रौद्ररस

बैसलो होतो पानटपरीवर उगाच
फुंकित बिड्या,
करीत खेळ आगिशी पेटविल्या अनंत काड्या

ऊठुन बैसलो घेतला दगड टाकिला पत्र्यावरी
आवाज जाहले शेजारचे कुत्रे पळता भुई थोडी.

धाप लागिली घाम फुटला नरड्यात माझ्या कोरड.
हाड कुत्र्या छौ साल्या बंद कर तुझी ती ओरड.

झाड दिसले चढलो वरती बैसलोय मटकुळं करून.
बैसलयं खाली बघतयं वरी कुत्रं खाकरून.

एक थेरीडा बघुन प्रसंग गेलाय बावचळुन.
हासडुनी शिव्या मजला गेला कुत्र्याला घेऊन.

रोखुन मज दाखवा कुणी चालिलो मी अड्ड्यावर.
चार शिपुरडे नेई मजला पुन्हा टपरीवर.

क्रमश:

(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)

प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -

('खरे' कवी यांची माफी मागून...)

मित्रहो, मिपावर सुंदर कवितांचा एवढा पाउस पडतो आहे की सारे वातावरणच बदलले. त्यातच संमं ने पण छायाचित्रकलास्पर्धेचा विषयपण पाउस निवडला आणि मग हे कवी लोक जास्तच पेटले. आमची प्रकृती थोडी नाजुकच. या बदललेल्या वातावरणाचा नाही म्हटले तरी परिणाम होतोच.
काल रात्री शेवटी विडंबनारीष्ट घेउन झोपावे लागले. तेव्हा कुठे सकाळी मोकळे मोकळे वाटले.

फ्रेश झाल्यावर ठरवले की चला पावसाळ्यात थोडी रंगपंचमी खेळूया...

आम्ही पाडलेल्या चकल्या चावायच्या आधी त्या चकल्यांमधले खरे पीठ कोणाचे आहे ते बघावे आणि मग आमच्या चकलीचा आस्वाद घ्यावा...

आमची पेरणा
अर्थात शब्दानुज यांची क्षमा मागुन....

रोज पुन्हापुन्हा तो ढुसक्या सोडतो
समोरचा नाईलाजाने नाकावर हात दाबतो

हजारो वर्षांपासुन तो त्या सोडतो
आणि दिवसभर पोट दाबून कळा सोसतो

खरेतर प्रत्येकाच्या शरीरातून ती बाहेर पडत असते
पण काहिंचे अस्तित्व नुसत्या वासावरुन ओळखता येते

पवनाच्या रुपातुन तो बाहेर पडतो
पोटाबरचे प्रेशर थोडेसे हलके करुन जातो

प्रत्येक श्वासातुन तो नाकात घुसू पहातो
श्वासाशिवाय थोड्या वेळानंतर जीव घुसमटतो

पोटच्या खळगीसाठी मी शहरात उतरलो
शहराच्या वैभवात पार हरवुन गेलो

मॉल थिएटर हॉटेलमध्ये सकाळ सरली
अचानक पोटातुन माझ्या कळ आली

भविष्याच्या कियेची जाणीव तिथे झाली
'त्या' जागेची मागणी तत्परतेने केली

सुलभ सुविधा फारच असुलभ होती
पाय ठेवण्याचिही तिची लायकी नव्हती

मनातला आवेग बाहेर पडु लागला
उत्कटता जशी प्र्ेयसी शोधे प्र्ीयकराला

अंधारमय भविष्य माझे समोर दिसले
थकलेले घामेजलेले पाय थरथरु लागले

समोरुन एका बसला जाताना पाहिले
उरलेले बळ क्षणात गोळा केले

नेहमीच विचारजन्य, चिंतनजन्य साहित्यच का मिपा वर पोस्ट करावं म्हटलं...
आज वैताग आलाय, कंटाळा आलाय, अशात काही सुचतं का बघावं म्हटलं...
यमक जुळतं का बघावं म्हटलं...

तर ही घ्या एक ओढून ताणून जिलबी

सगळे जसे सोडतात तशी आपण एक सोडायचीच
आज काहीही झालं तरी एक जिलबी पाडायचीच

कुणी म्हटलंय भावना इस्त्रीमधेच शोभतात
आणि असल्या तरीही म्हटलं आज इस्त्री मोडायचीच

आठवणींना चाळवायचं, भविष्याला आळवायचं
कशीतरी मनावरची एक खपली काढायचीच

नाय त्या वेळी अवंकाळी येऊन कामाचा बिमोड करून सगळ्यांना छळणारा ...पाऊस! मला अ‍ॅक्टिव्हावरुन घसरवून पाडलन मेल्यान...दू...दू...दू...! lllllllllllllllllllllllllluuuuuuuuuuuu
=========================================================
पाऊस खच्चुनी हा "अत्ता" कशास देवा???
रस्त्यात आज आता,माजे चिखलं दरा-हा!

अव चीतं-गेम का रे? वैतागलेत सारे
काहिचं राहिलेले, जाती कुठे ही आता???, हळु-वारं हा कशाला???

बंधन पद स्वीकृति त्वरे त्वरण
परित्याग कर्तव्यार्थ असे शोषण

प्लावन हे सहाधिकारी ते प्रवण
समयसारणी हे निकट हे स्तरण

पोतनिहाय नव्हे संवृत वर्गीकरण
आकाशग मग कुंडल तंतु भारण

पेशीभारण अभ्यंतर सयंत्र रोपण
बंधन हे मूक कुंडलित अनुकूलन

प्रतिपिंड ऋणाग्र भाव का अकरण
ग्राभित विदरण का विरुप निःशोण

रक्त विलयक नि प्रवाह प्रतिरुपण
संमीलनीत स्फुल्लिंग निग रोपण

विद्रधि युद्ध-संरूपणात हो संपादन
वेदन प्रतितलीत बिंदुचे साक्षांकन

कंकोळ असे कंप्रता नियंत्री धारण
अभिनति दे अर्धपद्धति दे दणादण

लिहीतानाच हसायला येत आहे, कारण 'मुद्दाम' लिहितोय.

---दबंग---

हुडहुड दबंग
हुडहुड दबंग
ये आरोळी

थेटरात मग
अनेक शिट्ट्या
एका वेळी

पोलिसाच्या
वेशामध्ये
सल्लूभाई

थेटर फुल्ल
प्रेक्षक मुग्ध
त्याच्या पायी

बघतो पिक्चर
बाजूला मी
डोके ठेवुनि

येते गम्मत
मारामारी
ऐसी बघुनि

मनोरंजना
कमी न पडती
सल्लूभाई

अन भार्येचा
हट्टच असता
इलाज नाही

--------------
-----------

प्राथमिक प्रेरणा - तवंग
दुय्यम प्रेरणा - <लवंग>

माझा पतंग
सतत हरवतो
तुझ्या अभाळी
.
.
पेच लावती
ढगाढगात ढाले
ढालगजांचे
.
.
ढील देत मी
फिरकी झपझप
मांजा वाहतो
.
.
मांजा कातर
पडतो सैलसर
केएलपीडी
.
.
झाडा तारांत
पतंग ढिगभर
लटकलेले
.
.
नवा पतंग
उडेल लवकर
नव्या अभाळी