खरी मजा आली ती तोडल्यावर!

सर्वप्रथम गुंडोपंत हे आपले दणक्यात पुनरागमन समजायचे का? डोळ्याच्या दुखण्याचा तुमच्या रोजच्या लेखनावर परिणाम झाला होता व आम्हाला आपली कमी जाणवत होती. असो काळजी घ्या व लवकर ठणठणीत बरे व्हा, हो. :-)

मी तिकडे उपक्रमावर वैयक्तिक वाटू शकेल व नियमात बसणार नाही असा प्रतिसाद देऊ शकलो नाही म्हणून इथे हॉटेलात. :-)

तुमचे वरचे प्रताप वाचून अगगगगगग्!!!!!!! एखाद्या तामिळ पिक्चरचा पुर्वाध वाचतोय असे झाले बघा. :-) फक्त एखादी "सालस्" (तात्यांनी त्या दसर्‍याच्या शुभेच्छापत्रात दाखवली तशी) हिरॉइन येउन हिरोला आमुलाग्र बदलणार तेवढ्यात तुम्ही थांबलात पंत...

नावाला साजेसे तरूणपण होते म्हणायचे... :-) ह. घ्या.

मिसळ हीच खरी बंड! त्यामुळे इथेच ते योग्य आहे असे!! :)))

उत्तम केलंस रे गुंड्या!:)

अरे बाबा उपक्रम काय किंवा मनोगत काय, ही हुश्शार, सभ्य, सुशिक्षित, सुसंस्कृत असलेल्या मंडळींच्या मालकीची संकेतस्थळं! मिसळपावचं तसं नाही बरं का! त्याचा मालक एक नंबरचा असभ्य आणि असंस्कृत! शिवाय वृत्तीने तमासगीर आणि बंडखोर! तेव्हा इथे तुला काय लिहायचंय ते लिही बिनधास्त! बरंवाईट काय ते पाहून घ्यायला पंचायत समिती आहेच, आपण कशाला काळजी करा! :)

५. 'त्रास देणार्‍या' शिक्षकांच्या घरांच्या एरियाचे फ्युज 'खांबावरूनच' काढून ठेवणे
६. गांधीजयंतीला हटकून दारू पिणे

हा हा हा! हे उपाय अतिशय आवडले..:)

आपला,
(महात्माजींचा फुल्टू (!) भक्त..) तात्या.

डोळ्याची काळजी घेऊन वाचकांना लिहायला प्रवृत्त केल्याबद्दल मिसळपाव ग्राहकांच्या वतीने गुंडोपंताचे आभार ! ;)

नियम तोडण्यात आम्हालाही आनंद वाटतो. सिग्नल तोडण्यातला आनंद तर अजूनही कधीतरी घेतोच. विशेषत: एखादा सायंकाळी मित्रांबरोबर बैठक आवरल्यावर ;) मित्राला टू व्हीलरवर सोडतांना, आम्हाला फार जोर येतो. मुद्दामहून पोलिसांसमोरून सिग्नल तोडून जातो. अशावेळी तेही काही करत नाही आणि कधीतरी ५० रुपयावर तडजोड करतांना, तुम्ही प्राध्यापक आहात तुम्हाला शोभत नाही, असा उपदेशही निमूटपणे ऐकला आहे.

अवांतर ;) नियम कुठे कुठे तोडले होते ते आठवले की, इथे लिहीत राहीन ! नियम पाळण्यापेक्षा तोडल्यावर अधिक फायदाच होत असावा असे वाटते ! :)

आपला
नियमाचे कधीतरी काटेकोरपणे अंमलबजावणी करणारा !
प्रा.डॊ................

त्यामुळे शाळा-कॉलेजमध्ये जे काही मी केले (किंवा माझ्या कंपूने केलेले पाहिले आणि अपराधी न वाटता हसलो) त्याला नियम मोडणे म्हणावे की नाही कोणास ठाऊक.

