(* कविता जेंडर न्यूट्रल वाचावी)
कमिटेड टू हूम
कमिटेड टू व्हॉट
पुरोगामी पुरोगामी
कितीसा पुरोगामी आहेस ?
तुझ्यासाठी
आपले कुणीच नाही
तूला तू त्यांचा आहेस असे वाटते
तेही फसवे नसते का ?
आपल्यातल्या आपल्यांचा
होऊ शकला नाहीस
त्यांचाही होऊन रहाणे
खरेच जमेल का तूला ?
आणि तूही कुणाचाच नाहीस
हेच खरे नसते का ?
त्यागी आहेस
हे बरे आहे एका अर्थाने
आपल्या अंगच्या वस्त्रांचाही
त्यागकरुन त्या तपस्वी मुनींप्रमाणे
जंगलात जाऊन कायमचा
एकांतवास अनुभवून पहाशील का ?
फुगडी खेळताना दोन भिडू असतात इथले दोन इथेच आहेत शोधून घ्यावेत ही विनंती
का म्हणून दिवसेंदिवस लेखकच बनत जावे ?
का म्हणून आपणच सारं मिपावर उधळावे ?
थोडं जागं होऊन बघा , मोठ्ठी काठी नि छोटासा आरसा दिसेल
तो हातात घेऊन बसलेला एक साधा वाचक दिसेल
एक दिवस तरी साधा वाचक बनून बघावे
खुद्धु खुद्धु म्हणून हसावे
न पटेल तिथे फाट्यावर मारून बसावे
रुसेल त्याचे फुगवे निपटावे
च्या मायला बॅट घ्यायची होती हातात
अन तेंडुलकर बरोबर खेळायचं होतं
पण व्हायचं होतं येगळंच
तिच्यासंगे लगीन लागलं अन घडलं जे घडायचं होतं
एकदा का लग्न झाले नक्की
समजा झाली तुमची चक्की
दळत राहा जात्यावाणी
पळत राहा चोरावाणी
चंद्र सूर्य मग एक भासतील
तारका क्षणात लुप्त होतील
सारे ग्रह जणू उलटे फिरू फिरतील
उरलेसुरलेले केसही उडतील
जसं जसं कुटुंब वाढेल
तुमची "सावित्री "तुम्हास कुटून काढेल
थोरामोठ्यांचं बघता बघता
आयुष्य सार्थकी लागेल
माझे पण असेच काहीसे झाले
मित्रा कधी जळू नकोस कुणावर इतका कि
स्वतःच्या बुडाचीच आग होईल
अस्साच जळत राहिलास तर
जाताना पाणी पण महाग होईल
काव्यातडाग नव्हे हे अथांग समुद्र तो
दुर्दैवी तोच जो रसिकांना पामर समजतो
वंदनीय मज सारे, तुही त्यात दुजा नसे
नित्य नवी कल्पना काव्यदेवी देत असे
हताश होऊ नको इतक्यात
कि पाठीला बाक येईल
कवन जरा नीट कर
नाहीतर प्रतिभेला डाग येईल
विझलेयत निखारे कधीच ,
लाव्हाहि निद्रिस्त तो
नको फुंकर मारू आता
जळून सारे राख होईल
मारू नको टिचकी कधी
इशाराही नको मजला
भोपळ्याने सर्व भाज्यांना दमात घेतलं
सांगितलं मी आजपासून आहे तुमचा राजा
शेपू पालक सर्वानी शेपूट घालून मान दिला
अन बनल्या भोळी प्रजा
शेपूला केला मंत्री त्याने
पालक झाला प्रधान
धुसफुसणारी भेंडी वझीर केली
देउनी खास सन्मान
कसेबसे ते राज्य उभारले
कांदे बटाटे रुसले
संख्येने ते जास्त म्हणोनि
आरक्षण मागत सुटले
कोथिंबीरही मिरचीसंगे चूल मांडते वेगळी
कडीपत्ताही राग आळवतो तर पुदिन्याची बंडाळी
वांगे आपले अलिप्त तेथे , ना कसलीही चिंता
गनिमीकावा गवार वापरते , वाढवत सुटते गुंता
