सांज..

वा प्राजू,

खरंच छानच कविता केली आहेस. अगदी चित्रदर्शी झाली आहे. कवितेतली सांज डोळ्यासमोर येते...! और भी लिख्खो...

संधिकालचे गीत ओठी घेऊन सांज आली
अंबराला नवी किनार देऊन सांज आली

या ओळी फार आवडल्या...

आपला संध्या-रामरक्षा व पर्वच्याच्या सांजेतला, आणि आपला ग्लेनमोरांजीतल्या सांजेतला,

तात्या.

सुरेख वर्णन

पाऊलाला घरट्याची त्या ओढ लागलेली
वाटेवरती नजर कोणती लावून सांज आली

या ओळी आवडल्या.

प्राजु सुरेख काव्य झालंय.

अवांतर - तुझं गीत वाचून "संधिकालि ह्या अशा धुंदल्या दिशा दिशा" ह्या गाण्यानं मनात एकदम फेर धरला!

चतुरंग

वाह! झकास जमली आहे कविता.

घरांघरांतून पेटली ती चूल लिंपलेली
निरांजनाची ज्योत इवली लाऊन सांज आली
या ओळी विशेष आवडल्या

अप्रतिम कविता

गुरे वासरे आणि पाखरे घरी परतलेली
अस्ताचलाच्या झळाळीला बिलगून सांज आली

ह्या ओळी विषेश आवडल्या. मला हि कविता वाचून काहि ओळी (त्या इतक्या सशक्त नाहि आहेत पण तरीही) सुचल्या त्या इथे वाचा.

-ऋषिकेश

गजलसदृष्य कविता आवडली.
घरांघरांतून पेटली ती चूल लिंपलेली
निरांजनाची ज्योत इवली लाऊन सांज आली

तप्त चेतना, शुष्क ओठ अन् गात्रे थरारली
गूज रात्रीचे सांगत वेडी लाजून सांज आली..

ह्या ओळी विशेष आवडल्या.

अशीच सुधीर मोघ्यांची ,श्रीधर फडके यांनी संगीतबद्ध केलेली नादमय कविता आहे. आशा भोसलेंनी जीव ओतून गायली आहे.

सांज ये गोकुळी, सावळी सावळी
सावळ्याची जणू साउली

धूळ उडवीत गाई निघाल्या
श्याम रंगात वाटा बुडाल्या
परतती त्यासवे, पाखरांचे थवे
पैल घंटा घुमे राऊळी

पर्वतांची दिसे दूर रांग
काजळाची जणू दाट रेघ
होई डोहातले चांदणे सावळे
भोवती सावळ्या चाहुली

माऊली सांज, अंधार पान्हा
विश्व सारे जणू होय कान्हा
मंद वाऱ्यावरी वाहते बासरी
अमृताच्या जणू ओंजळी

केशवखुमारांचे यावर विडंबन असेलच. मी एकदा कुठेतरी वाचले होते. पण ते हस्तलिखित होते.
पर्वत्यांची दिसे सून लांब
काजळाची जरी दाट रेघ
...............
असे पुसटसे आठवते आहे.

प्रकाश घाटपांडे

वाह , छान कविता.

संधीकाली `घोट' पोटी रिचवून सांज आली
गटाराला नवा पाहुणा देऊन सांज आली

वस्त्यावस्त्यांतून पेटली ती भट्टी लपलेली
त्रुषार्थाची त्रुष्णा विझवून सांज आली

मुले-बाळे अन् माऊली घरी परतलेली
`अस्ता'स चैतन्याच्या घेऊन सांज आली

सुरू आता कोलाहल अन् शिव्यांची लाखोली
आयुष्याची लक्तरे फेडून सांज आली

पावलास त्या घराची वाटही न गवसलेली
वाटेवरच्या नजरा अन् थिजवून सांज आली

उद्ध्वस्त होत मने अन् गात्रेही गोठलेली
रक्त शुष्क भावनांचे पिऊन सांज आली

-------------