गुंडोपंत मज्जा आली वाचुन.
काही लोक नियमावर "बोट" ठेवुन जगतात तर काही नियमावर् हात, पाय, कुर्‍हाड, गाडी, आगबोट्,विमान सगळच चालवतात. :)
नाव सार्थ आहे तुमच.
नियमांची ऐशी तैशी.
सिग्नल तोडण्यात जबरा आनंद आहे. मी घेतो अध्ये मध्ये.

ही सारी चर्चा वाचून खूबसुरत मधल्या,"सारे नियम तोड दो,नियमपे चलना छोड दो.." गाण्याची आठवण झाली,:) आणि शाळेतल्या नियम तोडलेल्या दिवसांचीही :)
स्वाती

बिरुटेसर/गुंडोपंत, अजून काय काय वाकवून पाहिलंय तेही सांगा. तो सिग्नल मोडून झाल्यावर दुचाकीवरून जाताना एखाद्या मुलीच्या उरोजाला निसटता स्पर्ष? त्याशिवाय ती मुलगी किती "वाकते" ते कळणार कसं? एखाद्या मॉलमध्ये फिरताना पिशवीत एखादी वस्तू हळूच टाकणं ? त्याशिवाय मॉलची सिकयुरिटी सिस्टीम किती टाइट आहे ते कळणार तरी कसं?

राग मानू नका. तारुण्याची रग/नशा/वेडेपणा मान्य, गांधीजयंतीला(च) दारू पिण्याचे निरुपद्रवी नियमबाह्य वर्तन क्षम्य, पण इतरांना थेट नुकसान, मनस्ताप, इजा पोहोचवणारं वर्तन करून त्याचं उजळ माथ्याने समर्थन करणं अगम्य!

एक घटना आठवली. (अर्थात परदेशात) वेगमर्यादा ओलांडून जाणार्‍या एकाला पोलिसाने पकडल्यावर कारण मिळालं, "आय वॉज जस्ट चेकिंग हाऊ फास्ट माय कार कॅन गो!". पोलिसाने शांतपणे २५० डॉलरचा दंड केला आणि म्हणाला, "सर, युवर कार कॅन गो ऍज फास्ट ऍज २५० डॉलर्स!"

नियम हे सर्वांचे आयुष्य सुखकर व्हावे म्हणून बनवलेले असतात. जेव्हा नियमांचा अतिरेक होतो तेव्हा त्या विरोधात आंदोलन वगैरे जसे मेहंदी प्रकरण(दलेर नव्हे हे http://mr.upakram.org/node/785 प्रकरण) ठीक आहे. सिग्नल तोडणे, रांगेत उभे न राहणे म्हणजे मी ह्या समाजाचा घटक नाहीये असे दर्शवणे. विद्रोह कुठे करावा आणि किती करावा यावर त्याला क्रांती म्हणायचं की विकृती हे ठरतं. लहानपणी समज कमी असते तोपर्यंत चालून जातं पण जाणतेपणी केवळ मर्दुमकी दाखवायला किंवा आपल्याला खाज म्हणून सिग्नल तोडणे किंवा तत्सम इतर नियम तोडणे म्हणजे इतर लोकांना मूर्खात काढण्यासारखे आहे. परवा पुण्यात नळ स्टॉप वर एका आजोबांना काठी घेऊन वाहतूक नियंत्रण करताना पाहीले त्यांनाही बहुतेक म्हातारचळ लागले असावे.

सिग्नलतोड-समर्थक लोकांना नम्र विनंती आहे की जाणून बुजून नियम तोडू नका. बसमध्ये प्रचंड गर्दी असेल तेव्हा क्वचित तिकीट न काढणे ठीक आहे. पण कंडक्टरचा डोळा चुकवून आज मी कसा विनातिकीट आलो हे सांगण्यासाठी तिकीट बुडवू नये.

वर उल्लेख केलेला पोलीसाचा प्रसंग मार्गदर्शक आहेच.

