<फोडणी पाककलेची>

वा!!!

--अवलिया

>>दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

=))

सही है !

म्या बी हेच म्हणतो.. मायला आम्ही जेवण करायला जाणार व आम्हाला फुड पॉयझनिंग होणार ;)

मस्त!!!

आणी वर जेवायला बोलवत होता? भले शाबास :-)

इडंबन आवडले...

मदनबाण.....

"If debugging is the process of removing software bugs, then programming must be the process of putting them in." --- Unknown.

मस्त विडंबन!
मजेदार.

--शाल्मली.

खिडकी होती उघडी सताड
शेजार्‍यांचा बोकाही कुंपणाच्या पल्याड

आणि

तडतडलेली मोहरी आणते आगळीच खुमारी
दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी

दोन्ही मस्तच! आवडलं.

(खुद के साथ बातां : रंगा, परग्रहावरुनही विडंबनात कांपीटीशन येईल असं कधी वाटलं होतं का रे? :W :? )

चतुरंग

मस्त विडंबन...
पल्सार, लहरी सोडून एकदम हिंग मोहरी :)
आता साहित्यातलं कुठलंही क्षेत्र सोडायचं नाही असं दिसतंय!!
अजून येऊ दे...

>>दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

व्हेरी ट्रु!

मूळ कवितेतल्या काही यमकाच्या चांगल्या जागा जसे गुळमट, चामट वापरुन केलेले विडंबन विडंबनाच्या माझ्या निकषांना बर्‍यापैकी अनुसरणारे आहे. मूळ कविता, त्यात मांडलेल्या कल्पनांचा ओघ, एका विशिष्ट बिंदूकडे घेऊन जाणारा प्रवाह तसाच शिल्लक ठेवण्याचा प्रयत्न आपल्या विडंबनातसुद्धा थोडा बहुत दिसतो. गंडलेल्या पाकाकृती आणि नंतर आलेली तयार जेवणाची मागणी मजेदार वाटली.

अन्नाचा विषय निघाला की मुक्या प्राण्यांची आठवण व्हावी ही आपली संस्कृती. ती या कवितेच्या प्रवाहात एखाद्या पाचूच्या बेटासारखी चमकून उठली आहे. आपली संस्कृती बुडाली नाही किंवा चहाच्या पातेल्यात दूध तापल्याने दूध फाटेल तशी चोथा-पाणी झाली नाही हेच कवयित्रीने आज सिद्ध केले आहे. आपले अभिनंदन.
-- लिखाळ.

भरपूर तूप लावूनही
पोळी झाली चामट

खिडकी होती उघडी सताड
शेजार्‍यांचा बोकाही कुंपणाच्या पल्याड.......... हे झकास :)

दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी........हे मात्र मनापासून पटलं :)

मस्त विडंबन. खुसखुशीत :)

दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.
खासच विडंबन....

विडंबन झक्कास!

अनामिक

दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाची तर लज्जतच न्यारी.
हे लय भारी!
स्वाती

दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

एकदम सहमत !!!!

तू विडंबनप्रांती आल्यापासून धुमाकुळ घालायला लागलीयेस.
नुकताच तू केलेल्या पु.पो. चा फोटू पाहिला.
छान झालीये पोळी पण तुपाच्या फोटूने वजन अंमळ वाढलेच.
वजनवाढीला फाट्यावर मारून कसं चालेल?
हे कवितेचं विडंबन वाटत नसून स्वयंपाकाचं विडंबन वाटतय.

रेवती

फोडणी मस्तच देतेस तु !!
खिडकी होती उघडी सताड
शेजार्‍यांचा बोकाही कुंपणाच्या पल्याड
माऊ तुझ्या कडे यायला काय कोणा बोक्याची मजाल ?? घाबरला बोका ! ;-)
बाकी
दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

हे तंतोतंत पटते ;-)
मग नवोदीत कवियत्री साहेबीण आता कविता फुलटू काय ?? गुड यार !! :-)

~ वाहीदा

आळशी पणाचे व्यवच्छेदक लक्षण.

अदिती सही लिहिलं आहेस. पु.क.शु. ( असा शॉर्ट फॉर्म आहे का ? नाहीतर फुलफॉर्म वाच. पुढील कवितेस शुभेच्छा. :) )

माझ्याकडून ब्वॉ पु.वि.शु. उर्फ पुढील विडंबनास शुभेच्छा.
तू सुटलीच आहेस...

>>दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

हे तर आवडलंच.

पण लिखाळांची प्रतिक्रिया वाचल्यानंतर माझे हातपायच गळाले आहेत. आता यावर आणि कोण काय बोलणार? भडकमकर मास्तरही त्यांच्या शिष्याकडे रिफ्रेशर कोर्ससाठी येतात की काय, अशी मला दाट शंका येते आहे, तिथे आपण कोण बापडे?

(अवांतरः तुला विज्ञानप्रतिभेला एकाएकी हा विडंबन-प्रतिभेचा धुमारा नक्की कधी आणि कसा काय फुटला ते जाणून घेण्याची जिज्ञासा बाळगून आहे. सवडीनं दे हो उत्तर...)

ठीक आहे.

पण कवयित्रीला जीवनाच्या नाट्यमंचावर अजून बरेच काही पदार्थ करून दाखवायचे असल्यामुळे विडंबन हे एका तरल अवस्थेकडे जाता जाता थबकते. पण तरी सुद्धा, विडंबन या प्रकाराचं एकंदर उर्ध्वगामित्व बघितलं तर नविन नविन वाटा चोखाळण्यात आजचे विडंबक यशस्वी ठरत आहेत असे म्हणायला प्रत्यवाय नसावा, किंबहुना तसे म्हणावेच लागेल. प्रस्तुत कवयित्री आणि तिचा हा नविनतम प्रयत्न त्याचाच एक भाग ठरावा. तसेच, मागून आणले असले तरी प्रतिसाद पण बरे मिळाले आहेत. तरी बर्‍याच रसिकांना विडंबनापेक्षा पुपोच्या आठवणींनी जास्त त्रास झाला हे या विडंबनाचे एक प्रकारे यशच म्हणावे लागेल.