ठोकत राहा
घडत जाईन
बोलत राहा
ऐकत जाईन
येऊन दे मनातले बाहेर सारे
कल्पनेला अनाहूत बळ मिळेल
शब्दपंखानी उडत जाईन
पोहोचेन सत्वर कवींच्या गावा
सुंदर कविता लिहीत जाईन
रांगतोय सध्यातरी असं वाटतेय
हळूहळू तुमच्या जवळ येत जाईन
प्रेमाने प्रेमाला जोडत जाईन
ठोकत राहा असेच
हळूहळू घडत जाईन
शोधत राहा स्वतःमध्ये मला
इथेच पुढे असेन तुमच्यासमोर
जवळ येता जरा , दूर दूर जात राहीन
बनायचंय थंडगार बर्फ़ावानी
माया करा मजवर आपुल्या लेकरावानी
कल्पनेच्या जगात रमतो मी
कवि गाडीत बसून आहे
गाडी सुसाट धावते आहे
गाडी माणसांना तुडवते आहे
हाडांच्या चिंध्या करते आहे
शब्द हवेत फेकते आहे
कल्पनांचे भुंगे सोडते आहे
कवि गाडीत बसून आहे
गाडी सुसाट धावते आहे
'शब्द बापुडे केवळ वारा'
म्हणून गेला एक येडा
त्या येड्याला काय ठावी
जालाची किमया नाही गावी
आता वाराही न दवडावी
फुकटात 'काव्ये' प्रसिद्ध व्हावी
कवि गाडीत बसून आहे
गाडी सुसाट धावते आहे
बाई पलंगावर बसून होती
गुलाबराव मस्त मळत होते
मळता मळता बघत होते
बाईकडं गिधाडावानी
बाई टाकत व्हती ऊसाश्यावर उसासे
कधी येतायत गुलाबराव आणि काढतायत एकदाची पिसे
मळता मळता थाप मारली
राळ उडालेली नाकात बसली
शिंकेवरती शिंक आली
शिंकण्यातच सारी रात गेली
आवाजाने गावाला जाग आली
बाई जाम उखडली
वाहून शिव्यांची लाखोली
चरफडत चोरपावलांनी निघून गेली
रात बी गेली अन बाई बी
थापा मारण्यातच वेळ गेली
{{{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}}}
मी स्वप्न पाहत नाही
कारण , मला ते पडत नाही
नेहेमी ठरवतो आज झोपल्यावर स्वप्न बघायचे
काहीतरी वेगळंच बनायचे
मी पडतो , लकटतो त्या पलंगावर
विचार हाच असतो , कि आज स्वप्न बघायचे
डोळे काही मिटत नसतात
स्वप्न कुठले बघायचे नि कसे ?
याचेच विचार मनात घोळत असतात
हळूहळू झापड यायला लागते
डोळे जड होत जातात , निद्रादेवी प्रसन्न होते
मिट्ट काळोख , कसलीही आठवण नाही , कसलीच साठवण नाही
डोळे उघडतात , पण तोंडावर पाणी शिंपडून
पुन्हा एक तासभर पलंगावर तस्साच पडून राहतो
एकदा टारझन अंगात आला
काढून टाकले कपडे सर्व
पायपुसण्याचा लंगोट केला
अन जंगल प्रवास सुरु झाला
कुणीही ओळखू नये
म्हणून हेल्मेट घातले
बाहेर येताक्षणी घराच्या
भरपूर सारे कुत्रे मागे लागले
वाट मिळेल तिकडे धावत सुटलो
पारंब्या अन वेली शोधू लागलो
नव्हत्या त्या म्हणून गाड्यांवरून
उड्या मारू लागलो
आरोळ्या ठोकून ठोकून घसा सुकला होता
कुत्रांचा झुंड काय पाठ सोडता नव्हता
स्टेमिनापण संपत आला होता
टारझन अंगातून कधीच निघून गेला होता
लंगोट मागे पडून , दिगंबर अवतार सुरु झाला होता