वाहतूकीचे नियम तोडणार्‍या उन्मत्त नागरिकांना पोलिसांनी पावती फाडायला सांगितली की खुश होणारा अभिजित

तुम्ही लोक फार फास्ट लिहिता बॉ. काही ठि़काणी आरामात प्रतिसाद येत असताना ह्यात एकदम भराभर प्रतिसाद आले.

तुम्ही तोडलेले बहुतेक नियम हे कॉलेज जीवनातील आहेत. (म्हणजे त्यावेळीच घडू शकतात) बाकी रस्त्यावरील किंवा नेहमीचे नियम त्या वयात तोडले तर तेव्हा (आणि काही वेळा आजही) काही वाटत नाही. एक गंमत वाटते.

परंतु नंतरही भरपूर वेळा फक्त मी नियम तोडू शकतो हे दाखविण्यासाठी, किंवा (काही लोकांना) नियम तोडल्याबद्दल एक वेगळाच (असूरी ?) आनंद मिळतो त्याचे वाईट वाटते.

माझे काही अनुभव...
१. आमच्या वसतीगृहात रात्री १० नंतर प्रवेशाला बंदी होती. तरीही काही मुले रात्री चित्रपट बघून भिंतीवरून उड्या मारून परत येत.

२. प्रथम वर्षात होळी ला सुट्टी दिली नाही तर (तरीही?)एकही मुलगा कॉलेजला गेला नाही.

३. हॉस्टेलचे रेक्टर फार नियम पाळायला लावायचे तर एक दिवस रात्री त्यांच्या खोलीला (ते आत झोपले असताना)२-२ कुलुपे लावून ठेवली. आणि त्यात भर म्हणजे त्या सकाळी एक ही मुलगा हॉस्टेलला थांबला नाही. (नाही तर कॉलेज बंक करणारे भरपूर.)
आणखी ही आठवून लिहीन...

गुंडोपंतांचा भार थोडा हलका करतो..

दांडीया बघायला आम्हाला केवळ १० वाजेपर्यंत मुदत दिली होती. होस्टेलच्या वॉचमनने पुढच्या दाराला कुलुप लावले होते. मग आम्ही ७-८ जण बाथरूमच्या खिडक्यांचे गज वाकवून बाहेर गेलो होतो.

एकदा खूप उशीर झाला म्हणून वॉचमनने दार उघडले नाही. मग जवळच बास्केटबॉलचे कोर्ट होते तीथेच उघड्या आकाशाकडे बघत गप्पा मारत झोपलो. (तेव्हा परत बाथरूममधून आत आलो नाही.)

इंटरकॉलेज स्पोर्टसला खोखोच्या मॅच वरून भर मैदानात प्रचंड धुमाकूळ घातला होता. अर्थात पाईप, बाटल्या, काठ्या आधीच बाजूला लपवून ठेवल्या होत्या.

सर्व वर्गमित्र दापोलीहून मुरुडला चालत गेलो होतो भर पावसात. तेव्हा रस्त्यातल्या प्रत्येक फलकावर चिखल उडवला होता. आणि प्रत्येक गाडीवाल्याला वेडावून दाखवत होतो.

रंगपंचमीला रंगलेल्या बनियन फाटक्या अवतारात कॉलेजमध्ये घुसत होतो. पण सरांनी दम दिला म्हणून माघारी फिरलो. :-(

फ्रेंडशिप डेला एका मुलीला १५ जणांनी एकाचवेळी ईक्लेअर्स दिले होते. काय लकी आहे ती. अजूनही मैत्री टिकून आहे बरंका.

बर्‍याच क्षुल्लक कारणावरून केलेले उपद्व्याप आता आठवत देखिल नाहीत.. प्रत्येक चौकशी समितीमध्ये आमची चौकशी व्हायचीच. डिबार होण्यापर्यंत मजल गेली होती.