असो. कवयित्रीला पुविशु. आणि पुढच्या वेळी उत्स्फूर्त प्रतिसाद येऊ दे अश्या शुभेच्छा देतो.

बिपिन कार्यकर्ते

अदिती ,आता तुही ऐकत नाहीस तर!
सराईत विडंबिका (विडंबन करणारी ह्या अर्थी बरं का!) झालीस!

आम्ही कोणत्याही कंपूत नाही. कारण आमचा स्वतःचाच एक कंपू आहे. ;)

आदिती मस्तच आहे.
"लेवून तवंग तेलाचा
भाजी होती गुळमट
भरपूर तूप लावूनही
पोळी झाली चामट"

ह्या ओळी वाचुन दोन दिवसापुर्वी झालेली माझी अवस्था आठवली.

खुप छान......

चालू द्या

--@-- स्नेहश्री रहाळ्कर.--@--
आनंदाचे क्षण असतातच जगण्यासाठी
दुःखाचे क्षण असतातच विसरण्यासाठी
पण खुप काही देउन जातात हे
आयुष्यात पुढे जाण्यासाठी

लेवून तवंग तेलाचा
भाजी होती गुळमट
भरपूर तूप लावूनही
पोळी झाली चामट

आमची पाककला तुमच्यापर्यंत कशी काय पोहोचली?

विडंबन मस्तच...

लेखनाबरोबर विडंबनामधे सुद्धा नंबर मारलास..
मस्तच केले आहेस...
तु हे बहुतेक स्वत:च्या किचनमधे काम करत, समोरील राहणार्‍या काकुंच्या किचनमधे डोकावत विडंबन केले आहेस....:)
ह.घे.

आदिती,

दुसर्‍याने बनवलेल्या जेवणाचीतर लज्जतच न्यारी.

आमच्या सौ. पण असेच म्हणतात, फक्त जरा आणखी जास्त गुळ लाऊन आणि दुसर्‍याने च्या ऐवजी 'तू' हा शब्द घालून ;-)

- नाटक्या

पा. कॄ. चुकल्याचं वाईट वाटलं ..

यावरूनच..

"कभी कभी अदिती जिंदगी मैं..."

गाणं सुचलं असेल का? :)

आकडा पुर्ण करण्यासाठी!

दुस-याने बनविलेल्या जेवणाची लज्जतच न्यारी! म्हंजे विडंबनासारखा छानसा सैपाक पण करत असणार तू! मग कधी येऊ तुझ्या हातच जेवायला? [चामट पोळीही चालेल! ]
क्रान्ति {मी शतजन्मी मीरा!}

शेवटी नुसतं स्वयंपाक करून, जेवून तरी काय होणार आहे?.. आज मानवाच्या जगात येणार्‍या पुढच्या पिढीला तरी हा मानव काय सोडून जाणार आहे? ..नुसते जेवण? संपत्ती? अणुबाँब? ए के ४७? नव्हे तर त्याचबरोबरीने पुढच्या पिढीला साहित्य संगीत कला यांचा विशेष वारसा मानवाला द्यायचा आहे... या विडंबिकेतून कवयित्रीने हे खचितच साध्य केले आहे, असेच म्हणावे लागेल... .

क्रीएटिव गोष्टीत बान्धेसूद नियम लावणे मुश्किल असते....कलाकाराला आपली कला एकदम उच्च आहे असेच वाटत असते...माणूस तरी का लिहितो? ..कवि असो की कवयित्री शेवटी माणूसच ना? आजूबाजूला घडणार्‍या प्रसंगातून,कडू-गोड अनुभवातून कवयित्रीच्या भावना उचंबळून आल्या असणार;त्या भावना योग्य शब्दरूप घेईपर्यंत कवयित्रीची तगमग,तड्फ़ड झाली असणार आणि जसे समुद्रमंथनातून अमृत बाहेर आले तसे तिच्या मनातल्या भावमंथनातून या कवितेचे शब्द उमटले असणार ....झरझर ते कागदावर आले असणार...

इतकी गुंतागुंतीची प्रोसेस आहे गं ही , या समीक्षकांना मात्र हे कळत नाही... ...
..तू लिही गं...कदाचित आज नाही लोकांना या कवितेचे महत्त्व कळणार,नंतर नक्की कळेल.. या प्रक्रियेला कदाचित युगंन् युगं लागतील, पण हे नक्कीच घडेल.. मी आशावादी आहे......कदाचित तुझ्या विडंबिकांच्या वह्या जर्मनीस्थित (!) लोक डोक्यावर घेऊन नाचतील... या विडंबिकांवर लोक नाटकं लिहितील, विक्रमी खपाच्या कादंबर्‍या तयार होतील, पुरस्कारांची रांग लागेल, एखादं साहित्य संमेलनाचं अध्यक्षपद तुला मिळून जाईल...पण त्या वेळी या आस्वादकांना विसरणं तुला शक्य होणार नाही...
या सार्‍या विडंबनवीरांची छोटीशी आठवण नक्कीच तुझ्या डोळ्यांच्या कडा ओलावून नेईल...
______________________________
पायाला घाण लागू नये म्हणून जपतोस, मनाला घाण लागू नये म्हणून जप हो श्याम....
ही आमची अनुदिनी ... http://bhadkamkar.blogspot.com/