(सौंदर्याचे प्रौक्षण करुनि)

प्राजुच्या दिवाळीच्या कवितेचं मागल्या वर्षी विडंबन केलं होतं. यंदाही प्रयत्न करतो आहे! म्हटलं तर विडंबन म्हटलं तर निराळी कविता. कसंही. :)

प्रेरणा :

केंद्रि रिकामा तांब्या घेऊन 'रंभा' अवतरली
"देताय ना दुध?", खिडकीवरती येऊन ती म्हटली
जागी झाली दृष्टी माझी ऐकून ती हाळी
ब्लॅक्कॅण्डव्हाईट दुनिया सारी झाली रंगोळी!

सोपानावरी तिज पाहुनिया बाबू गडगडला
सायकल आडवी होऊनि परश्या भूवरी आपटला
लगबग झाली दाहिदिशांतुन बया पाहण्याला
"राईसप्लेटीं मुर्गमसाला कुठुनि बरें आला?"

हसली पाहुनि, सिंचन झाले रोमी हर्षाचें
मनी माझिया फूल उमलले प्रेमिक आशांचे
तांब्या सोडूनि हात धरावा इच्छा मनी होती
खिळली तिजवर दृष्टि, पेटल्या मनी लाख ज्योती

पण स्वप्नांची विझून गेली सुंदर फुलबाजी
"ए भुसनळिच्या, दे की दुध"- ऐकुन आतिषबाजी!
नवीन आकांक्षांवर गरगर फिरली भुईनळी
सौंदर्याचे प्रौक्षण करुनि फसवी दिवाळी!

-- आमच्या लाडक्या साळूस समर्पित.