नवकवितेच्या वाटेवरचे वळण द्यायचे हाक,
"गण-मात्रांचे कृत्रिम बंधन सत्वर तोडुनी टाक !"
यतिभंगाचे भूत लेखणीस कायम भिववित होते
त्या भीतीने तरल काहिसे हातून निसटत होते
गोळा करूनी धैर्य, ठरविले, नको अता मळलेली
वाट पुन्हा ती छंद-बद्ध कवितांची कोंदटलेली
वृत्त-छंद-मात्रांचे अवजड ओझे लेवुनी बसली..
..होती माझी कविता, विमुक्त होता निर्मळ हसली
त्या हसण्याचा खळाळ ध्वनि मज सांगुनी गेला काही,
"मुक्तक लिही, पण ध्यानी ठेव..यमकाविण "गंमत" नाही !"
मौन माझे तुला एवढे सांगते
तू किती बोलते तू किती बोलते
मैत्रिणी मैत्रिणी रोज जे बोलती
फोनची कंपनी त्यावरी चालते
वाजले चार रे, दे मला तू चहा
मी नव्हे, तू मला, रोज हे सांगते
उंट तंबू मधे, आणि उघडयात मी
या कपाटात तू, वल्कले कोंबते
सांगतो दुःख मी, अश्रू तू गाळते
ते न माझ्यावरी, तू टिव्ही पाहते
शस्त्र नाही करी, हार नाही तरी
येतसे लोचनी, चक्क ब्रम्हास्त्र ते
वाढले वय तसे, समज ही वाढली
रात्र समजून तू, दिवसभर झोपते
राग मानू नको, स्वप्न होते तुझे
दिवस संपेल हा, का तरी लोळते
काही करण्या उरले नसता । आपली पाटी कोरी असता ।
काही बकांची ध्यानस्थ स्तब्धता । मत्स्यमारीकारणे ।।
दिसता कोणीही नवखा । लबाड साधिती मोका ।
त्याची बुडवती नौका । लागलीच ।।
पाडावी भोके यथेच्छ । भाषा तरी वापरावी स्वच्छ ।
भासवावे तयाते तुच्छ । आत्मक्लेशे ।।
कवीचे उडवावे शिरस्त्राण । मागाहुनि करावे शिरकाण ।
मनसोक्त मारावे पादत्राण । कवितेवरी ।।
आपण गाडिले कुठे झेंडे । आपल्या कापसा किती बोंडे ।
सगळे विसरून फेकती अंडे । अशावेळी ।।
अशाने होते तरी काय । कवी हतोत्साही होऊन जाय ।
परि अंतरी लागते हाय । कायमची ।।
उद्धुचे वडील किती मोठे . . मोठे . .
त्यांचे पण नशीब करंटे . . . . करंटे . .
त्यांच्या पोटी आला हा गोटा गोल . . गोटा गोल . .
उध्दु तू माझ्याशी गोड बोल . . . गोड बोल . . .
उद्धुचा मुलगा आदू . . . आदू . . .
आहे तो पक्का लडदु . . . लडदु . . .
पेंग्विनचा खर्च करतंय कोण . . करतंय कोण
उध्दु तू माझ्याशी गोड बोल . . . गोड बोल . . .
उद्धुचा पेपर सामना . . . सामना . . .
संपादकाला काही येईना . . येईना . . .
गुहेचा झाला पांजरपोळ . . . . पांजरपोळ . . . .
उध्दु तू माझ्याशी गोड बोल . . . गोड बोल . . .
काडीचा सरडा
ही कविता वाचल्यानंतर खालील दोन छायाचित्रे पाहिल्यास कवितेची परिणामकारकता वाढते.
होती शुष्क एक काडी झाडावरती
तुटूनी पडली खाली धरणीवरती
जणू ओढावले तिचे मरणचकी
वय होवोनी मातीत मिळाली
वेगळी झाली मग तिचे व्हावे काय?
धुळ मातीत मिळोनी कुजूनी जाय
प्राण जावोनी वृक्षापासोनी झाले शरीर वेगळे
पण धरेवरी पुनर्जन्म झाला मिळाले रूप निराळे
डोके छोटे वरती बघे मान उंचावूनी
पुढील पाय लांब केले खाली रेटूनी
लांब शेपटी आदळली खाली जमिनीवरती
उडीचा पवित्रा केला मागील पाय आखडूनी
लहानपणी शिकविले होते, बोलावे नेहमी खरे
मनात एक ओठात दुसरे, हे वागणे नाही बरे
.....
आता वाटते, असे सांगणे होते कां खरेच चांगले?
मनातले खरे ऐकून झालेय कधी कोणाचे भले?
.....
कालच असे झाले, नवीन साडी होती नेसली
पदर आखूड वाटला, सैलसर वेढे होते खाली
.....
कंटाळा आला ठीक करायचा, म्हटले ह्याना विचारू
अहो, चांगली दिसतेय, की पुन्हा नेसून सुधारू?
....
हे तरी अस्से नां, एरवी पुस्तकात डोके खुपसून
आज मात्र नेमके ह्यांनी पाहिले नीट लक्ष देऊन
....
“शी शी अग काय हे कशी नेसलीय भोंगळ
(सध्या चालू असलेल्या भारत - ऑस्ट्रेलीया कसोटीतल्या ताज्या घडामोडीवर हा आमचा भोन्डला )
पात्र - वात्र परिचय
स्मीथा- स्टीव स्मीथ
ग्लेना- ग्लेन मॅक्सवेल
नाथा - नाथन लायन
रेन्शा - मॅट रेन्शा
केशभूषा - गणपत हज्जाम
वेशभूषा - भगवान कटपीस हाऊस
विशेष आभार : चप्पल गुरुजी
डी आर एस घे स्मिथा
घेऊ मी कशी ?
ह्या स्टॅन्ड चा त्या स्टॅन्ड्चा इशारा नाही आला
ठाऊक नाही मला
घेऊ मी कशी ?
उठ ग ग्लेना
उठू मी कशी ?
डाव्या बाजूचा उजव्या बाजूचा चेन्डू अडविला
खान्दा निखळिला
उठू मी कशी
२१ मार्च हा जागतिक कविता दिन आहे(च), म्हणून एखादी ताजी कविता आपणही शोधू म्हटलं. सादर आहे....
सुबक दिसता, दे हृदय म्हटलेच होते
नाइलाजाला सवय म्हटलेच होते
खीर देती ते पुन्हा घेता पुरी मी
मीहि चरण्याला विजय म्हटलेच होते
एक मिटता नयन अन खुलताही दुसरा
उमटते गाली वलय म्हटलेच होते
वाटली होतीच भीती या क्षणाची
त्या कडीने ना अभय, म्हटलेच होते!!
'परतुनी' जा(ये)ती कशा समजे न रंग्या
सासवांना मी प्रलय म्हटलेच होते!
-चतुरंग
२१-३-१७
गज़लेत सूर्य होतो, तो पिऊन अंध:कार
मी कुडकुडून जातो, डेंजर किती हे वारं
ब्रह्मांड भेदुनिया, गर्जेल काव्य त्याचे
टपरीकडे विडीच्या, वळतात पाय माझे
मृत्यूस डिवचणारे, तो अमरगीत रचतो
लाईफ इन्शुरन्सचा, मी पूर्ण हप्ता भरतो
तारे, फुले नि शब्द, वश त्यास जन्मसिद्ध
मी सापळ्यात - माझे, पाठीस पोट बद्ध
