं धक्का बसून कोमात गेल्यानं आवंढा गिळून गप्प बसले.
तर ते असो. मुळात तो रंग बदलणारा सरडा असल्याचे नंतर समजले. आपण मीटिंगमध्ये नेहमीच कसे सेफ राहू शकता त्याचं उत्तर सरड्यासारखं रंग बदलणं जम णं हेच असू शकेल. पुन्हा असो.
एकदाच भेटून मला आश्चर्याचा धक्का देणार्‍या सरड्याचा 'सोल पिस्स्फुली रेस्ट' करो हीच आकाशातल्या बापाकडं प्रार्थना.

कळावे,
(आतून आनंदी)
शुचि

असं काही बाही लिहावं! सोप्पं असतंय.

एकदा मॅनेजर सांगत होता , अरे हे सर्व एक्स्ट्रा - करिक्युलम अ‍ॅक्टिविटी आहेत !!

मी " सर मी इथ काम करायला येतो , हे फालतुचे धंदे करायला येत नाही !! '
( आधीच भेंडी दिवसाचे १२ तास खाता आमचे, २ तास ट्रॅव्हलिंग चे, आणि वर हे केक थापुन घ्या तोंडाला !! )

कधी ही ऑफीस पार्टीज ला हजर नसलेला
खडुस

माफ करा, पण मला तुमचा नेमका आक्षेप कशावर आहे तेच नाही कळलं.

आपल्या सुख-दु:खात कुणी सहभागी झालं तर आपल्याला बरं वाटतच ना, मग ईतरांच्या सुख-दु:खात आपण औपचारिकता म्हणून सहभागी व्हायला काय हरकत आहे? बरं, एका सहीनं तुमचा असा कितीसा वेळ 'वाया' जातो, जो तुम्ही अदरवाईज सत्कारणी लावणार असता?

हा प्रकार न आवडणं / पटणं हे देखील समजू शकतो, पण त्याचा ईतका राग करणं, त्याला शिव्या देण्याईतका गंभीर नाहीये.

भारतात आपण काय करतो हे अमेरिकेत राहून कशाला तोलायचं? आपण आपल्या चॉईस ने हा देश निवडलाय. अशी तुलना केल्यामुळे आपण स्वतःला उगाचच दु:खी करतो (हा फक्त एक मैत्रीपुर्ण सल्ला आहे, दोषारोप नाही.)

अन मी विरोध दाखवला तर सुनावलं गेलं "इट इज व्हेरी डिसपॉइंटींग. वी हॅव्ह अ टीम कल्चर हीअर" ......

होतं. होतं असं कधी कधी... याप्रकारात कधी आपण शिकारी असतो तर कधी शिकार इतकचं.... स्थान स्थळ आणी स्तवन... यातच काय तो फरक.