उपद्व्यापी अभिजित आणि त्याची टोपणनावे अभ्या/एपी/चड्डी/भेंडी/ज्ञानेश्वरी एक्स्प्रेस/टीचर(एका मुलीला काही टीप देताना आमच्या वात्रट मित्रांनी पाहीले आणि त्या क्लासला अभिजित सर की क्लास असे नाव पाडले)

प्रत्येकाने आयुष्यात रुखरुख लागेल अशा गोष्टी कळत नकळत केलेल्याच असतात. फक्त सांगायचे धैर्य लागते ते प्रत्येकाकडे असेलच असे नाही. म्हणून चर्च मधील 'कनफेशन' आवडते. आपल्याकडे गंगास्नान करुन ते धुउन काढायची सोय आहे. मनात साचत राहिल्या तर कुजत जातात आणि त्याचा खूप त्रास होतो. स्वतःला आणि इतरांनाही. त्यापेक्शा "मोकळे" व्हा. बालगंधर्व पूलाजवळ प्र के अत्र्यांच्या पुतळयावर चे वाक्य कुणाला आठवते का?
मला आठवत नाहि पण आशय आठवतो. स्वतःशी प्रामाणिक असणं. त्यांच्या आणि वनमाला बद्द्ल बर्‍याच वावड्या होत्या. खरं काय खोट काय देव जाणे.
अष्टादश पुराणेषु।
व्यासस्य वचनद्वयम॥
परोपकाराय पुण्याय
पापाय परपीडनम॥

यामुळे तरी तात्या व्यासांना माफ करतील.

प्रकाश घाटपांडे

अत्यंत प्रामाणीक मत हवे आहे.

कालच्या / आजच्या दिवसाच्या (किंवा आठवड्याच्या) तुमच्या भविष्यात - मनःस्ताप होईल, जपून बोलावे, आपल्यांकडुनच/हितशत्रुंकडून त्रास, शत्रुपीडा संभवते, विचारांती निर्णय घ्या (अशी पोस्ट टाकायची का नाही), पश्चाताप होईल, सतर्क रहा आपल्या मागे शुक्लकाष्ठ लावून घेऊ नका, बेसावध राहू नका, ग्रहस्थीती अनूकूल नाही, धाडस नको, इ. इ. काही होते का हो?

आता तुम्हाला ह्यातले काहीच झाले नाही असे म्हणालात तर ..... :-) निदान तब्येत (डोळे) सुधारेल पण काळजी घ्या, ताण नको इतके तरी असावे असे वाटते :-)

आता तुम्ही ह्यातले काहीच नाही असे म्हणालात तर मग बहूतेक ही पोस्ट वाचणार्‍यांचा भविष्यावरचा विश्वास उडायची संभावना, हे आमचे भाकीत ;-)

ह्यावरून ऐश तू कर हे देवांग पटेल चे गाणे आठवले.

ऐश तू कर यारा ऐश तू कर... दुनिया जाए तेल लेने ऐश तू कर :)

असेच एकदा लाईट गेल्यावर आम्ही जोरजोरात गाणे म्हणत (की ओरडत? ) होतो.. हम होंगे कामयाब, हम होंगे कामयाब. तेवढ्यात लाईट आली आणि रेक्टर ने आम्हाला सर्वांना पाहिले. मग काय... स्वत:च्या खोलीमध्ये बोलवून जाब विचारला. मी आपले साधे सरळ (आणि खरे) उत्तर दिले. इतर मुले गात होती मग मी ही सामिल झालो.

आता बंगळूर ला होतो तेव्हा गेस्ट हाऊस च्या मालकाने नियम लिहिला होता... स्वत:ची विजेची उपकरणे वापरल्यास परवानगी घ्यावी. आता नाहक १०० रू जादा कोण भरणार? (वाटल्यास मी ते भरण्यास तयार होतो. कारण त्यात इतर उपकरणेही आली वापरता असती.)
मग एका इस्त्रीचा आम्ही ३/४ मुले लपून छपून वापर करत होतो.

तेच आधी जेवण बनविण्यास ही बंदी होती. मग हळू हळू सगळया खोल्यांत तेही सुरू झाले.
पण एक नक्की.... हे सर्व नियम तोडण्यास मजा येते म्हणून नाही केले.